Hamahirugarren edizioa izan du aurten Feministaldiak, kultura feministari buruzko jaialdiak, eta emanaldi berezi eta bakar bat antolatu zuten aste osoko egitaraua ixteko. Taulara igo ziren bederatzi artista, premisa batekin: nork bere zorrak kitatzea.

Beren musika erreferenteak omendu zituzten hala. Besteak beste: Birkitek Aiora Rementeria, Gosek eta Lorea Argaratek Maurizia Aldeiturriaga, Anarik Belako, Mursegok Chavela Vargas, MICEk PJ Harvey. Saioa Garinek ez zuen bertsiorik jo, bere bi kantu baizik, eta akaso publikoarekin kitatu zuen zor bat: 2013tik zegoen jendaurrean jo gabe, eta hori baino geroago ezagutu genuenok irrikaz geunden hura oholtza gainean ikusteko.

Emanaldian bina kantu jo zuten artistek, eta azpimarratu behar da zerbait: amaieran denak elkartu eta batera eman zuten Bizia arnas, hau da, MICEk 2018ko Feministon Herrirako sortu zuen abestia. Eta azpimarratu beharreko beste zerbait: publikoa (ordurako, batez ere), dena emanda. Giroa nabarmendu zuten artistek, eroso bai eroso aritu zirela, eta horixe izango da, orobat, askok oroituko dutena. Ibilian-ibilian indartuko da aldarria…

Baina, zaudete, jakin-minez egongo zarete-eta, nor ote den Ez horregatik. Bada, rap-bikote bat. Kartelean ez zen agertzen eta sorpresaz harrapatu gintuzten halako batean Maddi Gallastegik eta Kattalin Minerrek. Zorrak kitatzeko jaialdia antolatu zuenarekin kitatu nahi zuten zorra, eta, hala, Anariren kantu-pusketekin osatu zituzten bi rap indartsu. Publikoak ondo erantzun zuen, esaldi ezagunak erritmo berrira egokitu orduko oihuka: arrain bat oparituko dizut…

Denetik izan zen, hortaz: ibilbide luzeko musikariak, beste talde batzuetan jo eta bakarka orain hasi direnak, urteak zeramatzatenak kontzerturik eskaini gabe, erabateko hasi berriak, nork bere ibilbidea egina dutenak baina kontzertu honetarako zerbait propio sortu zutenak. Eta denetik entzun genuen: gitarra, elektronikoa, trapa.

Haiek ez zuten ezer aipatu, akaso komentaristaren lana baita hipotesiak botatzea, edo hain ebidente ez diruditen Pelloren egiak. Izan ere, besteak beste, zer erakutsi zuen abenduaren 15ekoak? Bada, badela askotariko emakume musikaririk Euskal Herrian, eta kapaz direla areto bat dantzan jartzeko. Giroa dela batzuetan gakoa.

Anarik, antolatzaile-lanetan ibili baita, mikrofonoan esan zuen zerbaiten hasiera besterik ez zela hura. Eta nik, hemendik, erantzun eta gurari bat eskatuko diot urte berriari: gogoan har dezagula Argaratek soinean zeraman esaldia (Maurizia bizi dela!), eta hau ez dadila izan hasiera bat besterik.

Oharra: Kronika-egileari ere egokitzen zaio tarteka zorrak kitatzea eta huts egindakoak konpontzea. Irakurle zorrotz batek ikusarazi dit: oholtza gaineko artistak aipatu ditut artikuluan, ez ordea oholtzatik kanpo aritu zirenak. Eta gauza jakina da soinu teknikaririk gabe nekez egin daitekeela halako kontzerturik. Mundu maskulinizatua bada ere, Bukowskin, andre bat aritu zen soinu-mahaia gobernatzen: Joar G. Galdeano Aurrekoetxea. Eskerrak eta aitortza hari, ikus-entzuleon belarriak zaintzeagatik.