Sindikatu batek serioski landuko al du urteko lanaldiaren berrantolaketa, dozena aste lan eta gainerakoa opor? Etxera sarturik, burbuila jabalgarria luzatzekotan, terrazan haltzen itzalean jarririk nengoela, haize firfirak inarrosi milaka hostoen estroboskopioak izpiak niganaino zilarrezko uharrean jautsarazten zituela, lehen hanka sartze gaitza: berriz konektatu nintzen. Denetara: e-mail, sare sozial, agerkari... Errealitate bihozgabeak hor zirauen, lehen okasioan lepora jauzi egiteko prest. Zeren eta trankilki beltzatzen geundela, beste batzuek segitzen baitzuten jo ta su, ezin geldituz tontakeria egiten, uda ala negu frenesia berarekin baitarraite. Eiki ez genuen zola joa, udak beste behin bazekarren perla: burkinia.

Artetik errateko, istorio horri esker, burkiniaren nozioa bera ezagutu eta orain izena eman diezaioket senarrak itsasoratzeko daraman janzkerari: azal zuridun orok bezala, paddle egitera baitoa kaskotik behera belaunetaraino estalirik eta geratzen den zatia krema gizenez aserik. Hori, burkini bat da, komunzki. Bizkitartean gure gizonari nehor ez zaio egundaino kexatu: gizona baita, egin dezake nahi duena. Nahi duena eta bi, hondartzetan gaindi urtero denen gisa berean, beste sasoietan burutik pasako ez litzaiokeena barne: ibil daiteke burkiniz edo ipurdi mazelak airean string txiki batekin, aritu daiteke plaian errugbian #ments etiketatua izan gabe, pokemon ihizian ibil daiteke #inutil gisa kontsideratua izan gabe, gizon ausartenek irakur dezakete liburu bat, igual soziologiaz, edo josta daitezke haurrekin behingoz, batak ala besteak ontsa egiten baitute. Bitxiki, gureari nehork ez dio galdegin ea burkiniz doanez askatasunaren izenean, katarsiarengatik, ala erantzunez orden sozial jakinaren arauei, ez, ez. Tira, nehork ez dio fitsik galdetu: gizon europarrek nahi duten bezala ibiltzeko dretxoa baitute, sasi borroka eta tirria guztien kontzentrazio plaza den hondartzan barne, emazteek ez bezala. Funtsean, erantzun etsigarria kausituko zuten: gureari ez diolako erlijioak agintzen, ez politikak, ez etikak, ez estetikak, dermatologoak baizik.

Serioski, polemikak sortzeko tirria ezin aseak, oraindik ere lortu du denen atentzioa desbideratzea, iritzi bataila antzuetan igeri, nor bere irakurketan. Bide batez, zein frantses kezkatu da Meuse-ko oihan batean abiatu obrez, CIGEO proiektuaren karietara, laster hor lurperatzeko hondakin nuklearrak? Bistan dena, nehor, okupatuegiak baitziren demostrazioak egiten, pseudo-feminismoz mozorroturiko arrazismo post-modernoari emanik, alegiaz emazteen askatasunaz kezkaturik eta askatasunaren alde, aireratuz kezka dutela bat-batean munduaren bestaldean vitriolaz erretzen diren emazte errebeldeez. Problema burkinia da, sekulan heldu gabe arazoaren muinari, gure arimen zikina, integrazio arazoa, Siriako desmasia, urteetako suntsiketa, jendea ahoz gora zeruari so dena galdurik, islamismo gogorrenarentzat ongailu paregabea, bumeran.

Hots, beste behin, demagogia, ogi bedeinkatua Daesh-entzat, zinezko arazoak mahai gainean ezarri ezinean. Egonen dira biharamunak, patetikoak eta erresuminaren adierazteko isiltasun minututan biltzekoak. Isiltasun minutuak. Besoak dilingo. Bandera hiruko-loredunak inarrosiz, jakin gabe bandera norena den xuxen. Kontzientzia betearen modaren garaian, absentzia betean.Mundu horretakoa ez dut nahi izan.

Ai, haltzei begira ametsetan itotzen     egon banendi, tartetxo batez oraino, arren, ene bakardadearen euforia laburrean, denborak harrapatu aitzin, negura lerrarazi nahi ninduketen sirenen kantari gor.