Jakintza lightaren kontuarekin, Ur, Katixa, beste nonbait ere aipatu dudan idazle bat ekarri nahi nuke hona, Paulo Coelho, zeina Euskal Herriko Unibertsitateko uda ikastarotan aritu baita... hizlari idatzi behar nuen baina maisu hobe doakiola erabaki dut.

Hemen sumindu egin beharko nuke, nola liteke jakintzaren esparru izan beharko lukeen erakunde batek halako idazlea ekarri izana eta abar eta abar, baina ez dut eginen, ez dakit nire zinismoaren seinale, edo jada gauza gutxik harritzen nautelako arrasto.
Kontua da Paulo Coelho aritu dela bertan. Eta kontua da Paulo Coelho hau iruzurti bat dela, edo makurrago, esaten dituenak sinetsi egiten dituela.

Paulo Coelho jakintza lightaren adibide argigarria da. Berriako berria nola bukatzen den kopiatuko dizuet hemen: “Jendearen harremanetik ateratzen ditut istorioak eta gogoetak”. Santiagora erromes egindako bidaia garrantzitsu hartan, duela hogei urte inguru, “bakardadea” ere sentitu zuen beste zenbait gauzaren artean. Jendearekin harremanetan jartzeko hainbat herritan liburu sinadurak egitea otu zitzaion. Deitu zuen herri horietara: “Hasieran ez zidaten sinesten neu nintzela, eta nire argitaletxera deitu behar izaten zuten ni nintzela egiaztatzeko. Bitxia da: nik ezin nuen esan ni nintzela, nire argitaletxeak baizik”.

Pasartea, onartuko didazue, Katixa, Ur, zukutsua da, eta klausura fraileek bakarrik ematen dituzten orduekin alderatzea baino ez dago Coelhori buruz lehen esandakoa berritzeko.

Beharbada jakintza eta dirua nahasteari buruzko arbuioa nire aurrejuzku bat baino ez da, nire aspaldiko garai marxista haietako aztarna aldrebes bat.

Gora beraz merkatua! Euskal kritikari batek dioen bezala, jauziak jauzi, jakina, Euskal Literaturako belaunaldi xaharkoa, tropelekoak deitutako horiek, eta gazteagoak desberdintzen gaituen ezaugarri bat horixe da hain zuzen: merkatuarekin (hedabideekin) dugun harremana.

* * *

Ur, ni ere aritu naiz Olinpiadak ikusten, eta egia aitortu behar baldin badut gutxi kezkatu naiz Txinan egiten dituzten giza eskubideen urraketekin. Niri Txina arrotza egiten zait, oso. Bertako gertakariak ezin irudikatzeko adina eta horrek, jakina, urrundu egiten nau bertako politika ulertzetik. Badakit, hala ere, denok mandarina ikasten hasi beharko ginatekeela, Rafa Egigurenek aspaldi egin zuen moduan.

* * *
Abuztua irakurtzen eman dut, denbora bizitzeko modurik hoberena, baina ez lan liburuak baizik eta sudurraren puntan paratu zaidana, horretarako geunden udan. Eta halaxe irakurri ditut Lizarralderen Iragaitzaz, Larrepetit baino gutxiago gustatu zaidana; Gabilondoren Nazioaren Hondarrak gomendagarria, J. I. Basterretxearen Mandatariaren Gerra, Harkaitz Zubiriren Zakur Kale, ipuin irakurle txarra izanik gustatu zait hala ere; Joseph Rothen Judios errantes; Roman Gariren La vida ante sí, eta Abraham B. Yehoshuaren La novia liberada, besteak beste. Zain gelditu zaizkit batzuk, Castillo Suarezen Souvenir, esaterako.

Eta orain mahaia garbitzen hasi behar dut, aurreko proiektuko liburuak bildu, paper zaharrak bota, hautsa kendu, batez ere hautsa kendu.

Bihar jarriko naiz leitu beharreko liburuen zerrenda egiten. Mahaiaren eskuin aldean zintzilikatuko dut, iazkoa dagoen toki berean zeinetatik erdiak ere ez baititut irakurri: Ashbery: bukatu. Divina Comedia: bukatu. Sofia de Melo: bukatu. Seduzitzaile baten egunerokoa (Kierkeegard): bukatu. “Ez estutu motel –lasaitu natzaio nire buruari–, gaur egun ezinezkoa duk jakintsua izatea. Ez zegok modan, gainera”.