Trena hartu genuen, trena egunero hartzen dugun tokian. Bilbora doan trena da gurea, eta alferrik da estazioan noiz eta nondik sartuko den galdetzea, egunero-egunero egiten baitu ordu berdinean eta trenbide berdinetik. Ordu erdi bat ona behar izaten dut begiak guztiz esnatzeko, eta haiekin ikusten dudana ulertzeko beste ordu erdi bat gehiago, baina han geunden, behar zen orduan eta behar zen tokian, hala ikusi bainuen nire bi begiekin. Fin aritzen dira orain trenak, eta gezurra da kontrakorik esatea. Ni behintzat lehen baino lasaiago noa tren-geltokira, biziki lasai, atzo bezala gaur ere, hutsik egin gabe, gure trena zoragarri puntual etorriko dela jakinda. Alfer-alferrik zen kezkatzea: ordu hartan ordu hartakoak geunden, betiko nasan, zutik, ordu hartako trena hartzera egunero bezala etorritakoak, begiak barrura bilduta, erdi lo, baina okerrik gabe Donostiatik datorren trenbideari begira. Ondorena egunero bezalako berbera izan zen. Trena hartu genuen, Donostiatik Bilbora egunero doana, trena egunero hartzen dugun tokian, bai, bai, halaxe izan zelako, trena hantxe agertu zelako, berandu gabe, betiko tokitik, betiko tokira. Bide bereko eguneroko gure bidaia zen, betiko tokira eraman eta betiko tokian utziko gintuen gure egunez eguneko bidaiaren trenean. Ahaleginik ere ez da egin behar, trenak garamatza, gure lekuan utziko gaitu gaurko egunez atzoko egunez bezala. Ez dut gehiago jakin beharrik, beti eta hutsik egin gabe hartzen gaituelako egunaren hasieran, beti eta hutsik egin gabe jartzen gaituelako gure helmugaren norabidean. Eta han ginela, trenean, bai jauna, Zumaiako geltokian parada egoki egiteko pronto, benetako pertsona batena ematen ez duena, baina benetako pertsona baten ahots polit grabagailukoak Aia-Orio aldarrikatu zuen tren barruko megafoniatik. Aia-Orio?! Gure artean... Aia-Orio?! Pentsa..! Aia-Orio?! Ezinean... Segituan harrapatu gintuen zalantzaren gauza latz askoak. Beharbada okerreko trena hartu dut... Nire artean... Konturatu gabe sartu naiz igual, abiatu baino lehen... Bihotza taupada bizian... Begirada jende multzo horretan jarria... Ni ere beldurtu naiz, biziki beldurtu... Istant bateko itobeharra eta sufrimendua, aztoramena, han nengoela, Zumaiako geltokian, trenean eserita, nirekin batera egunero-egunero datozen ezagun ezezagunak ikusi nituen batera eta bestera ezer ikusten ez duten begiekin benetan non ote geunden urduri galdezka, Zumaiako geltokian, trenaren ate bertatik ja aurreko tipoa ederki larrituta eta zutik jarria, galdezka, eta Zumaian ginen, Zumaiako geltokian sartu zen trena, halaxe seinalatzen zuen errotuluak, horixe ere ikusi nuen, eta inork ez zekien seguru benetan Orio zen edo ez. Zumaian geunden, atzean Zarautz eta gero Arroa, tartean Zumaia, bi geltoki horien artean, Bilborako norantzan, Zumaia, geltoki bera beti, tren berean beti, jende berarekin beti, ordu berean beti, lantokira bidean beti, eta inork ez zekien seguru benetan Zumaian geunden edo ez. Erantzunaren zain gelditu nintzen, aldian behin geltokiko errotuluari begiratuz... Zumaia..! Berri ona aditzeko desiratzen... Erokeri handia da, egia, baina benetan non nengoen aurkituko nenbilela, berriz ere nahasmendu hura bera... Zumaia..! Nik ere tren hura hartu nuen, ni ere besteekin eguneroko tren hura hartzetik nentorren... Nor da nire buruaren gidari..? Urruti al nago dagoeneko? Erantzunik ez... Deus ez... Behin ere ez dut erantzunik hartu, berriz joateko ordua iritsi baino lehen.