Ibarretxek esan ohi zuen “psoezialistak” ez direla fidagarriak. Arrazoi du. Gogoratu baino ez dugu egin behar Gonzalezek egindakoa: GAL...; edo Zapaterok nola engainatu gintuen negoziazioaren kontuarekin, gerora errepresio basatira pasatzeko.
 
Gizalegebako errepresio honen isla den Alderdien Legeaz baliatuta, frankismoa kondenatzeari uko egin dioten peperoek lagunduta, heldu dira Ajuria Eneara estatu-terrorismoa bultzatu eta oraindik barkamena eskatu ez dutenak. Heldu diren moduan heldu direla, osatu duten gobernua ezingo da inoiz zilegitasunez aritu, egiten duena egiten duela ere. Hala eta guztiz, egiten dutena herriarentzat onuragarria izatea nahi nuke.
 
Goizegi da emaitzak ikusteko. Momentuz berba eta berba egin dute, baina ekintza gutxi. Berba asko. Batzuek onesgarriak dirudite. Baten bati tranpa nabaritzen zaio, ordea. Adibidez, ondo ezagutzen dudan Celaá andreak esan berri du hiru hizkuntzaren ezagutza –gaztelania, euskara eta ingelesa– bultzatu eta bermatuko dituela. Ederto. Baina baieztapen horrek alde iluna ezkutatzen du: desagertzear zegoen A eredua berrindartzeko asmoa du, hiru hamarkadatan argi baino argiago gelditu den arren eredu horrek ez duela inondik inora bermatzen euskararen ezagutza. Ekintza gutxi. Batzuk itxaropen guztiak galtzeko modukoak: euskaraz ez dakien eta preserbatiboa publikoki gutxiesten duen andre bat jarri legebiltzarburu; EITBko zuzendaritzarako eskuin espainol(ist)aren bozgorailua den Vocento taldeko gizon bat proposatu, hau ere erdalduna.
 
Aurreko batean aipatu nuen baikortasunagatik-edo, zerbait positiboa ere ikusi dut eginikoan: lehen aldiz lehendakari kargua hartzeko zinaren protokoloan erlijio ikurrik ez. Bazen garaia! Benetan lotsatuta eta irainduta sentitzen nintzen, euskal herritar –edo hiritar– naizen aldetik erabili ohi zen formula entzuten nuen bakoitzean: “Jaungoikoaren aurrean apalik...”. Areago, hitzok gurutze baten eta bibliaren aurrean esaten zirela ikusita. Oraingoan, egia, ez dut ez gurutzerik ez bibliarik ikusi, ezta ezein jaungoikoren arrastorik ere. Baina bestelako goiko jaun batzuk –eta andre– ikusi ditut, uniformedun batzuk, uniforme barik besteak. Horiek ere ez ditut batere gustuko. “Koroari eta Konstituzioari leialtasuna erakutsiz” esanez egin zuen lehendakarigaiak zina. Nire poza putzura, amets zoroen modura. Berriz sentitu naiz irainduta, euskal herritar –edo hiritar– naizen aldetik.
 
Ibarretxe ez zen denon lehendakaria, ez zen nire lehendakaria. Lopez are gutxiago.