Gure printzipioen teontzia urez bete, eta teontziak teontzi izaten jarraitzen du. Gure demokraziaren botila urez bete, eta botilak ez dio botila izateari uzten. Gure gizartearen taza urez bete, eta zer lortuko dugu, taza izaten jarraituko duela, besterik ez. Ezin dut kontrakoa esan. Gu ez gara ura, taza baizik. Katilua gara. Katilu handia. Taza gogor-gogorra eta handi-handia. Eta ez diot ba nik aurpegi irribarretsurik margotuta ikusten, gehiago ikusten diot zoriontasuna itotzen eta nahigabean bizitzen ikasi duenaren giza aurpegi serio eta tristea. “Zelarik nahi ez duenari eman bekio arbalda” (Al que no quiera taza, taza y media), horixe da gure egunerokotasunaren tazak esateko digun guztia. Herri oso tristean bizi gara; zerbait ez dabil ondo. Beñatek, ttakun modu bikainez, hori ere esan egin behar baita, zutabea Argiara bidaltzeko puntuan zegoela publiko egin zutela ETAren agiria, “eraso ekintza armatuak” ez egiteko erabakia hartzen zuela iragarriz. Gaur, ETAren bigarren komunikatu bat daukagu, nazioarteko komunitateari dei eginez, “Konponbideak behar dituen urratsak elkarrekin aztertzeko”. Eta politikarien kasuan behintzat, ez dut nik poztasun berezirik nabaritu. Ditugun agintariak ikusita, agintaririk gabe lasai asko bizi gintezkeela uste dut, baina gure garaiko sistema politiko tristean poz-pozik gaude gure presidente, alkate eta zinegotzien gehiengoarekin berezkoa duten kirtenkeri maila handiarengatik. Zertarako behar dugu talde armatu baten su-etenaren aldarrikapenaz pozten ez den gobernu bat? Herri triste batean baino ezin dira horrelako koadro patologikoak gobernaritzat jo. Herri zoriontsu batean ospitalera eramango zituzten zuzen-zuzenean, eta tratamendu psikiatrikoa ezarri. Baina ohitu egin gara nahaste-borraste neurotiko honetan, eta taza batetik beste taza batera doan ura izan nahiago dugu; preso dagoen uraren antzera bizitzen jarraitzea izan da hartu dugun aukera. Urgune itsua gara Platonen leize-zuloan, benetako gauzen itzalak baino ez ditugula ikusten. Baina gure buruak argigune batera atera beharko ditugu noizbait, eta hasieran argi gehiegizkoak itsutu egingo gaitu, eta ez dugu deus ikusiko, eta, agian, Txileko San Jose meategian, 700 metroko sakonean harrapatuta eta kanpoan maitalea eta emaztea zain dituela dagoen meatzari horren antzera, ezki-lore taza bat edo bi ere beharko ditugu, horrez geroztik, ezer ez dela berdin izango baketsu onartzeko, azkenean ur bihurtu dela dakien taza bat bezain irribarretsu.