EA-k bakarrik aurkezteko hartu duen erabakia ez da samur ulertzekoa, azaletik begiratuta bederen. Azken hauteskundeetako emaitza txarrak hor daude, EAJren eskutik Gobernuaren epelean izateko urteetako aukera, Ibarretxe lehendakariari emandako sostengua –sarri EAJk eskainitakoa baino handiagoa, esan ohi dute EAkoek–, EAJ ukitu soberanistagora bultzatzea... Arrazoi hauek adierazten zuten posible zela EAJ-EA koalizioa errepikatzea, areago jeltzaleek Ibarretxe hautagai gisa aurkeztu ondoren.
Koalizioaren arriskuak ere handiak izan dira beti EArentzat, horrek bere proiektua etengabe lausotzera behartzen zuelako. Eta, azkenean, badirudi bere izaeran konfiantza izan eta berau aurrera ateratzeko saioa, agintearen epela baino garrantzitsuagoa izan dela. Bere apustuan asmatuko duen ala ez jakin ezinean, estimatzekoa da norberaren izaera eta ideiak defendatzeko ahalegina boterean izatearen aurretik jartzea.

Hainbat hipotesi egin daitezke. Bat, bakoitza bere aldetik aurkeztuta ere, oraingo hirukoak gehiengoa lortzen du eta gobernua errepikatzen du. Patxi Lopezek gehiengoa lortzen ez badu, ez da baztergarria eszenatoki hori, beti ere pentsatuz EAJren eta PSEren arteko emaitzak parean ibiliko direla.

Beste hipotesia bloke soberanistarena da. Hau da, azken boladan Lizarra-Garazi eta burujabetzaren aldeko deiadarrean ari diren hainbat indarrek plataformaren bat aurkeztea eta EAk ere bere apustua hor kokatzea. Ideia hau elikatzen duten keinuak gero eta ugariagoak dira. Oztopoak ere bai. Batetik, denborarena, martxoa ate joka da. Bestetik, argi da halako operazio batek ETAren onespena beharko lukeela eta gainera gatazkaren konponbidearekin lotuta beharko litzatekeela. Egun, erakunde armatuak duen jarduera ikusita, ez dirudi gelditzekotan denik; baina oso posiblea da mugimenduren bat balego aurrekoak baino azkarragoak izatea. Ez dago horren zantzu agerikorik, baina iraganeko lanak ez dira alferrekoak, hau da, edozer eta edozeinek negoziatzekotan ere, hortxe izango du Loiolan jarritako langa; dagoneko ez dago hutsetik abiatu beharrik.

Ez da samurra irudikatzea gaur gaurkoz bigarren hipotesi horrek datozen hauteskundeei begira indar handirik duenik, baina aurrera begira lan ildo garrantzitsu eta gauzagarria izan liteke. Hirugarren hipotesi bat ere posible da: EAk beste danbateko bat hartzea hauteskundeetan eta galbidean jartzea.

Euskadik eta Euskal Herriak antzeko esanahia izango du euskal nazioan sinesten duenarentzat, baina egia da Euskadi EAEko lurraldea izendatzeko erabili dela azken urte luzetan eta horrek izenari balore galera bat ekarri diola, batez ere Iparraldeko eta Nafarroako abertzaleen artean. Euskal Herriak gaur egun hobeto islatzen ditu Zazpiak Bat multzoaren barruan kokatzen diren lurraldeak. Izendapen honek, gainera, interpretazio gehiagorako aukera ematen du, nazioaren ikuspegi politikoa garatzea ahalbidetzen duelako eta honetan sinesten ez duenak kultur ikuspegiari hel diezaiokeelako. Gaitza da irudikatzea Euskal Herriak nola egin dezakeen aurrera lurralde garapenean, ez bada kultur ikuspegi zabal eta identitate atxikimendu librearen bultzada sendotik; bestela esanda, euskal kultura eta identitatea garatu nahi duen Euskal Herriko edozein herritarrek ez dezala horretarako oztoporik izan, ez Bilbon, ez Angelun ezta Tuteran ere.

Identitatea lantzeko osagai garrantzitsua da gaur egun kirola. Horra futbol mundialak eta Olinpiadak, adibidez. Euskal selekzioaren inguruan ez dirudi zalantzarik dagoenik, beraz, izenak izana erosoen ordezkatzen duena beharko du. Euskal Herria apustu ona da, baina jolastea garrantzitsuagoa da eta lehenago edo geroago akordioren bat lortu beharko da.