Nahia Zubeldia proiektu askotan ikusia dugu, eta 2016an Manu Matthysekin batera Lumiren lehen EPa kaleratu zuen. Zubeldiaren kantetan oinarriturik egindako pop atmosferiko ederretik jauzi itzela egin eta estilo propioa sortu dute azken lanean: sintetizagailu modularrak oinarri eta ahots efektuak eta gitarrak gehituz. Lumi orain unibertsoa da.

Bikoteak aztitik ere badu. Sorginkeria bezala harrapatzen zaituzte Zubeldiaren ahots ederrak eta Matthysen sintetizagailuen munduak. Ahotsa grabatu eta loopeatu ere egiten dute, efektuak gehituz, eta miraria lortzen dute: Zubeldiaren ahotsa biderkatzea.

Modularren mundua ezagutzen ez duenarentzat, uhinak manipulatuz, biderkatuz eta efektuak gehituz sortzen den sintetizagailua da, moduluak gehitu egiten dira eta aurrez konexiorik ez dagoenez, musikariak berak egin behar ditu. Honek musika elektronikoari leporatzen zaion “faltsutasuna” apurtzen du. Izan ere, nota bakoitza momentuan erregulatu behar da. Eta jakina da: “Ez zara inoiz bi aldiz ibai berean bainatzen”.

Bidaia egitea erraza da beraz, soinu eta arpegio mundu oso bat irekitzen baita, intimitatetik trantzera igaroz. Errepertorio motzean estilo eta paisaia ugaritik pasa da bikotea, baina haria galdu gabe. Une oro hegan egiteko bitartekoak eskainiz ikusleari.

Sekuentzia elektronikoetan gehiegi harrapatuta geratzeko arriskuak Lumiren letra zoragarrietan arreta ez jartzera eraman zaitzake. Eta merezi dute: “Egunez baztertuak ateratzen dira. Mainguak, itsuak, zaurituak, estatua perfektuen itzal zikinak”. Orratz begietatik sartzen ez den munduari egiten diote kantu.

Biriatuko mugak murru kulturala dirudi, 50 kilometroko distantzia atzerria balitz bezala. Kataluniatik antzeko formatuak bilatzen dituzten artistek onarpen eta zirrara handiagoa lortzen dutela iruditzen zait. Harribitxia da Ipar Euskal Herriko eszena. Eta zaintzea komeni.

PD: Orbelekoek gitarra eta sintetizagailuen bidez anbientez jositako itzelezko kontzertua eman zuten. Murgiltzeko eta bidaiatzeko beste unibertso eder bat.