Gure amonak kajaorrosa esaten zion, gero dementziak jo zuen gaixoa, hitzei ere berdina gertatu zaie; zer esan nahi zuten ahaztu. Oroitzen naiz, ni, nola esplikatu ziguten ikastolan banku hitza nondik zetorren. Juduak merkatuetan egoten zireneko lekua omen zen. Harrizko mahai bat, izara berdez jantzia, eta jendeari dirua prestatzen omen zioten, edo txanpon zaharrak aldatu, edo zernahi soskeria. Mahai bat zen, beraz, bankua.

Orain aulki bat da, aulki bat leiho baten ertzean, eta beste aldean amildegi bat, behean lore batzuk. Egoera bakoitzak du bere egiera, eta ez nuke esan gabe utzi nahi lukurreroen aktibitatea kriminala dela, lehenik mailegua saltzen dute, gero pertsona, eta gero etxea. Baina bada beste zerbait krak egiten didana, are barnago sozialismoaren uretan mugitu den pertsona baten inpultsua izan dela irakurtzean. Gure zentzu existentzial ia bakarra apropiazio materiala da, zabalera handiko etxe batez jabetzea, eta hartaz gabetzen gaituztenean –erruki gabe eta gainera ostuz– gure buruaz beste egiten dugu. Leiho ertzean gelditzen den aulki horrek ematen du eseri eta pentsatzeko.