Eliteko kirola “demokratizatu” denetik, turistek txankletetan igotzen dute Akonkagua, edozein doa Everestera eta badirudi edonork korritu dezakeela maratoia...

Jose Manuel Gonzalez Aramendi: Lehenengo argitu behar dugu datuen arabera %40ak ez duela ariketa fisiko nahikorik egiten. Eta gero badago beste multzo bat, diozun bezala muturrera daramana kirol jarduna, baina orokorrean ez dakigu zeintzuk diren motibazioak. Egunean ordubete inguru egitea nahikoa da osasunerako, baina hortik aurrera ariketa fisikoari eskainitako denboraren eta osasunaren arteko lotura ez da hain zuzena.

Dorleta Ugalde: Ditugun datuen arabera, Espainiako Estatuan %60a sedentarioa da eta EAEn pixka bat gutxiago, %57. Kirol bakarra praktikatzen dutenak %24 dira EAEn eta geratzen zaigu %18 bat denetarik egiten duena, beraz jende multzo jakin eta ez hain ugariaz ari gara mintzatzen. Demokratizatu den sentsazioa marketinagatik dugu gehiago, kirol materiala lehen jende espezifikoak zuelako eta gaur egun adibidez, 2 urteko neska-mutilak likraz jantzita ikus ditzakezu hondartzan.

Luis Mari Zulaika: Bat nator eta uste dut administrazioaren, hedabideen eta hau bultzatu nahian gabiltzanon erronkak orain izan behar duela parte-hartzea sustatzea eta areagotzea, kopuruak ikusita. Arrisku potentzial handiena hor daukagu, jakinda bizi-estilo ez aktiboak zer dakarren. Kirolzaleen artean gehiengoa ez da maratoira aurkezten, gehiengoa gimnasiora doa, zinta egiten du, igeri pixka bat… Dena den, esan den moduan, jarduera fisikoa printzipioz oso ona da osasunarentzat, baina jarduera fisikoaren eta osasunaren arteko lotura alderantzizko U baten modukoa da: hasieran, zenbat eta gehiago egin, hobetu egiten da osasuna, baina maila batetik aurrera astakeriak egiten hasiz gero kaltegarri izatera iristen da.

JM. G. Aramendi: Desberdindu beharko litzateke zer den kirola, zer ariketa fisikoa eta zer jarduera fisikoa. Jende gehienak badaki zeintzuk diren onurak (fisikoak eta orokorrak) bizimodu aktiboa jarraituz gero. Hiru zutabe nagusi ditugu gure gorputza eta bizi-kalitatea mantentzeko: elikadura orekatua, toxikoak saihestea eta ariketa fisikoa. Horregatik, jendea gutxieneko jarduera fisikora animatzea inportantea da. Osasunaren Mundu Erakundeak dio astean 150 minutuko jarduera fisiko arina egin behar dela, eta herrialde askotan hasi da 75 minutu eskatzen (10 minutu egunean), jendea oso-oso sedentarioa dela ikusita. Nire inpresioa da hemen 20 bat minutu erraz egiten direla egunean, erosketak egiten, paseoan eta abarrean. Baina arriskua da aisialdi pasiboa gero eta handiagoa dela eta gero eta eskurago dagoela, oso sartua daukagu gure bizimoduan.

Substantziak aldageletan

Tira, sedentarioak alde batera utziz, kirolzale direnen artean substantziak erabiltzen dira errendimendua handitzeko. Kirol amateurra prostituitu egin da?

JM. G. Aramendi: Kasu batzuetan hala dela uste dut nik. Hidratatzeko edari bereziak, edari energetikoak, merkataritza gune handietan aurkitzen dugun proteina, bitamina eta abardun sekzioa… Alde zientifikotik begiratuta, argi dago kasu gehienetan ez dugula behar ez substantziarik, ez hidratazio berezirik, ez gehigarririk. Pertsona batek ondo jaten badu, ez du behar osagarri, bitamina, aminoazido edo bestelakorik. Kirol gogorra eginez gero, gluzidoak ondo berreskuratu behar dira, eta horretarako ondo jan behar da, ondo hidratatzea ere garrantzitsua da, baina segitu beharreko pauta batzuk argi izanez gero (entrenamendu on bat eta errekuperazio naturala eginez gero), ez dago gehiagoren beharrik. Ez dago frogaturik dopinaren zerrendan sartuta ez dauden osagarriek errendimenduan alde handia eragiten dutenik, eta bai ordea asko gaizki etiketatuta eta kutsatuta daudela, estimulatzaile eta anabolizatzaileekin. Nazioarteko Batzorde Olinpikoak duela hamar urte egindako azterketaren arabera, Europa mendebaldeko herrialde batzuetan osagarrien %25 kutsatuta zeuden estimulatzaile edo anabolizatzaileekin. Eta osasunerako arriskutsua da hori. Jende gaztea hil egin da edo oso egoera txarrean bukatu du, horrelako produktuak hartzeagatik.

D. Ugalde: Krisi garaian itxurari izugarrizko garrantzia ematen zaio eta kosmetikotan eta kirolean gehiago gastatzen dela frogatuta dago. Kiroldegitan, mutilen aldageletan, pote itzelak ikusita nago ni, eta ez errendimendu kirolerako, estetikarekin lotuta dagoen jarduera fisikorako baizik. Pesak egiten dituztenek-eta erabiltzen dituzte, aminoazidoak direla, kreatina dela… gorputza definitzeko eta halakoak. Nire pertzepzioa da hori gehitu egin dela, maila herrikoian eta oso modu inkontzientean. Pote horiek asko zabaldu dira, halaber, suhiltzaileen artean, udaltzainen artean… Eta errendimenduari dagokionez, dopatzen den jendearen adina jaitsi egin da.

LM. Zulaika: Bai, nire pertzepzioa ere bada mutil gazteen artean eta kirol federatutik kanpo gero eta zabalduagoa dagoela itxura fisikoa aldatze aldera, nolabait giharrak puzte aldera, pote, etiketa eta nahasketa arraroen komertzializazioa eta erabilera. Eta errendimenduari begira, harritzen naiz proba herrikoietan testa pasa eta positiboak azaltzen direnean. Nonbaiten iparra galduta daukagu, parte-hartzea eta ondo pasatzea oinarri behar lukeen probetan jendea dopatzen ari bada.

D. Ugalde: Lehen Estatuaren esku zeuden dopin testak, baina orain Eusko Jaurlaritzak EAErako Dopajearen Legea du jada; federazio barruko nahiz federaziotik kanpo dauden proba herrikoietan testak egiten ari gara, eta positiboak aurkitu dira.

Nola ulertu halakorik?

JM. G. Aramendi: Irabazteko eta bere burua besteen aurrean jartzeko egiten dute, horrela baino ezin da ulertu, nik uste.

LM. Zulaika: Motibazioen psikopatologiak dauden neurrian, muturreko egoerak daude (bigorexia adibidez) eta batzuen beharra da hori lortzea, nahiz eta osasunari kalte egin.

D. Ugalde: Bai, eta ez da norbere buruaren marka hobetzeko, besteak baino hobeto geratzeko baizik. Errekonozimendu publikoa zure osasunaren gainetik dago.

JM. G. Aramendi: Normalean mutilen artean…

D. Ugalde: Emakumeen artean ia ez daukagu, ezta proba ofizialetan ere. Kasuren batek oihartzuna izan zuen eta hedabideetan atera zen barkamena eskatzen, baina oro har apenas dagoen. Eta ikerketarik ere ez daukagu, neskengan zein eragin duten substantzia batzuek.

JM. G. Aramendi: Duela hamar bat urte inkesta bat egin genuen bederatzi kirol modalitatetako 15 eta 22 urte arteko federatuen artean, eta galdera batek honela zioen: hartuko al zenituzke substantzia dopanteak txapeldun izateko, nahiz eta zure bizitza arriskuan jarri? Aipatuko ez ditudan kirol jakin batzuetan, %20ak baietz erantzun zuen. Gazte askok ez dauka heriotzaren kontzientzia, orain hartu eta gero auskalo… eta AEBetako mediku batek Los Angeleseko Olinpiaden atarian ere antzeko galdera luzatu zuen: hartuko zenuke pilula bat txapeldun olinpiko izateko, hurrengo urtean hilko zarela jakin arren? Eta gutxi gorabehera erdiak baietz erantzun zuen. Unearen kontzientzia dago zabaldua, carpe diem moduko bat, oraina bizi, orainaz gozatu eta orain famatu izan, eta gero gerokoak. Gazteekin hezkuntza falta dago, zentzu horretan.

D. Ugalde: Kirolariei dopajeaz galdetu genien guk eta onurak bazekizkiten, baina alde txarrak ez, edo ez zituzten jakin nahi. Txuri uzten zuten erantzuna.

LM. Zulaika: Legediak gainera gauza bitxiak ahalbidetzen ditu: Quebrantahuesos proba ezagunean, irabazle izan da beste modalitate batean behin eta berriz positibo emateagatik parte hartzea betirako debekatuta daukan pertsona bat.

Substantziak bakarrik ez, gehiegizko esfortzua ere kaltegarria izan daiteke eta lesioak, bihotzekoak… ikusi izan ditugu. Zein neurritan iristen gara kirolaren izenean gure osasuna arriskuan jartzera?

D. Ugalde: Aramendik oso grafikoki azaldu du: carpe diem…

JM. G. Aramendi: Nahiz eta arriskua ikusi, uko egin eta aurrera segi. Kirola gudatik eta antzinako kiroletatik dator eta kirol batzuk antzinako batailen antzekoak dira. Lacrossea hockeyaren antzeko kirola da eta Kanadako indiarrek joko hau erabiltzen zuten guda prestatzeko, aurkaria jo eta ahal bazen hiltzeko. Barruan gudaren geneak ditugu eta sarri kirola guda bailitzan ikusten dugu, borroka bailitzan, gure bizitza jokoan egongo balitz bezala. Fanatiko eta hooliganak horren adibide ditugu. Ikuspegi antropologikotik, erronka hori, borrokarako grina hori dago zenbaitetan kirolaren atzean.

LM. Zulaika: Hain juxtu, aurkako eraginerako ere erabili da kirola: alegia, nerabe eta gazteen artean carpe diem hori, oraina neurriz kanpo gozatzea, drogetara-eta zuzendu dutenentzat terapia moduan, puenting eta adrenalina handiko gisako jardueren bidez.

JM. G. Aramendi: Osasunaren Mundu Erakundeak dio bat-batean mutilek testosterona mozkorraldia jasaten dutela eta euren burua ikusten dute edozer gauza egiteko eta edozeri aurre egiteko gai. Zentzu horretan, diozuna interesgarria da: hobe da gazte horiek kirolera ekartzea eta adibidez errugbi saio bat egin dezatela, liskar bila atera daitezen baino.

D. Ugalde: Bai, bereziki mutilen artean kirolak eta guda horrek garrantzia duelako. Nesken artean, kiroletan ona izateari ez zaio garrantzirik ematen, balore sozial handiagoa du ikasketetan ondo ibiltzeak edo ederra izateak. Mutilen artean aldiz, nota onak ateratzeak adibidez ez du hain balore sozial handirik, baina bai kirolari ona izateak, errekonozimendu soziala dakar talde horretan, eta norbere taldean bilatzen du bakoitzak bere identitatea. Kirola ez da ona edo txarra, kirolaren erabilera baizik.

Elitera iristea jomugan

Nola eragiten du kirol profesionalaren ereduak? Imitazio arazo bat dago?

JM. G. Aramendi: Hain zuzen, kirol profesionalera pasatzea izaten da askoren motibazioa eta hainbatetan gurasoek beraiek animatzen dituzte substantziak hartzera. Behin, gizon bat semearekin etorri zen nire kontsultara eta aitari esan nion “lasai, ez diot ezer emango mutilari”, eta gizonak, “a ez?... Orduan goazen”. Errealitatearen isla da, jende askorentzat kirolari profesionala izatea delako dagoen gauzarik onena, futbolari edo txirrindulari profesionala izatea, famatua, sozialki aitortua, diruarekin… Eta guraso ugarik ere hori bultzatzen dute euren haurrengan, familiaren egoera hobetzeko aukera gisa ikusten dutelako. Zorionez, beti ez da horrela.

D. Ugalde: Afizionatutik profesional mailara pasatzerakoan lagun batek ikusi zuen substantzia ilegalak hartzera derrigortuta zegoela eta pentsatu zuen, “8 urtetatik 18 urtera arte daramat amesten eta dena sakrifikatzen honetara iristeko eta orain iritsi eta nola esango dut ezetz? Hemengo martxarako hartu behar dut eta bestela kalera, bada hartu eta aurrera”, naturaltasunez, kirol profesional horren aspirazioan. Nik inguruko haurrei esan ohi diet, kirol profesionalaren alde onak baino ez dituztela ikusten, baina atzean dopajeaz gain entrenamendu gogor, sakrifizio eta alde txar ugari daudela. Kirol profesionalak faktura pasatzen du eta erretiratzen direnean ikusten dugu zein arazo dituzten… Nik behintzat ez nuke zentzu horretan nire semea edo alaba profesionala izaterik nahi.

LM. Zulaika: Ahaztu gabe bidean geratzen diren horiek denak. Zenbat eta zenbat jendek baztertu duen beste guztia goi mailako kirolari izateko, eta ez da iritsi. Kirol profesionalaren eragina erabatekoa da; prestigio sozialaren inguruan anekdota bat: etxean semeak inoiz futbolik ikusi ez arren, merienda batean lagunekin Ronaldori buruz azalpenak ematen entzun nuen. Lagunartean atzera ez geratzeko, une honetan batez ere mutilek duten iparra telebistan agertzen diren izar horiek bezalakoak izatea da. Umeengan duen eragina izugarria da.

D. Ugalde: Bai, eta kirol erakundeek (administrazioak eta federazioek) ezin dute bideratu kirol eredu guztia profesional iritsiko diren lau horiei begira. Hori da kirol sistemaren akats handiena, piramide guztia lau horientzat baino ez antolatzea, gainerako denak bazter utziz. Federazio askok ez du arduratu nahi bestelako eredu herrikoiagoa bultzatzen duen kirolaz, nahiz eta potentzial handia dagoen eta nahiz eta lizentzia kopuru handia galdu, baina bigarren edo hirugarren mailakoa iruditzen zaie. Hori ulergaitza da guretzat.

JM. G. Aramendi: Pierre de Frédy pedagogo frantziarrak zioen kirola oso elementu inportantea zela XX. mendeko gizaki berria formatzeko. Gaur egun ere kirola erabili daiteke neska-mutilak hezteko, baina ez dut gogo handirik ikusten, administrazioan adibidez, hori hala erabiltzeko; ni arduradun banintz bide humanistiko hori saiatuko nintzateke ezartzen, kirolaren bidez lantzeko laguntasuna, esfortzua, kiroltasuna… Kirolari on bat, baina uler bedi “on” aipaturiko ezaugarrien parametroetan, derrigorrez pertsona on bat izango baita gizartean. Errespetuz egiten badu kirola, tranparik ez badu egiten, taldekideekin jokatzen baldin badaki… berdin arituko da eguneroko bizitzan, eta alderantziz. Kirolean islatzen dugu nolakoak garen.

Zuhaitzaren eta piramidearen ereduak aurrez aurre eskolan

Hori guztia ez al du lantzen eskola-kirolak haurrekin? Talka handia egiten al dute eskola-kirolaren helburuek batetik eta klub eta federazioenak bestetik?

D. Ugalde: Eusko Jaurlaritzan lan egiten dudan arren, nire iritzi pertsonala da administrazio publikoari beti betetzen zaiola ahoa kirolaren baloreez-eta, baina baliabideak jartzerako orduan lehen aipaturiko piramidearekin jarraitzen dute, eredu profesionalari begira. Eskola-kirolak sekulako potentziala dauka, baina ez da egoki bideratzen ari.

LM. Zulaika: Nire ustez hau da denaren funtsa eta gakoa. Zer asmorekin antolatzen dugu eskola-kirola? Lehen, piramidearen eredua jarraitzen zen: etorkizunean goi mailako kirolariak sortzeko antolakuntza, eta horretarako onenak aukeratzen ziren, haiengan kontzentratzen ziren eta besteak bidean galtzen joaten ziren. XXI. mendean, esan dugun moduan helburua baldin bada bizi estilo aktiboa sustatzea herritar guztien artean, eredu horrek ez digu balio. Duela ia hogei urte lege orokor bat planteatu zen EAErako –gero lurralde historiko bakoitzak bere interpretazioa egin zuen–, hiritar guztientzako izango zen eredutik hurbilago, bizi estilo aktibo eta osasuntsua sustatzeko. Zuhaitzaren eredua hautatu zen horretarako: hasieran haurrak denetik probatu dezala oinarrizko trebetasun motoreak osotasunean eta orokortasunean garatzeko, eta biharko egunean adarrak hasiko dira irteten, batzuk goi mailara eta errendimendura bideratuko dira, baina beste guztiak prestatuta egongo dira eta kultura barneratuta izango dute aisialdian bizimodu aktiboa mantentzeko. Zer gertatu da? Errendimenduaren aldeko kolektiboek indar izugarria dutela, botere faktiko aparta direla, eta erabakiak hartu beharko lituzketenek amore ematen dutela presio horren menpe. Gipuzkoaren kasuan, esate baterako, urte askotan zuhaitzaren eredua oso ondo garatuta eduki dugu baina atzeraka goaz, piramidearen ereduak duen indarragatik.

Eta zeintzuk dira presio egiten duten horiek?

LM. Zulaika: Batez ere kirol elkarte, federazio eta komunikabide potente batzuk daude hori babesten.

D. Ugalde: Bai, eta zenbat eta gehiago atera horien kexak medioetan, orduan eta presionatuago sentitzen dira administrazio publikoan, atzeraka egiten dute. Baliabide aldetik ahaleginak egiten dira, baina ez bada jendea profesionalizatzen, entrenatzaileak eta arbitroak-eta, gero ikusten ditugu 16 urteko arbitroak gurasoek jan egiten dituztenak. Boluntario ari den pertsona bati gainera errieta egiten badiozu, hurrengo egunean ez da etorriko. Hutsune nabariak daude eta esaten da ariketa fisikoa dela garrantzitsuena, kirola gero datorrela, baina kirol eredua kontrako norabidean doa eta inertzia fuertearekin; ez dute gurpil horretatik atera nahi.

LM. Zulaika: Aspaldi politikari batek esan zidan: “Proposatzen duzuna arrazoizkoa da beharbada, baina ez da popularra, eta alderdi batek ezin du inoiz popularra ez den neurririk proposatu”.

JM. G. Aramendi: Neska-mutilekin kirol proba bat antolatu genuen eta administrazioak garrantzi handiagoa eman zion goi mailako norbaitek parte hartzeari, jende ahalik eta gehienak parte hartzeari baino. Zer da inporta duena, Espainiako txapeldunak parte hartzea ala ehun neska-mutilentzat antolatzea?

D. Ugalde: Medio batzuek txapeldun horrengan jartzen dute fokua, ez proba herrikoian…

LM. Zulaika: Badakigu zein diren audientzia gehien duten telebista saioak eta gehien saltzen diren egunkariak, eta hor kolektibo handi bat dago eredu hori interesatzen zaiona. Politikariek interpretatzen badute defendatzen dugun ereduak kalte egingo diola komunikabideetan saltzen duten horri, zaila da aurre egiten. Baina haurtzaroan psikomotrizitatea eta oinarrizko trebetasun motoreak lantzea kaltegarria al da gero senior mailan kirol jakin batean aurrera egin nahi duenarentzat? Hainbat lanek erakutsi dute (esate baterako Bartzelonako Joko Olinpikoetako kirolariekin) domina eskuratutako asko gaztetan beste kirol modalitate batzuetan ibiliak zirela.

D. Ugalde: Sutsuki bizi dugu hori administrazioan. Espainiako txapelketetarako baimenak gestionatzerakoan, “gure haurrak atzeratuta doaz” entzun behar izaten dugu. Eta ez da egia, emaitzak begiratuz gero, baina horren izenean etengabe justifikatzen dugu kirol eredu piramidala.

LM. Zulaika: Batzuek argudiatu zuten Reala bigarren mailara jaitsi zela hemen dugun eskola-kirolagatik!

Zehazki, zein ezaugarri ditu eskola-kirolak?

LM. Zulaika: Hitz gutxitan, kirol aniztasuna, txandatan denetik eginez eta modalitate bakar bateko espezializazio goiztiarra saihestuz; emaitzari garrantzia kentzea –beheko mailetan ez dago sailkapenik–; taldeak ez egitea mailaren arabera –talde batean onenak eta bestean kaskarrenak jarri ordez, gelakideekin talde naturalak eta mistoak osatuz–; helburu hezitzaileei lehentasuna ematea; kudeaketaren ardura ikastetxeak izatea eta ez emaitza eta errendimendua helburu duten klub edo kirol elkarteek; denek parte hartzea, arauak daudelarik gutxien eta gehien jokatu duenaren arteko aldea txikia izan dadin…

Eta zein neurritan betetzen da?

LM. Zulaika: Lehen, kadete mailara arte jarraitzen ziren irizpide horiek, 14 urtera arte, baina azken urteetan aldatzen joan da eta federazioei utzi zaie gero eta beherago sartzen. Gaur egun oso behetik hasi daitezke talde federatuak helburu lehiakorrekin paraleloki lanean eta legez saiatu diren arren hori mugatzen, federatuan parte hartu ahal izateko eskola-kirolean parte hartzera behartuz, egunerokoan ikusten dugu legea ez dela beti betetzen, eta batek besteari egiten dion eragina kaltegarria dela.

D. Ugalde: Talde mistoak ere ugaritu egin dira, baina 13-14 urte bete eta diote, “orain serio hasiko gara, neskak alde batera eta mutilak bestera”. Esku-pilotan adibidez neskek ez dute eurentzako txapelketa ofizialik izan eta palaz edo beste kirol batean hasi behar dute.

JM. G. Aramendi: Kontuan hartzekoa da baita ere adin erlatiboaren efektua deituriko prozesu fisiologikoa: 11 urteko mutil bat urtarrilean edo abenduan jaio, ez da gorputz berdina fisiologikoki, %10eko ezberdintasuna dago gutxienez eta goi mailako kirolari gehienak lehenengo seihilekoan jaiotakoak dira, entrenatzaileak helduenak hartu ohi dituelako haurtzaroan, eta gaztetxoenak eta txikienak baztertuta geratzen dira, aulkian; gutxiago jokatzen dute.

LM. Zulaika: Garapen goiztiarra baloratzen da adin horietan hautaketak egiterakoan, une honetan onenak zein ditugun kontuan hartuz, epe luzera begiratu beharrean. Horregatik da eskola-kirolaren oinarrietako bat emaitzari eta orain duten mailari garrantzirik ez ematea, eta presarik gabe epe luzerako formatzea.

JM. G. Aramendi: Bai, baina entrenatzaile batzuek uneko arrakasta bilatzen dute eta horretarako neska-mutil egokienak aukeratzen dituzte.

Bizkaiko Futbol Federazioko arbitroen komiteko presidente Jose Antonio Mijaresek elkarrizketa batean esan zuenez, eskola-kirolean gurasoak dira arazoa: “Diputazioak nahi duena da umeak kirola egin dezan, eta entrenatzaileak eta gurasoek, kirola egiteaz gain irabaz dezala”.

D. Ugalde: Funtsezkoa da gurasoen papera, gurasoek irabazteari garrantzia ematen badiote haurrek berdin pentsatuko dutelako, eta beste balore batzuk hobesten badituzte, seme-alabei agresibitatearen ordez egiten dutenaz lagunartean disfrutatzea transmitituko dietelako, gero aukeratuko dutela zer egin nahi duten. Beste lasaitasun batekin hartuko dute kirola, plazer moduan.

LM. Zulaika: Bai, gurasoak erreferente eta eredu dira eta beren balio eta mezu arduratsuak transmitituz eragin izugarria daukate. Inportantea da gurasoek iparra ez galtzea. Ulergarria da adin honetan umeek izar bihurtzearekin amets egitea, baina gurasoek lagundu behar diete oinak lurrean izaten.

JM. G. Aramendi: Gurasoen jarrerari erreparatzen badiogu, kirol batzuk arriskutsuagoak dira beste batzuen aldean. Duela gutxi lagun batek esan zidan Donostiako ikastetxe prestigiotsu bateko gurasoak borrokan eta lotsagarri aritu zirela, baita negarrez ere, seme-alaben futbol partidu batean.

D. Ugalde: Kirol Justiziaren Euskal Batzordera iristen zaizkigun gurasoen arteko liskarrei eta halakoei buruzko instantzia gehien-gehienak futbol mundukoak dira, %90 inguru.

Futbola delako zabalduen dagoen kirola?

D. Ugalde: Ez, futbolaren inguruan sortzen den kultura eta espektatibengatik. Lehen esan dugun bezala, jada ez da jokoa, guda moduko bat da. Nik bost urte daramatzat eskola-kirolean Infantil mailako Euskadiko txapelketak antolatzen, hogei modalitatetan, eta kontaktua dagoen kiroletan sortzen da arazo gehien, lehenengo futbolean eta ondoren eskubaloian, baina errugbian ez daukat halakorik eta errugbian baino kontaktu handiagorik… Kirol bakoitzak zein espektatiba sortzen dituen, sozialki zein presentzia duen, horrek asko baldintzatzen du gurasoek haurrenganako dituzten espektatibak. Eskubaloian oso ona izateak ziurrenik ez du bere inguruan hainbesteko garrantzirik izango, saskibaloian ona baldin bada izango du garrantzirik, eta futbolean bada, zer esanik ez. Kate bat sortzen du horrek.

Eta Infantil mailaz ari zara!

D. Ugalde: Bai, bai, maila horretan batzuk prest daude fitxak faltsifikatzeko edota mutiko bati esateko etxean gelditu dadila, beste batek haren izenean jokatu dezan finalean. Labadora bat erosten dugunean begiratzen diogu garantiari, erabiltzen duen ur eta energiari, makina bat gauzari, baina gero seme-alabak batzuetan errazegi uzten ditugu ezagutzen ez ditugun entrenatzaileekin… eta ni naiz lehenengoa, zeren pentsatu izan dut, “jo, honek haurrei pasako dizkien baloreak…”. Aldi berean, azpimarratu nahi dut denetarik dagoela eta entrenatzaile on ugari ere aurkitu ditudala nire ibilbidean.

JM. G. Aramendi: Nik ezagutzen dut arraunean bere adina faltsifikatu zuen arbitro bat, beteranoen txapelketa batean parte hartzeko. Epaitu behar duenak, arbitro denak, tranpa egiten badu, pentsa! Azken finean, kritikatzen dugu Txinan edo Sobiet Batasun ohian zein eredu jarraitu izan duten dominak-eta lortzeko, eta beste modu batera baina ia-ia filosofia berarekin dugu antolatua gure kirol sistema, galbahe zorrotzen bidez. Txinako Kirol gaien ordezkaria hemen egon zenean, azaldu zuen nola Pekingo Olinpiaden aurretik eskolaz eskola ibili ziren haurrak aukeratuz, gero entrenamendu gogorretara lotu zituzten eta lesioak jasaten zituztenak baztertuz-eta, piramidearen logika jarraitu zuten. Hemen antzeko logika ikusten da maiz, neska-mutil koskorrekin selekzioak eta bazterketak eginez, helburu jakin batzuk lortzeko.

D. Ugalde: Txinatarrek, hain zuzen, Pekingo Olinpiadak antolatu zituztenean domina kopuru ahalik eta handiena lortu nahi izan zuten eta horretarako zerrenda bat egin zuten irabazteko errazenak eta kontrolagarrienak ikusten zituzten kirolekin. Adibidez, futbolean diru asko inbertitu behar denez eta zortea eta bestelako faktoreak daudenez, ez zuten horretan indarra jarri, bai ordea emakumeen kiroletan, nesken dominak lortzea merkeagoa eta errazagoa zelako. Txinak lortu zituen dominen %80 edo gehiago emakumeek lortuak dira. Begira zein irizpideren arabera antolatu zuten kirol sistema.

Proba herrikoien filosofia

Helduetara bueltatuz, lasterketa eta bestelako proba kopurua eta parte-hartzea handia da gurean. Filosofia egokiarekin antolatzen al dira proba hauek? Zein alde on eta hutsune ikusten diozue probarik herrikoiena ez bada herrikoienetakoa dugun Behobia-Donostia lasterketari?

D. Ugalde: Orokorrean deskoordinazioa dagoela iruditzen zait. Proba asko antolatzen dira eta edozeinek antolatzen du, bere modura.

LM. Zulaika: Donostian distantzia bera edo oso antzekoa duten lasterketak egin izan dira hiru igandetan jarraian.

JM. G. Aramendi: Bai, kros herrikoi pila bat daude eta nahiz eta antolatzeak meritu handia izan, negozio huts ere bihurtu dira. Biderkatu izena emateak balio duena eta zenbatek hartu duen parte, eta atera kontuak. Horri gehitu behar zaio ostatua hartzen dutenek eta halakoek uzten duten dirua; hiriari onura ekonomikoak ekartzen dizkio eta beraz, proba antolatu nahi duenak bedeinkapen guztiak ditu. Bestalde, jendeak zergatik hartzen duen parte proba horietan? Nik ez dut ikusten jende arruntak parte hartzeko proba naturalak direnik. Nahiz eta Behobia-Donostiak 21 kilometro besterik ez izan –besterik ez, komatxoen artean–, askorentzat oso proba gogorra da, eta azkeneko kilometroetan jendeak nola sufritzen duen ikustea baino ez dago. Kasu larri batzuk izan ditugu eta gehiago izango ditugulakoan nago.

LM. Zulaika: Motibazioak asko dira eta arrazoi ematen dizut, baina saiatu behar gara datu hauek guztiak erabiltzen jendearen partaidetza areagotzeko. Jende asko joaten dela bere gaitasunen gainetik gorputza behartzen? Bada, partaide horiek denak hezi egin behar ditugu, baina beste leku batzuetan nahiko luketen altxor bat daukagu eta horretaz baliatu behar gara, partaidetzaren kultura zabaltzeko eta sedentarioen kopurua txikitzeko.

D. Ugalde: Niretzat ere hori du indar handiena: Behobian Aste Santuan izena ematen baduzu eta azarora arte horrek sortzen badizu astean bitan korrika egitera joateko ohitura, begira zenbat hilabetez jardun zaren. Gero lesio batengatik parte hartu ez arren, sei hilabetez kirola egiten jardun bazara pozgarria da hori bera. Kontua da ez dakidala parte hartzen duen jendeak helburu horrekin parte hartzen ote duen…

Baina probak berak duen antolakuntzagatik sustatu al dezake kirol herrikoiagoa? Hots, marka egitera atera beharrean parte-hartzea izatea garrantzitsuena, adibidez?

D. Ugalde: Bai. Triatloi familiarra egiten da Donostian: elkarrekin egiten da eta igeriketa proban parte-hartzaile guztiek amaitu arte itxaron behar duzu bizikletari ekiteko, eta berdin korrika hasi aurretik. Bi urte daramatza eta denbora ez da garrantzitsua. Txakurkrosa ere egiten da… Federazioetan ez, baina hainbat klub, elkarte eta udaletan kontzientzia bat ari da zabaltzen, ohiko eskemetatik kanpoko probak antolatzeko.

LM. Zulaika: Zerbaiten aldeko probak direnean ere ematen da: euskararen aldeko lasterketak eta abar festa giroan egiten dira. Modalitate ugari bere baitan hartzen dituzten probak daude, esate baterako XIBA elkarteak antolatutakoetan dantza eta antzekoak sartzen dituzte, bestelako trebeziak ere aintzat hartzeko. Eta jarduerak ere badira, mendi talde batzuek adibidez txangoak prestatzen dituzte…

JM. G. Aramendi: Zumaian esaterako Bost Kirol proba egiten da, familiartekoa. Nik lehenengo edizioan hartu nuen parte lagun batzuekin eta ideia oso polita zen: koadrila arteko lehia sanoa, igerian, zaku lasterketan, bizikletaz, korrika… Ongi pasatzeko pentsatua. Bizpahiru urteren ostean, koadrilak dagoeneko ez ziren koadrila naturalak, fitxaketak egiten zituzten taldeek eta betikora bueltatu da. Pena, semearekin-eta egiteko aukera ona baitzen, dorpea izateak berdin zuen… baina segituan aldatu zuten hasierako zentzua, goi mailako proba herrikoi bihurtzeraino.

Zergatik galtzen du une batean hasierako izaera hori?

D. Ugalde: Lehiakortasunak pisu hartzen duelako. Behobian adibidez, marka “txarra” egiten duenak esan izan dit, “oso lasai ateratzen naiz txarra izanda, hainbeste jende ateratzen da nire abiaduran, babestuta noala”. Beste edozein proba herrikoira zoaz eta lasterketa erdian bakarrik joateko arriskua daukazu, edo erratz-autoa atzean duzula, edo pasa ahala zinta kentzen ari zaizkizu… “Txarra” zarela agerikoa da, nolabait. Baina Behobian, hainbeste jende dagoenez, beti zaude korrikalariz inguratuta, bakoitzak bere karrera egiteko aukera du eta uneoro babestuta sentitzeko aukera, atentzioa eman gabe.

LM. Zulaika: Atzeko pelotoia mantentzea lortzen duten lasterketek aukera handiagoa ematen dute edonork parte hartzeko, baina beste lasterketa batzuek onak baino ez dituzte erakartzen eta jende batek ez du izena ematen nabarmen ez geratzeko.

D. Ugalde: Bai, inportantea da atzeko pelotoi hori zaintzea. San Silbestre pila bat dauzkagu adibidez, eta lagun batek esan dit, “ni Beasaingora noa, hangoa serioa delako”, eta beste San Silbestre batzuetara aldiz, festa giroan Urte Zaharra agurtzera joaten da jendea.

LM. Zulaika: Proban zein sari eta nola banatzen diren, horrek ere eragina dauka.

D. Ugalde: Eta distantzia funtsezkoa da. Proba berean, hainbatek jada distantzia ezberdina egiteko aukera ematen du, norberak berari egokien datorkion alternatiba aukera dezan. Lehen hori zailagoa zen, baina orain txipekin erraza da halakoak egitea.

Emakumeen kirol moldea

Eredu honetan, eskola-kiroletik hasi eta helduentzako probetaraino, non geratzen da emakumea?

D. Ugalde: Kirol ibilbidea ezberdina da gizon eta emakumeengan. Kirola egiten duten emakumeen artean adibidez, kopurua izugarri jaisten da 26-50 urteen artean, eta gero berriz ekiten diote. Umeak eta gurasoak zaintzeko adina izan ohi da hori eta zerikusia du denbora librearekin: Eustaten arabera gizonek egunean bi ordu libre gehiago dituzte emakumeek baino. Kirola egiteko motibazioak ere ezberdinak dira: gizonek argudiatzen dute ariketa fisikoa egitearren eta ondo pasatzearren, eta emakumeek berriz, ariketa fisikoa egitearren eta beren osasuna eta fisikoa hobetzearren. Ondo pasatzea ez da euren argudio nagusietakoa, horrek dituen aldeko eta kontrako konnotazioekin. Plazera eta helburu hedonistikoagoak bilatzen ditu gizonak kirolean, eta emakumearentzat gehiago bihurtzen da obligazio. Emakumeek aukeratu ohi dituzte malgutasun handiagoa ematen dioten modalitateak: esaterako gimnasioan egun finkoko saioak badira, huts egingo du hainbatetan, baina edozein ordutan joan ahal izateko kiroldegiko bonoa badu, askoz gehiago joango da. Azken hamar urteetan, kirol federazioetako lizentziak ez dira gehitu emakumeen artean, lizentzia guztien %20 izaten jarraitzen dute, baina emakumeak bai gehitu dira kirolera, beste modu batzuetan: gimnasioetan, kiroldegian, bere kabuz, taldeka… Federazioaren eredua ez zaie ongi egokitzen eta partaidetza kirolaren ildotik egin dute bidea emakumeek. Azkenik, zergatik uzten duten galdetuta, gizonek arrazoitzen dute lan edo ikasketengatik nekea, eta emakumeen artean batez ere nagikeria edo gogogabetasuna. Bitxia da, askoz estuagoak direlako emakumeak euren buruarekin; izan ere, gogoratu gizonek bi ordu libre gehiago dituztela egunean, eta hala ere nekatuago omen daude emakumeak baino…

Kontuak kontu, azpimarratuko nukeena da inertziaren esku utziz gero, ez dela handitzen emakumeen partaidetza kirolean, ez federazioetan eta ez proba herrikoietan. Behobia-Donostiari Emakundetik diru-laguntzak ematen hasi ziren duela bost urte inguru, emakume oso gutxi ateratzen zirelako eta hamar urtean kopuruak ez zuelako gora egin. Diru-laguntza horiekin, Gipuzkoan, inoiz korritu ez zuten emakume taldeak sortu zituzten eskualdeka, epe luzera Behobia korritzeko, entrenatzaile batekin. Zarauzkoa da arrakastatsuena eta 80-100 emakume inguruk eman zuten izena, adin guztietakoak, inoiz korritu gabeko 100 emakume! Trebetasun sozial handiko entrenatzailea da Zarauzkoa eta hori oso garrantzitsua da, taldea mantentzeko. Maila guztietako emakumeak dituzte orain korrika eta Behobiako helburua askogatik gainditu dute, lasterketa herrikoi pila batetan hartzen dute parte, taldeka ari dira, adin guztietakoak… Zarauzko kros mistoan ere distantzia jaitsi eta aldapak kendu ziren, neskentzako kamisetak ere atera zituzten –lehen gizonezkoenak hartu behar baitzituzten–… Ekimen zehatzak daude atzean, bestela inertziaz ez da gertatzen; onartuak direla eta kontuan hartzen dituztela sentitu behar dute emakumeek kirol munduan, bestela lekuz kanpo ikusten dutelako beren burua, giro arrotzean. Arraunean, kontrako iritzi asko egon ziren Kontxako nesken estropada antolatzeko, baina besteak beste borroka handia egin zuen garai hartan Jaurlaritzako Kirol zuzendaria zen Joserra Garaik eta subentzio zuzena eman zen horretarako. Lehenengo urteetan, diru-laguntzarik eman ezean, ez zen nesken Kontxa antolatuko, askori iruditzen zitzaielako prestigioa galtzea izango zela neskek parte hartzea. Diru-laguntzaz gain, ETBk nesken estropada eman zuen mutilenekin batera. Mugarria izan zen eta kasu honetan ereduak kontrara balio izan zuen: sekulako eragina izan zuen horra iritsi zaitezkeela ikusteak eta pila bat gehitu zen beheko mailetan arraunerako zaletasuna nesken artean.

LM. Zulaika: Haurtzaroan zein kirol esperientzia bizi izan duten, hala biziko dute gero ere. Txikitatik lehiara bideratzen badituzu, neska askok lekuz kanpo ikusiko dute beren burua, ez dute jakingo non kokatu, eta adinak ere zerikusi handia du: nerabezaroaren ostean, osasunak motibatuta bueltatu egiten dira asko. Gurasoak funtsezkoak dira kasu honetan ere, espektatiba ezberdinak izan ohi dituztelako alaba eta semearenganako, adin batetik aurrera bati esaten diote ikasketei eskaini behar dizkiola orduak, eta bestearengan ongi ikusten dute kirolarekin jarraitzea. Halaber, ikerketek diote alabek kirola egiten jarrai dezaten dagoen korrelazio faktore altuena dela amak ere jarduera fisikoa praktikatzea. Eta beste behin, komunikabideen eragina aipatu behar: Joane Somarriba Eliseoetan Tourreko garaile sartu zenean, Bigarren B mailako futbol partidu bat ematen ari ziren gure telebistan…

D. Ugalde: Lehendakari zen garaian, Juan Jose Ibarretxe hunkituta geratu zen Girora joan eta neska txirrindulariak ikusi zituenean lurrean eserita aldagelarik gabe. Egia esan, emakumeen partaidetza kirolaren defendatzaile sutsua izan zen, mimo handiz tratatu gintuen beti. Guri geuri atentzioa eman digu behin baino gehiagotan mutilen eta nesken selekzioa eraman eta mutilak bost izarreko hotelean eta neskena bikoan edukitzea, txapelketa berean; batzuei ekipazio osoa eman eta besteei galtzak eta nikia baino ez. Alderaketa bidegabe horrekin bizi dira etengabe. Eta krisi garaiotan, aurrekontu faltarekin emakumeek sufritzen dute gehien. Espainiako emakumeen errugbi selekzioko partaideak ditugu lekuko: Brasilgo Olinpiadetara joateko lanean ari dira, baina diru kopuru handiena mutilei bideratzen zaie, nahiz eta emakumeek lortutako emaitzak hobeak diren. Federazioek ematen duten lehenengo arrazoia beti izan ohi da gizonek diru gehiago sortzen dutela, mediatikoki-eta, baina kasu askotan ez da hala izan, mutilek ez dute diru-sarrera handiagorik sortu, eta hala ere, berdina gertatu zaie. Ezin dira irizpideak nahieran aldatu onurak beti berdinek izan ditzaten. Mimo eta justizia berarekin tratatu beharko lirateke batzuk zein besteak.