Aitor dut, ni ere Eganen hainbat kasete edukitakoa naiz. Buruz ari naiz –duela urte batzuk libratu bainintzen haiez–, baina esango nuke gutxienez Egan eta Erromerian eduki izan nituela. Txikitan halakoak entzuten nituen euskaraz Negu Gorriak eta gainontzekoak ailegatu zitzaizkidan arte; orduan etorri zen Egan-ekiko erdeinua. Boladak izaten dira, badakizue; nagusitu ahala iraganeko etapak despreziatu behar.

Bolada oro itzultzen da gutxien espero duzunean, ordea. Eta halaxe gertatu zait berriki lagun bati esker Egan eta Ariel Pink-en antzekotasunaz jabetu nintzenean. Berehala pentsatu nuen: Ariel Pinki alabantzak eta Egani ordea destaina. #Doblerasero. Musikalki bata eta bestearen arteko distantzia ez denez alimalekoa, Pinken arrakasta aprobetxatuz promozio eta komunikazio kanpaina egoki batek Egan revival gogoangarri bilaka dezakeela bururatu zait. Duela bi urteko Alaitz eta Maiderren itzuleraren aldeko kanpaina ustelaren ostean, bada, Eganen aldekoa sustatu nahiko nuke aurten.

Izan ere, ongi pentsatuta, Eganek arrakastaren uberara itzultzeko osagai guztiak ditu. Esan bezala, historiaren jira eta birek beren ekoizpen eta konpoketa, nola esan, pastosoak, modan ipini dituzte atzera. Bestalde, inor gutxi izan da gauza euskal musikan Eganeko gitarren tamainako soloak (entzun Zeren maite zaitut) egiteko. Brian May harro sentitzeko modukoak, alajaina. Zer esanik ez koroak, teklatu espazial eta baxujotzailearen slap estratosferikoak. Tradizioa eta abangoardiaren uztartzaile nekaezin, beti egon izan dira berritasunerako gertu: “DJak plazan sartu dira, eta jendeari bost inporta zaio zeinek jotzen duen edo zein musika tresna dauden; jartzen duen giroak bakarrik axola du. Itxuraz arreta handiagoa jartzen zaie dantzariei eta ikuskizunari, musika jotzeari baino. Horregatik, joera hori ikusita, formatua aldatu dugu”. Hausnarketa hartatik etorri ziren taula gaineko basque-gogó moduko haiek.

Eklektizismo garaiotan, estilo ugaritan moldatzeko gaitasuna, gainera, aski akreditatua dute. Gehienak bertsioak direla? Baita Sarri Sarri ere eta inor ez da kexatzen horregatik. Batzuk truñotzar galantak direla? Etxe onenetan jazotzen da. Baina hor daude hit ezin ukatuzkoak orobat: Lo ez Mexicon ahaztezina, Gau ilunaren groovea, Denok dantzara-ren letratzarra (Aizkolaria nahi nun izan / baina ez neukan nahiko indar), Ikuskizunak jarraitu behar du paregabea, non Show Must Go On! sonatua Zu maisu on! bihurtzen baita.

Alabaina, ezeren gainetik zerbait nabarmentzekotan frontmana aipatu beharko genuke zalantza izpirik gabe: Xabier Saldias, Urolako tigrea. Haren eszenatokiaren, espektakuluaren, meneratzea, ezta Michael Jacksonek haren garai onenetan.

Tamalez, jakingo duzuenez, musika taldeetako ohiko barne-istiluak medio, bitan banatu zen Egan duela pare bat hamarkada: Trabuko (sic) eta Egan Berria. Uste dut badela unea, bizi ditugun garai berri bezain itxaropentsuak lagun, behialako ika-mikak alde batera utzi eta bigarren aukera batekin saiatzeko. Ez zait bururatzen gure bake prozesurako Egan baino soinu banda egokiagorik. Seguru Gorka Maneiroren bihotz gotortua ere beratzeko gai dela.

Noizbait entzun izan dudanez, BBK Live jaialdia dirutza bat ordaintzeko prest egon izan da Hertzainak-en itzulera lortzeko. Ez dugu ezer Hertzainaken kontra, jakina, baina Euscool Herriak jakin nahi duena zera da: zenbat jartzeko prest zaudete Eganen itzuleraren alde?