2006ko azaroaren 29a: ama zenaren izena eta bi abizenak Googlen bilatzeko bulkada sentitu dut eta, zer aurkitu nahi nuen ez nekien arren, harri eta lur gelditu naiz ikusi dudanean ez duela emaitza bat ere. Ama hil da arrasto digitalik utzi gabe.

2012ko otsailaren 5a: egunkarian eskela bat irakurri dut Doña Predestinación izeneko andre batena, Tafallakoa, Burlatako tanatorioan dagoena. Txistea egina etorriko zen, grazia balu.

2011ko otsailaren 6a: Noticias egunkariko “Sabía usted que…?” atal kuxkuxeroan gaur atera da aste honetan Iruñeko ile apaindegi berean kasualitatez bat egin dutela Yolanda Barcinak eta Maiorga Ramirezek. Antzezlan baten hasiera ona. Biak publikoari begira eserita, intimitate eta ahulezia momentu horretan, zerukoaz eta lurrekoaz mintzo, tartean estilista (topikoa betetzeko maritxu) bat sartuta.

2009ko apirilaren 13a: Ibon, Uxue eta hirurok Almudenako hilerrira joan gara gaur. Leku ikaragarri zabala da, bertatik Madril ia osoa ikus daiteke. Ekarri izan ez baninduten, ez zitzaidan inoiz honaino etortzea bururatuko. Zaindari batek abisatu digu hamar minutu barru itxiko zutela, baina irteera non zegoen zehaztu gabe. Kostatu zaigu aurkitzea. Hasia naiz pentsatzen bertan itxita geldituko ginela, joatean hilerrirako bidea erakutsi digun agure batek esandakoa (“está por ahí, pero que no os coja el trompetero”) beteko zela sinetsita. Krematorioaren atetik atera gara azkenik, irekita zegoen, agian errausketa bat zegoelako, beharbada Corín Tellado idazlearena, pentsatu dugu, edo ondorioztatu. Neure buruari onartu diot Corín Telladoren hiletan egon naizela etorkizunean esateko eskubidea.

2008ko urriaren 15a: ekoiztetxeko bat etorri da denok kontratuaren klausula osagarri bat sina dezagun, isilpekotasun klausula bat: hamar urtez ezin dugu errodajeko ezer inon kontatu, aipatu ez ezer. Sinatzea beste erremediorik ez dudanez izan, kronikatxo hau egiteari utzi beharko diot.

(Oharra: pelukeriako neskak, raccord kontuez ari zela, kontatu digu, Penélope Cruzek, raccord-argazkiak teknikariei pasatu baino lehen, photo-shopa eginarazten diela, badaezpada norbaitek filtratuko balitu, eta, beraz, makillajekoak sutan egoten direla, ez baitzeukaten eszenaren jarraipenerako heldulekurik).

2012ko irailaren 12a: Martzial berrirakurtzen ari naiz. Orain arte topatu gabeko bertuteak aurkitu dizkiot. Begiratu poema honi. Haiku japoniar fin eta peplum erromatar baten parodia topikoz jositako baten arteko nahasketa dirudi:

Horazio, bera bakarrik, kapa beltza
jantzirik, zirkoko jokoak ikusten ari da,
plebea, senatariak eta zaldunak  
zuriz jantzita dauden bitartean,
enperadorearekin bat, bakoitza bere
tokian. Bat-batean elurra hasi da:
Horazio kapa txuriaz ari da
jokoak ikusten.   

2011ko urtarrilaren 13a: arrebak deitu dit genetistarekin egon dela kontatzeko. Gure familiaren hemofiliak zer gene duen kalteturik zehazteko, ni naiz “familia” bakarra. Medikuak ez omen du aurpegi onik jarri. Zenbat eta ahaide gehiagori egin, hainbat hobe eta zehatzago estudioa. Dena den, medikuak txostenean begiratu du eta, emaitzak guri bidali ez arren, ikerketa mediku bat egin ziguten orain hamazazpi urte eta Bartzelonan ba omen dute nire DNA eta amarena gorderik, auskalo zer laborategitan, auskalo zertarako. Saiatuko  da eskatzen eta horrekin moldatzen.