Hilabete pasa da Olinpiar Jokoetatik itzuli zinenetik, dominarik eskuratu gabe.

Oso pozik itzuli ginen. Rion bi helburu genituen: lehena domina, noski, eta hori ez genuen ekarri; bigarrena, igeriketa sinkronizatua berritzen jarraitzea, aurrerantzean gogoratuko den koreografia bat eginez, eta bigarren hori bete zen.

Dominak, hala ere, pisu handia du. Zenbateraino eragiten dizu?

Kirolari orok daki lehiaketetan edozer gerta daitekeela. Olinpiar Jokoetan denak ateratzen gara irabaztera. Beraz, bagenekien ez zela erraza izango. Esango nuke hori dela lehiaketaren gauzarik onenetakoa, urte asko borrokatzen aritu ondoren ez dakigula irabaziko dugun edo ez. Domina ez lortzea niretzat ikasketa itzela izan da.

Nolatan murgildu zinen igeriketa sinkronizatuan?

Txikitan gimnasia erritmikoa egiten nuen eta 10 urte bete nituenean sinkro-ak erakarrita saiakera egin nuen. Uraren eta artearen, nire bi pasioen, nahastura perfektua zen... Estreinaldian argi izan nuen ezkatarik gabeko itsaslamina izan nahi nuela. Baina ez zen txikitako bokazioa izan. Ez nuen sekula amets bakartzat izan.

14 urte zenituenean Espainiako selekzioa joan zitzaizun ate joka.

Nire bizitzako unerik zoriontsuenetakoa izan zen. Oraindik lau urte gelditzen zitzaizkidan teknifikatzeko eta eskaintza hark, bat-batean, lau urte horiek gaindituta nituela erakutsi zidan. Ordura arte arraro sentitzen nintzen, beti gehiago nahi nuelako eta sentsazioa nuen ez nuela behar bezala aurrera egiten. Aukera hura izan zen egindako lanaren saria, eta orduan ikusi nuen baietz, hori zela nire tokia.

Duela pare bat aste aurkeztu zenuen zure lehen liburua: Tres minutos, cuarenta segundos (Hiru minutu, berrogei segundo). Omenaldi berezia egiten diozu Londresko Joko Olinpikoetan lortu zenuen zilarrari. Zenbateraino izan zen garrantzitsua lorpen hori zure ibilbidean?

Asko, nire kirolari ibilbideko unerik gogorrenetako baten ondoren –Pekingo Joko Olinpikoetatik at gelditzea–, Londresen taldeko norgehiagokan brontze domina eta bikotekakoan zilarra irabaztea ikaragarria izan baitzen. Lau urte lehenago ireki zitzaidan zauria itxi nuen horrela.

Zer aurkituko du irakurleak liburuan?

Eleberri gisa idatzitako liburu autobiografikoa da. Euskarri hori erabaki nuen nirekin edo igeriketa sinkronizatuarekin interesa dutenengandik harago ere iristeko asmoz. Liburua 10 urteko neska txiki baten istorioa da. Ez da dominei ezta arrakastei buruzko liburu bat, baizik eta nire dilemei, familia, lagunak eta kirola uztartzeko zailtasunei eta bizipen eta ikaste prozesuei buruzkoa.

Zer behar du goren mailako kirolariak?

Osagai asko. Ezinbestekoa da langilea eta saiatua izatea, baina norgehiagokan ere trebea izan behar duzu, jende guztia ez baita gai. Ongi entrenatu behar da, irmoa izaten jakin behar da. Horrela, poliki-poliki, kirolari orok faltan dituen osagaiak lortzen ditu eta trebea den beste horietan guztietan are hobea izaten amaitzen du.

26 urte bete berri dituzu eta zure kalkuluen arabera horietako hiru eta erdi pasa dituzu ur azpian.

Bai, denboraldiaren arabera aldatzen da baina konpetizio sasoian murgiltzen garenean egunean hamar eta hamabi ordu bitarteko entrenamendua egiten dut, eta horietako zortzi edo bederatzi, gutxienez, urpean. Igeriketa modalitate hau bereziki da gogorra, hiru minutuan urte askoko lana jartzen dugulako jokoan.

Zailtasunak zailtasun, igeriketa sinkronizatua ikasketekin uztartu duzu. Zenbateraino lagundu dizu zure bizitzaren beste adar horrek egunerokoan?

Moda diseinuko ikasketak amaitzear ditut, bai. Gurasoek betidanik animatu ninduten kirola egiteaz gain ikastera. Goren mailako kirolak hainbeste xurgatzen digu, oso erraza baita garrantzitsuak diren beste hainbat ikasketa baztertzea. Kirolari hobea izateko ezinbestekoa da gure betiko burbuilatik atera eta kulturaz janztea.

Ezinbestekoa al zaizu igeriketa sinkronizatuak eskatzen dituen perfekzionismoari eta obsesioari muga jartzea?

Bai. Eta entrenatzaileek ere behartzen gaituzte deskonektatzera. Arriskutsua baita obsesioak gu xurgatzea. Handitzen joan naizen heinean ere ikasi dut; orain lortu dut, adibidez, gauetan igeriketa sinkronizatuarekin ez amestea, eta ez da gutxi!

Noizbait pentsatu al duzu dena bertan behera uzteaz?

Noski! Behin baino gehiagotan. Gehienbat Pekingo Olinpiar Jokoetatik kanpo gelditu nintzenean. Zalantzarik gabe hura izan zen nire ibilbideko unerik gogorrena.