Saria potoloa zen, 5.000 eurokoa, eta lehiakide biren artean genituen zalantzak… Bataren maketa entzutean, neuri egin zitzaidan Belakoren oso kloniko, klonikoegi. Gainera, ingelesez abesten dute eta herri berekoak dira. Baina gero, zuzenean, sekulako maila eta nortasuna erakutsi zituzten, maketan zegoenetik askoz haratago ailegatuta.

Epaimahaikideon deliberazioak sekretuak izaten dira, noski. Tira, honezkero txibatu dizuet lehen kontu irregularretariko bat: Gaztea Maketa lehiaketan euskaraz abestea meritutzat hartu izan dela.

Ez dut errieta handirik espero zuzendariarengandik, ondotxo dakielako bereziki disfrutatzen dudala Gaztea, oro har, defendatzen, eta egin egingo nukeela gurean hain ohikoak izaten diren kultur ez transgenikoaren aldeko edozein biltzarretan.

Eta bestea –ez dezagun haria gal– Bilbo aldeko rapera jenial bat izan zen. Euskaraz oso ondo, espainolez hobeto, eta ingelesez ere, itxuraz, arazorik gabe aritu zena kantutan, orain ragga aldera, orain diva soul, orain jostarin, kasu guztietan dantzan ezin askeago bezain natural eginez.

Uau, ataka gaitzean ginen epaimahaikideok…

Hona hemen, desestimatu genituen gainerako hiru finalistak:

Donostiatik etorritako hirukote bat, maketan preziosista sentitu genuena –Allah Lahs?– baina zuzenean askoz soilago aritu zena, halako post-grunge intenporal bat beste barik eginez, ingelesez.

Donostiatik etorritako bakarlari bandadun bat, txeloak eta pianoa barne, nagusiki ere ingelesez abesten duena, eklektizismo seventies baten barruan, folk-rocketik orduko soul zurira eta alderantziz, demagun Rufus Wainwright bezalakoen eremuko dunak.

(Bide batez, bururatu zitzaidan hirurogeitamarreko hamarkada izan zela lehen hamarkada eklektikoa rock-musikan, demagun Roxy Music edo Talking Heads).

Hiru: arnasgunerik ez-transgenikoenetatik talde bat eta bakarra ailegatu zitzaigun, entzuleen saria jaso zuena ere, eta hasi eta buka euskaraz abesten zuen, baina guri, estilistikoki, alde handiz desfasatuena iruditu zitzaigun, errail bakarreko metal eta hardcore estiloen arteko intsistentziagatik.

Arnasguneetan gertatzen ari dena eta gune trasngenikoetan gertatzen ari dena, ia-ia antagoniko dira estetikoki.

Amurrion, Lorea Agirrek esan zuen nahiago duela semeak La Basu entzutea, Xabier Lete nor izan zen –eta nor den–jakitea baino. Tira, gutxi gorabehera esan zuen arestikoa, Aiaraldean antolatutako Jalgi jardunaldietan. Bat nator guztiz. Azkenean, gure epaia lehen taldearen aldekoa izan zen, baina zuzendariak sujeritu zidan neska rapera oso kontutan izango dutela aurrerantzean. Gurasoon arteko konplota beraz, euskal hip-hopa gure seme-alaben artean zabalduko bada.