Ematen du Frantzian, Euskal Herria barne, aldaketa baten atarian gaudela. Ez dugu pasatu diren bost urteen bilduma politikorik eskainiko, baizik eta Sarkozyren erreinuaren bibliografia labur bat. Mass-medietan omerta zoratuak zirauen arren idazle batzuek egoera salatu zuten garrazki. Sarkozy lehendakaritu eta berehala hasi zen story-teller hipnotikoaren diskurtsoen desegitearen borroka.

• De quoi Sarkozy est-il le nom. Alain Badiou (Lignes, 2007).

Beldurrak Estatua bermatuko zuela zioen filosofoak eta Sarkozy herritarren gerizatzaile agertzen zela. Lana, patria, familia hirukotea harrotzen zebilan Vichyren garairik hoberenetan bezala. Halatan Sarkozyren izena altxatzen zen deprimitzen gintuzten gai guztien kontrako baradera gisa.

• La nuit du Fouquet’s. Ariane Chemin eta Judith Perrignon. (Fayard, 2007).

Baina 2007ko maiatzaren 6ko gauean bi kazetarik ederki erakutsi zuten lehendakari berriak nolako ezpaletarik su eginen zuen. Fouquet’s ostatuan Estatuko aberatsenekin bildu zen. Gonbidatuen zerrenda ikustea aski zen jakiteko CAC 40ko zein nagusik eskuratuko zituen ondoko gobernaldiko merkatuak eta ohoreak: Bouygues, Arnault, Dassault, Proglio, Minc, LGVaren proiektuaren eramailea zatekeen Alstomeko Pron.

• Rêves de droite: défaire l’imaginaire sarkozyste. Mona Chollet (Zones, 2008).

Mona Chollet ikerlariak Sarkozysmoaren ideiak hartu eta abiadura handian deseraiki zituen. Hiperpresidentaren eleen atzean zegoen nahikunde neoliberala azaleratu zuen liburu zoharrean. Ordukoz nekezari bati casse-toi pauvre con ihardetsia zion eta jendarteko sail askotako hiritarrak laidoztatuak: emigranteak, gazteak, arrantzaleak, funtzionarioak, laborariak. Lehendakaria People aldizkariaren orrialdeetan hedatzen zen Carla Brunirekin Disneylanden elkar ezagutu ondoan. Politika espektakulu hutsa zen.

• Le président des riches. Monique et Michel Pinçon (Zones, 2010).

Enquête sur l’oligarchie dans la France de Nicolas Sarkozy zekarren obrak azpi-titulutzat. Aberatsak lehen zerbitzatuak zirela frogatzen zuen argiki, zerga-legeak, zenbakiak eta diskurtsoak lekuko. Plutokraziaren indartze dekonplexatuarekin batera ihardokitzaileak oro kriminalizatzeko joera zeukan bereziki 2010eko urrian sindikatuek erretreten erreformaren kontra masak karrikara bulkatzen zituztelarik. Hainbat greba-gune barreatu zituen poliziak Sarkozytarren klasearen milizia pribatua bailitzan.

• Le quai de Ouistreham. Florence Aubenas (Editions de l’olivier, 2010).

Kazetari ezaguna Caen-go garbitzaile enpresa batean sartu zen anonimoki, bederatzi hilabetez bertako prekarioen egunerokotasuna partekatzeko. Nepotismoaren zurrunbiloetarik urrun gainbeheratzen zihoan jendartearen –emakumeak gehienetan– egoera agertzen zuen Aubenasek. Ifernuratze iragarriaren kronika zen Sarkozyren Travailler plus pour gagner plus perpausaren mamia gezurreztatuz.

Mintzaldi bakoitzean Sarkozyk labanak sarraskietan inarrosten zuen sufrimenduak biderkatzeko eta jendeak bata bestearen aurka montatzeko. Bost urteko zirika morala. Jasangaitza. Bozka orduan pairamena aholkulari txarra zela baimendu zen FNeko neonazionalistenek botuen %18a eskuratu zutelarik, gure herri txikienetan ere. Sarkozyren politika zekenak Frantzia kulturalki eta sozialki atzeratua utzi zuen, odolustua, diruz hamikatua, agerroiki xenofoboa eta homofoboa, herratsua. Hor gertatu bide zen aipatu ditugun liburuei esker ulertzea lortu genuen egiazko rupture goraipatua