Ez nau harritzen Hernaniko tabernetako musikak ezta zure ikasleen ihardespenak ere, Juanjo. Beñat Sarasolak 2007an argitaratutako bere lehenengo poema liburuan taxuz finkatu zuen “gure belaunaldiaren” erretratu gazi-gozoa.
 
Gure belaunaldiak ez duela deus balio dio Sarasolak, eta gero jarraitzen du: “Gure gurasoek ulertu egin nahi izan gaituzte, eurek lotutako txirriak erre ditugu, gure alde jarri, gure bandora pasa dira”. Beñat ni baino urte batzuk gazteagoa bada ere, belaunaldi horrekiko nire atxikimendua aitortu beharra daukat, ezinbestean. Duda daukat ordea: ez dakit gurasoak nire bandora pasa ote ziren, edo ni gerturatu ote nintzen beren bandora. Gogoan daukat adibidez, aitak eraman ninduela Hertzainak-ek emandako azken kontzertura, Anoetako belodromoan. Horrekin dena esanda dagoela uste dut.
 
Dena den, La Polla Records-i buruz ari ginen, eta aipamen horrek leku berera eramaten nau, gurasoen bitartez ezagutu bainuen Evaristoren taldea. Etxean diskografia osoa genuen, eta ni zaletu nintzen garaian (90ko hamarkadaren erdialdean izango zen) diskoak plazaratzen jarraitzen bazuten ere (“La Polla” izen hutsarekin artean, “Records” hori epaiketa baten bitartez galdu baitzuten) nik gustorago entzuten nituen estraineko diskoak, Salve eta No somos nada batez ere.
 
Niretzat disko horiek nostalgia objektuak ziren, zentzu posmoderno petoan, baina garai hartan oso lasai bizi nintzen postmodernitatearen berririk izan gabe.
 
La Polla-ren diskoek beste garai bateko sentsazioak eta giroak bizitzeko eta dastatzeko aukera eskaintzen zidaten. Garai eta giro, nola esan, loriatsuago bat: 80ko hamarkadaren hasiera. Gasteizek garai loriatsurik izan badu inoiz, huraxe izan zen. Hertzainak, gaztetxea, langileriaren borroka, punkiak eta junkiak, Andra Mari Zuriaren profanazioa, azken troskoak, Hala Bedi irratiaren sorrera eta Zuloa liburu-dendaren inaugurazioa. Gasteiz hiri tropikala zela sinistera ailegatu ziren batzuk, atera kontuak.
 
Garai hartatik aztarnarik apenas gordetzen ez zuen hiri batean hazitako nerabea nintzen (junkiak hilda, Andra Mari Zuria ondo babestuta metakrilato pantaila baten atzean, eta abar...) eta 80ko hamarkadako mitologia hurbil hori ezinbestekoa zitzaidan konplexuz beterik pasa behar den garai hori gaindituko banuen.
 
* * *
 
Akonplejatuta bizi baikinen, zertan ukatu. Hiriburu artifizialeko biztanleok ez dugu inoiz izan bilbotarrei hain natural ateratzen zaien joera chauvinista hori. Askotan, beste muturrean kokatu izan gara. Neure belaunaldiko nerabeak horren eredu. Mota askotako konplexuak elikatzen genituen garai hartan, baina nire inguruan bereziki lazgarria zen euskalduntasunaren inguruko hura. Nago garai hartan pozik hartuko genituela Eiderrek proposatzen dituen seinale bereizgarriak: hiruki beltza eskumuturrean, edo lauburu bat kopetan, hindu erara. Edozer gauza. Edozer gauza berriz ere “benetako euskaldunen” umiliazioak ez jasatearren. Imajinatu gipuzkoar koadrila bat (Arrasatetik heldu berriak, Gasteizen parranda egiteko, esate baterako) euskaraz, gugana zuzentzerakoan erdarara pasatzen dena. Edo imajinatu behin euskaraz badakizula konturatzen direnean, gurasoak gipuzkoarrak ote dituzun galdetzen dizutela, –barka nazatela gipuzkoarrek, baina konplexu haren ifrentzua Gipuzkoa zen, dudarik gabe–.
 
Oraindik ez daukat argi konplexu hori gainditzea lortu dugun.