Hego Euskal Herrian langabezia %10,4ra iritsi da jada, eta larriena da zenbakiek gorantz jarraitzen dutela, izugarri azkar gainera -urtebetean bikoiztu egin da-. Espainiako datuak are okerragoak dira: populazio aktiboaren %17,3an dago langabezia; eta joan den astean Espainian langabetu kopuruak 4 milioi pertsona gainditu izanak alarma gorria piztu zuen komunikabideetan. Europan ere goraka doa langabetu kopurua, eta krisiaren datu ekonomiko orokorrak Euskal Herrian baino okerragoak izan badaitezke ere, lanik gabekoen zenbakiak apalagoak dira: Alemanian %8,5, Frantzian %7,8 eta Erresuma Batuan %6,7.

Maiatzaren 21eko greba deialdiak lanpostuen defentsa hartu du ardatz, eta Maiatzaren Lehenean ere aldarrikapen bera jorratuko da, greba orokorrerako txanpa eginez. Grebaren aurkako zein kontrakoak ari dira jada kanpainan eta kontrakoen artean pausatutako argudio nagusiena da ezer ez duela konponduko eta 22an berdin egongo garela.
Greba deialdia egin duen gehiengo sindikalaren erronka ez da txantxetakoa, krisiak haizea alde jartzen du, baina ikuspegi ekonomikotik eroso eta oparotasunean bizitzera ohitu den gizartea mugiaraztea ez da ahuntzaren gauerdiko eztula. Oztopoen zerrendan, euskal gizartean erosotasunari sindikalgintzaren banaketa gehitu behar zaio. Ausart jokatu du gehiengo sindikal abertzaleak, baina populazioaren zati batek seguruenik abertzaleen greba gisa ere sumatuko du greba hau, eta horri instituzio eta hedabide nagusietatik egingo zaion kontrakanpaina gehituz, grebaren aldekoek fin eta azkar jokatu beharko dute arrakastatsua izan dadin.

Ekimena, bestalde, ez da zerbait isolatua, mundu osoan gertatzen ari dira mobilizazio ugari eta egunotan Europan ere bai. Frantzian jadanik bi greba orokor egin dira aurten, Maiatzaren Lehenean manifestazio bateratuak egingo dira lurralde osoan eta ondorengorako ezkerreko alderdi batzuk greba orokorra ari dira proposatzen. Maiatzaren, 14, 15 eta 16an, halaber, Europa osoan egingo dira manifestazioak krisiaren ondorioen aurkako protestei ikuspegi bateratua emateko.

21-eko greba deialdira itzuliz, badira kezkagarriak diren aurrekariak, maiatzaren 1ean Euskal Herriko kaleetan ikusiko den moduan. Gehiengo sindikalak greba orokorrerako txanpa gisa aurkeztu du aurtengo langileen eguna, eta horrek logika osoa du. Logikarik ez duena, ordea, lan eta prestaketa hori banaketa girotik egitea da eta sindikatu bakoitzak bere ekitaldiak antolatzea bateratasun giroari muzin eginez.

ELA eta LAB dira gehiengo sindikal horren motorra. 90eko hamarkadaren bigarren erdian erakutsitako ekintza bateratasunaren ondoren, mende berriko ia lehen hamarkada osoan, zatiketa eta inkomunikazioa izan dira haien harremanen ezaugarri nagusiak. Tradizio, historia eta izaera desberdinetik datozen sindikatuak dira, bakoitzak baditu urruntzearen bere azalpen eta arrazoiak, jakina, eta bakoitzak bere etorkizuna jorratzen jarraitu behar du gainera. Eta lehiarik ere ez da falta. Bi sindikatuen jarduera bateratuak, halaber, eremu sindikala bera nabarmen gainditzen du eta funtsezkoa da edozelako mugimendu soberanista berrirentzat. Horregatik du kutsu etsigarria, beste behin ere, aurtengo Maiatzaren 1eko banaketa irudiak.