Stockholm, 1973ko abuztuaren 23a. Jan Erik Olsson, baimenarekin kalean zegoen presoa, Kreditbanken banketxeko Norrmalmstorgeko bulegoan sartu zen lapurreta egiteko asmoz. Polizia berehala iritsi zen, baina Olssonek tiroz eraso zien. Lapurretagileak lau pertsona bahitu zituen sukurtsalaren barruan, eta honako eskakizun hauek egin zituen: Clark Olofsson lagunari banketxean sartzen uztea –baldintza hori onartu egin zuen poliziak–, hiru milioi koroa (340.000 euro inguru), bi errebolber, balen aurkako atorrak, kaskoak eta auto bat.

Bi lapurren eta negoziatzaileen artean hainbat tirabira izan eta bezperan polizia barruan sartzen saiatu eta gero –goiko argazkia orduan egin zuten–, abuztuaren 28an gasez eraso zituzten. Ordu erdi geroago, bahituak askatu eta errenditu egin ziren. Sei egun horietan, lapurrek eta bahituetako batek Olof Palmerekin hitz egiteko aukera izan zuten eta Kristin Enhmark bahituak bere haserrea adierazi zion Suediako orduko presidenteari, lapurrei bahituekin batera ihes egiten uzten ez zietelako. Epaiketan ere bahituek akusatuen alde deklaratu zuten, haiekin seguru sentitzen zirela eta beldurra polizien jarrerak eta erasoek eragin zietela esanez. Olssoni hamar urteko kartzela zigorra ezarri zioten eta Olofssonen aurkako karguak kendu egin zituzten.

Ez zen bahituek bahitzaileenganako enpatia sentitzen zuten lehen aldia, baina jokaera horri orduantxe eman zion izena Nils Bejerot kriminologo eta psikologo suediarrak: Stockholm sindromea.

Handik 23 urtera, 1996an, alderantzizko jokaerari, bahitzaileek bahituekiko enpatia izateari, alegia, Lima sindromea esan zitzaion, Tupac Amaru Mugimendu Iraultzaileko hamalau kidek ehunka pertsona Peruko hiriburuko japoniar enbaxadan bahitu zituztenean. Baina, kasu horretan, bahitzaileek ez zuten ustezko enpatia horren lekukotasuna eman, Peruko armadak guztiak hil baitzituen.