Gaztediaren Munduko Jardunaldietarako Espainia guztitik iritsitako pausoei begira saiatu nintzen lasaitzen eta hiltzeko beste norbait topatzen, Alcala kalea zeharkatzen zuen prozesioari adi, inguratzen ninduen zirriparraz ahaztu nahian, hiriari Gran Prix itxura ematen zion zirriparra kantalari bat, hamasei, hamazazpi urtekoa, izerditua. “¡Benedicto, equis, uve, palito!” niri kirioak dezente txikituz, Beñaten kontra hori. (Biktima bera izatea erabaki bazuen, eta nik obeditu diot narrazioa korapilatzearen errudun ez izateko, galdetuko diozue zuen buruari ea Beñat bizirik ote zegoen aurreko testua idatzi zuenean; bai, bazegoen, eta udan zehar txiringito hau itxi behar izan badugu, Patrick Swayzek hartarako bidea oso eginik utzi bazuen ere, gizonak Argiako erredakziokoekin kontaktuan jartzen ia hilabete pasa duelako izan da).

Errespetu falta bat baino gehiago zen. Detektibeari argiki nire kontra diren gauzak onartu dizkio, diskreziorako aukera gutxi uzten didan eta duela aste batzuk buruan hazi zaidan Amyren (Goian bego) estiloko motots hau kasu. Eta detektibe jauna, nahikoa atzeraturik ikusten zaitut ikerketan, harritzen nauen zerbait, narratzailea, berarentzat lan egitea ohore bat izango zela esan nion narratzaile bera, canalla mozorro ez oso sinesgarria asmatu badu ere (nork sinesten du Hamaikabati bozkatu diola?), detektibearen alde jarri baita hasiera-hasieratik, lehen orrialdean nire deskribapena eta krimenaren nondik norakoak emanez.

Detektibe jauna, zure sekreta, ohi dutenez, gaizki mozorrotuaz libratu garenez, esango dizut Beñat Bartzelonan hiltzen ari zela, Aita Santuaren mezara arima hutsez etortzeko moduko orduan, eta krimenaren lekura itzultzea hanka-sartzea izaten denez, fikzioan gaizkile askok egiten duen zerbait, ni El Pradora, José de Riberaren gaztaroko koadroen artera joan nintzen, fetxa horietan ikusgai, eta tikea dut, eta krimenaren erretratuak memorian.

Beste pista/koartada bat. Chestertonek eliza katolikoa miresten zuela idatzi bazuen, besteak beste, barkamenerako eraikuntza handi bat delako, Madrilen zoratzen lebilke aitorlekuz gainezka zegoen Retiroan, eta metroak bete zituzten gazte haiekin, langileok gure lekua utzi eta zutik begiratzen genien txartelak ere ordaindu genizkien turista nerabe haiei, bekatuak aurrez barkaturik, baina bekatu oraindik, dakizkienaren abiatu nahi konstantez: oso merke kendu zidan gainetik apaiz onberak Beñat hiltzearen bekatua, burutzen ez dakidan errezoren bat.
Ezingo nauzu kartzelaratu, koartada zerutiarrak ditut.

Beñat, azken oharpen bat zerutik (ez zenuten pentsatuko infernuan zegoenik!), detektibeari pistak ematen jarraitzeko asmoa bazenu, edo Hamaikabatekin berriro sarkastiko jartzekoa: Rouco Varelarekin kontaktua egin dut, hurrengo Aita Santua izan liteke bere ahotsaren botere hipnotikoa baloratzen ikasten dutenean –Jainkoarekin kontaktu zuzena frogatu zuena–. Bi astez, abortatu zuten emakume damutuei barkamena emateko bere desioa jakinarazi zigun Roucok –Chesterton poztuko lukeena–.

Nik ez nuke hil eta gero Roucoren kontaktuek imajina dezaketen infernurik bizi nahi, ezta berriro zerurik ere.