Herri baten benetako aberastasuna bere kultura da, dudarik gabe. Horrexegatik, krisialdietan ez dugu iparra galdu behar, nahiz eta ekonomiaren arazoak buruhauste garrantzitsuenak izan, kulturaren etorkizuna eta gazteen sentsibilitatearen hezkuntza izan behar ditugu kezka nagusi, astotze orokorraren kontra.

Euskal Herriko Gazte Orkestrak hamabost urteko ibilbide interesgarria dauka, eta aipatutako helburuarekin bat datorrena. Hainbat talentu atera dira kabia honetatik, eta asko eta asko aterako dira. Honen froga orkestraren neguko kontzertu zikloa izan da. Interpretazio doiak, gustu onekoak, Juan José Ocón-en batuta atsegin eta goxoaren agindupean, taldearen kalitatearen seinalea izan ziren, baina saioaren alde deigarriena bakarlariak izan ziren. María Rallok, biolan, hamabost urterekin, eta Julen Zelaia hamazazpi urteko biolin joleak musikaltasun eta taula gaineko taxuaren lezioak eman zituzten.

Dimitri Shostakovitxekin hasi zen kontzertua. Egile honen “110 Ganbera-sinfonia”, 8. hari-laukotearen ensemble-rako modaketa da, “faxismoaren eta gerraren biktimei” eskainia, eta Rudolf Barshairen hari-orkestrarako bertsioaren bitartez egina. Bigarren Mundu Gerrak jende guztiari sortu zion zauri sakona adierazi nahi izan zuen Shostakovitxek, lan honekin. Ederki transmititu zituzten Gazte Orkestrakoek obrak azaltzen dituen sentimendu guztiak: mehatxua, beldurra, etsipena… ezin hobeki irudikatu ziren. Sonoritate bero eta musikaltasun malgua izan ziren ezaugarri nagusiak.

Giro ludikoagoan sartu ginen jarraian Mozarten “Biolin, biola eta orkestrarako sinfonia kontzertantea, K 364” obrarekin. Biolin bakarlariarentzat, biola bakarlariarentzat, bi oboe, bi tronpa eta harietarako idatzita dago lana, eta esan daiteke sinfoniaren eta kontzertuaren artean dagoen genero modukoa dela lan hau, oso aproposa Rallo eta Zelaia bakarlariak luzitzeko, benetan zailak baitira haien partiturak. Ez ziguten huts egin bi gaztetxoek. Eskarmentu handiko artistak bezala aritu ziren, seguruak eta taxudunak. Primeran bete zuten bere rola, bai teknika aldetik, bai interpretazioaren aldetik. Eta teknika soberan dutela agerian geratu zen, propina gisa jo zuten duoarekin, deabrukeriaz josia baina erabat menderatua.

Orkestrak ere bis bat oparitu zion publikoari, oso berezia. Euskal Herriko Gazte Orkestraren kidea izandako Fernando Velazquez konpositorearen Lo imposible filmaren soinu banda, hain saritua. Benetan polita, benetan ondo interpretatua. Zorionak.