Bone liburuez hitz egitean, “nobela grafikoa” terminoa –modan dagoela dirudi– erabiltzen dute zenbaitzuk. Ez dakigu orrialde kopuruagatik (3. zenbakiak adibidez ia 200 orrialde ditu) ala obrari katxe edo estatus “altuagoa” emateko den. Nik “komikia” hitza erabiliko dut. horixe irakurri dudalako. Lotsatzeko motiborik ez daukat eta, gainera, uste dut ezin dela alderatu Paul Karasik eta David Mazzucchellik egokitu eta Harkaitz Canok itzulitako Paul Austerren Kristalezko hiria moduko liburu batekin, adibidez.

Bone komikietako protagonista nagusiak Fone, Phoney eta Smiley Bone lehengusuak dira. Izaki txuri sudur handi horiek ezustez betetako bidaiari ekingo diote, Phoney diruzalearen erruagatik euren herritik bidali dituztelako. Komikiaren argumentuak Eraztunen Jauna eleberriarekin antzekotasun handiak dituela diote.

Eraztunen Jauna irakurri nuen (“entretenitzea” beste helbururik ez duen literatura komertzialaren etsai eruditoek barka nazatela) eta gustatu zitzaidan. Bone ere bai. Ez dira berdinak, ordea. Abiapuntua antzekoa da, bai, baina hau –badaezpada ere berriro esango dut– komikia da. Umore dosi handiagoak ditu –komikia izateak ez du esan nahi beti horrela izango denik– eta marrazkiek argumentuak adinako garrantzia dute. Argumentua erakargarria da; baina marrazkiei dagokienez bada hutsunerik. Trazu argia dute eta pertsonaiak atseginak dira, baita munstro iletsu adardunak ere. Ez dira oso beldurgarriak eta tentsio une batzuek ere marrazki kaotikoago edo ilunagoekin dramatismo handiagoa izango lukete. Eraztunen Jauna liburuak –eta filmak– lortu zuen ezinegon hori transmititzea eta Bonek (batzuetan) ez. Hala ere, lehenengo hiru liburuak hozkada bakarrean irentsi ditut, istorioak pasarte entretenigarri ugari dituelako.