Katalunian tolesten da demokrazia espainiarra. Hartu du hitza Miquel Iceta sozialistak Bartzelonan eta dio Espainia ahalik eta aurrerazaleena, demokratikoena eta pluraltasunaren aldekoena interesatzen zaiola Kataluniari. Une berean, mintzatu da Extremadurako presidentziatik Fernandez Vara sozialista, eta dio Katalunian berehala 155 artikulua ezarri behar dela indarrean, eta TV3 eskuz aldatu, Espainiaren demokraziaren onerako. Ezkondu horiek, biak direnean sozialista Espainia zaleak.  

Norbaitek argudiatuko du, kasu hauetan, bakoitzak bere lurraldea ordezkatzen duela, ez bere alderdia. Har dezadan orduan hirugarren adibidetzat sozialista “ez nazionalista” bat, au-dessus de la mêlée –Estatu barruko lurralde-nahasmenduetatik gaindi– kokatzen dena. Europa zale porrokatua, nazioartekotasunari begira bizi dena, horregatik guztiagatik europarlamentuaren presidentzian ere kokatu zutena espainiarrek eredu. Har dezadan  Borrell: agindua eman die munduan diren enbaxadore espainiar guztiei Kataluniako president Quim Torra jazartzeko, nonahi agertzen dela. Hara noraino hedatzen den tolestura.

Atera kontuak, orain baitatoz Espainiako aurrekontuak. Esango dizute hobe dela horien aurrekontuei baietza eman, bestela besteak helduko direlako gobernura. Esango dizute hau eta bestea, baina bitartean ikusiko dituzu ordezkari politiko katalanak, epaitu aurretik ere kartzelan edo atzerrian dituztenak, epaitegi espainiar berezien aurrera eramaten, eta ikusiko duzu fiskala, gobernu sozialistaren ordezkaria, kartzela zigor larriak proposatzen. Negoziatu hori, ea.

Ondoren esango dizute herritar katalanek borrokatu diren guztiagatik ere, ez dutela ezer lortu eta alfer-alferrik dela ahalegin oro, ez bada lege espainiarren azpian, menpe, egiten dena.  

Euren arrazoinamendu hori guztia argi entzun dadin, badituzte komunikabide indartsuak, eta horietako batean aterako dizute buruzagi katalan preso baten elkarrizketa, non eta kartzelako lokutorioan burutua (ai ene, lokutorio haiek!) eta kazetariak, lotsarik gabe, galdetzen diola ea nola paira dezakeen kartzelaldi luzea bere bi haur txikiekin egon ezinik, eta jarraian lapurtuko dio, ekinaren ekinaz, titular gutiziatua: aldebakarreko bidea ez ei doa inora.

Falazia hutsean kokatu da demokrazia espainiarra. Ez ditu estatu barruan harrapaturik dituen nazioak onartzen, eta ez die nazioei bide propiorik egiten uzten. Espainiako egituran, nazioen nolabaiteko iraupenak nazioen erabateko ukapena eskatzen du. Kontradikzio gaindiezina da, ez bada nazioek bide propioa hartzen dutela, erabaki beregaina. Horretan dihardute Katalunian.

Inboluzioa omen dator Estatuan, eskuinaren mutur guztiek bat egiten baitute. Baina zuzen aztertuz gero, inboluzioa da Espainiaren egiturari berari egokitzen zaiona, baldin eta Estatu horren menpeko nazio batek, edo klase sozial batek, edo kolektibo indartsu batek demokraziaren bideari ekiten badio. Inboluziorako diseinatua da Espainiako Estatua jatorritik, izan gerraren bitartez, izan errepresioa eta ustelkeria erabiliz. Ezkerra, Espainiaren egiturarekin bat egiten duenean, zentzugabekeria da, termino beretan kontradikzioa, eta laster batean berdinduko da eskuinarekin edo bestela zatikatu eta urtu.

Okerrean dabil, beraz, Miquel Iceta sozialista espainiarra Katalunian, Espainiaren etorkizun demokratikoa eta aurrerazalea ezin baitira Espainian kokatu, Katalunian baizik. Kataluniaren prozesuak, eta Euskal Herriarenak zein Galiziarenak burutzean ezagutu ahal izango da demokrazia. Espainiak demokrazia tolesten duelako, demokraziak Espainia bera uka dezake.