Maddi Zubeldia kantari eta bakarlari! Hori ustekabea! Zein ausarta! Ziburutik Hendaiara heldu zen irailaren 25ean. Abadiako Jauregiko kaperan aritu zen. Abadiaren Zazpiak Bat lema oroituz hasi zen Maddi. Mikel Laboaren omenetan abiatu zuen kantaldia, Bertolt Brecht-en Liluraren kontra gogotsu abestuz: “Lilurarik ez! Tronpatzerik ez! Kontsolatzerik ez! Denbora ez da luzea, ustelak lurpera, bizitza da handiena, galtzea litzake galtzea dena”.

Lete eta Valverde. Machado espainiarra, Cole Porter irlandarra, Jean Renoir frantziarra, Violeta Parra txiletarra... abestu zituen, besteak beste. Anton Abadia poliglotaren gisa aritu zen ziburutarra, goxo eta erraz. Bere estilora eta ahotsera ederki egokitutako kantak. Bereak ere eskaini zizkigun. Haurrekin biziarazitako letrak eta notak xarmanki uztartuak, baita gure herriaren egoerak iradokitako kanta bat ere. Euskal Herria iragaten ari den ataka luze eta gogorraren abesti eztigarriak.

Bere ahots eztigarriak kantari naturala bihurtzen du Maddi Zubeldia. Ramuntxo senarrarekin a capella abesten du tarteka eta Xano Urtxegiren akordeoiak, Txomin Arizagaren gitarrak eta Arkaitz Minerren biolinak eta mandolinak ederki babesten dute abeslariaren xalotasuna. Xalotasuna da Maddiren kantatzeko moldea, xalotasuna eta naturaltasuna. Maddik ausardia gehitzen dio naturaltasunari. Ausardia kontrolatua igartzen zaio kantatzeko unean.

“Kantatzen duen herria, ez da inoiz hilko!” esaten da. Polita da gero, bizitzan jasotakoa helduaroan lagunei –eta herrikideei– eskaini ahal izatea. Maddi Zubeldiak herria eta lagunak ditu gogaide bere ibilaldi musikalean. Joandakoek utzitako arrastoan ikasia eta esker onekoa da. Horregatik agurtu gintuen, naski, Violeta Parraren Gracias a la vida parafraseatuz.

Beharbada, herriko kantari xumeen garaia da. Maddi Zubeldia lekuko. Agian, Ziburutik Hendaiara, Azkainen gaindi, Bidasoan bestaldean ere bide eginen du Maddik. Agian!