Ben Barka 1965ean desagerrarazi zuten, 2004an Michèlle Alliot-Mariek (MAM) gaiari lotuak eta sekretupean ziren dokumentu guztiak ateratzea agindu zuen. Ondorioz, zer gertatu zen, gutxi gorabehera, jakina da. Desagerketaren arduradun nagusia ez da sekulan epaitua izan eta kolonialismoaren kontrako militantearen gorputza ez da sekulan agertu.

Euskal militante lau desagertu dira frantses agindupean dagoen lurralde honetan. Ez ziren denak erakunde berekoak, bai erakunde armatu bateko militanteak, bizi arrunta egiten zutenak, behintzat atxilotuak izateko aukera guztiak eskaintzen zutenak. Gertakari horiek estatuek, daukaten tresna eta podere guztiarekin, politikaz duten ikuspuntua agerian uzten dute. Horretaz galdetu zaio MAMi Donibane Lohitzuneko plazan, bestak zirela-eta etorria. Hautatu beharko du zer-nolako politikaria izan nahi duen, bera barne ministro izaki gertatu baita azken desagerketa.

Sarkozy jaunak, irrati baten bidez Irango Gobernuari adierazi nahi izan dio hango herriak hauteskundeez egia jakin nahi duela. Iranek petrolio asko dauka, besterik ere, ondorioz Frantziako Gobernuak interes berezia du hango agintearen baitan presio egiteko. Hemen gertatzen denaz “omerta” da nagusi.

Horrela, estatuaren, agintarien botere gehiegikeriak egunerokoak ditugu. Sarkozyk azken komedia Versaillesen antolatu du, erabaki arrunten iragartzeko, adibidez mailegu berria eginen duela, etengabe eginen dituelarik Estatuko kutxen defizitaren estaltzeko, ikaragarria baita. Prentsa mintzaldiaz eta inguruko apainketaz aseko da, lanpostu heste eta seguritate sozialaren suntsitzea, itzalean eginen da, agintean egonez, hauteskundeetako emaitza negargarriak argudiotzat hartuz.

Frantziako Gobernuaren politika irabazi sozial guztien suntsitzera doa, Sarkozyk horren ardura hartu du eta erreformak egiten ditu horretarako. Oposizioa desegin du eta azken hauteskundeek erakusten dute ezkerrak ez duela zereginik, ez duela gaitasunik martxan den makinaren gelditzeko.

Euskaldunentzat une egokia da gogoratzeko Frantziako Estatuaren alderdi ilunak, kolonietan egin dituen desmasiak, deskolonizazioaren garaian sortu dituen gerlak, autodeterminazioaren alde borrokatzen zirenak terroristatzat joz eta preso sartuz. Gogoratzeko Versaillesen bildu diren ordezkariak gurea ez den estatua goraipatzera joan direlarik, han zirenek botere absolutuaren nostalgia entzutera joanak zirela. Euskaldunentzat une egokia bide berria hartzeko, gure buruaren jabe izateko bidea, dekadentea den estatu horren aitzinean gure bidea egiteko.