ESPAINIA erabateko erreskatearen atarian egon liteke. Grezian, Portugalen eta Irlandan egoera hori eman aurretik zegoen giroa eta Espainiarena ez dira oso desberdinak. Ez dakigu zer gertatuko den, baina Espainiako Gobernuko ministroei entzunez lasai egoteko esanez, egoera kontrolpean dagoela eta ez dela erreskate orokorrik izango, bada pentsa liteke erreskatea gainean dela dagoeneko. Herritarrak datozenera presta daitezen, erreskate zuzenaren zurrumurrua gero eta indartsuagoa da.

Esanguratsua da norabide horretan Espainiako gobernu buru ohi Felipe Gonzálezek El País-en adierazi berri duena: “Erreskatearen atarian gaude. Eta Mariano Rajoyri estatu mailako akordioa eskatu dio porrotetik atera ahal izateko. Krisi osoaren sustraiak finantz arauen desegitean daudela uste du Gonzálezek, baina 1998ko Jose María Aznarren agintaldiaren ondorengo hamarkada jarri du egungo porrotaren oinarrian; Jose Luis Rodríguez Zapateroren bi gobernuei egoera ez zuzendu izana ere leporatu die.

EUSKAL HERRIAN euskal gehiengo sindikala buru, greba orokorra deitu da datorren irailaren 26rako. Erresistentzia, protesta eta aldarrikapenaren unea da PPren neurri hauek onartzen ez dituztenentzat. Argi dago beste greba orokor batek ez duela egoera konponduko, baina bestelako konponbidearen bidean beste urrats bat gehiago izango da.

Sindikatu guztiek deituta, 2011ko urtarrilekoa greba orokorra izan zen Euskal Herrian, oso aspaldian ez bezalakoa gainera. Orain ikusi beharko da zer egiten duten UGT eta CCOOk. Egun horrekin bat egiten badute, aurrekoaren gisakoa izan liteke, bestela gehiago izango da 2009 eta 2010ean sindikatu abertzaleek bultzatu zituzten haien antzekoa.

Hainbat ertz izan dezakete gehiengo sindikalaren aldebakarreko dei hauek. Naziotasuna eta eraginkortasuna dira esanguratsuenak. Euskal gizartean dinamika sindikatu abertzaleek daramaten heinean, nazio esparrua sendotu egiten da, eta indar abertzaleentzat hori beti bada garrantzitsua, areago gaur egun Espainiaren egoera txarrak independentismoa indartzen duenean. Ez dira hain aspaldikoak, baina egunetik begiratuta, lekutan geratu dira Espainia seduzitzearen kontu haiek.

Baina aldebakartasunak badu bere ifrentzua: grebaren eraginkortasuna nabarmen jaisten da era bateratuan ez deituz gero, Euskal Herriko leku askotan desagertzeraino ia.

Iraganera begira, ELAk eta LABek makinatxo bat arrazoi izan dezakete UGTk eta CCOOk urte luzetan izandako bazterkeria jokamoldeekin. Deialdi bateratuak ere egin behar badira, alabaina, komeniko litzateke sindikatu nagusienek elkarrengana jo eta hitz egin dezaten, desberdintasunak diren gainerako esparru guztietan egiten den moduan. Akordioetara iristea litzateke helburua, lortzea beste kontu bat da.
Baina UGTk eta CCOOk ere argi izan beharko dute euskal sindikalgintza eta protestarako prest dagoen euskal esparru soziala ez direla Madrilen egosten denari begira geratuko eta nagusiki bertako dinamikari eutsiko diotela.

Ez da erraza UGTren eta CCOOren posizioa. Batetik, ez dute indarrik Euskal Herrian greba orokor bat haiek bakarrik bultzatzeko eta, alde horretatik, ikusi beharko da zer egiten duten irailaren 26ari begira. Ataka estuan daude, bat egiten badute, berriz agerian geratuko dira, iazko urtarrilaren 27an legez. Egiten ez badute, beste sindikatuei uzten zaie herritarren egoneza eta haserrea biltzeko aukera guztia. Zer egin?