Angel transferminetara transiturik transportatu eta Zaldiko Maldiko tabernako barran Sagrario Aleman adiskide euskaltzain berriarekin solasean –Lapurdumetik zorionak– loriatu dela itxuratzeak pozten nau: Iruñea javel edo lixiba usaineko desertu hotza bihurtu da aingeru-hegalen azpian. Trinkili-trankala, etxeratzen imajinatu dut Bilbao kafetegi ohiaren aurretik, ez da beti suerterik edukitzen alabaina, baina gurea bezalako xantza eskasa zerbait da halere. Gertatu zait halaber askotan ile luzedun aztiren bat segitzea, desiratzea, gutiziatzea ene naturaren arabera eta lehen izarrak zeruan itzaltzen ikustean jarraipenaren debalde onartu beharra: negar anpulua leher karrika izkinan eta gin-tonic bat mana, ekiaren bekaizkeria deitoratuz.

Nehork ez baitu xenda erraza: nahi genuke absolutuki maitatuak izan eta aldi berean, sorgin batek gure irriñoa edo ibilera kuttun kausitzen duelarik, ez maitatuki iraun, derrigorrez, amodioak, errebeldiaren antzerako gauza seriosa delako, geuronen baitako basamortuetarako ihesa uhertuko lukeela sinetsiz. Maitatuak, baina guk finkaturiko neurrian, ez sobera, amini bat, maitatuak garela sentitzeko doia. Laztan gaitzakeen inor ez dagoela munduan irudikatzea handiosa da, ohoragarria, poeten bakartasunean tematzera laguntzen gaituelako. Olerkariak ez gara ordea greko zaharretakoak, maite hau(na)t durduzatia grekatu arren, ilunbeak lurraren hegiak ausikitzen dituenean.

Sinead O'Connor jenialaren Theology diskoa behatzen dut: lau haurren ama horren entzuteko ohitura daukat, Baionbiloniako erreketan isurtzen doakidan bizitza kolpeka nabaritzen dudanean. Egunerokoa azpatu dit, Madonnak edo Hertzainak-ek bezainbeste. Amodiozko kanta zoragarriak grabatzen ditu Dublinen zein Londresen eta maite dukedan andereari eskaini niezaioke, ingelesa ulertzen balu bederen: I wanna make something beautiful for U and from U to show U I adore U Oh U. Konturatzen naiz zein gutxi konprenitzen dudan nihaurek ezpainetan dabilkidan ama-hizkuntza, ez naizelarik alta aurten Iruñean harrotu!

Udara hemen pasatuko dut, lanetik itsasora, paperezko lehorretarik euskal kostalde mineralera. Umeki hiperbolikoaren pare artatuko nauen kristal ingurukari salbatzailerik gabe. Haizea bilatuko dut aditzetan, airea eta adiskidantza maitemindu misteriotsuen hatzak hondarraitzetan. Neurea –ere– den herrialdean, folklore zaharrari berrekinez, bonbak zartatuko dira hau eta hura salatzeko, gazte hutsak arrastatuko dituzte eta burua apalduko dut bortizkeria justifikatuko didatenean: jaidura aberezaleek eredu arketipikoen aldarean sakrifikatuko gaituzte marrakaz eta zintzur-orroaka.

Babiloniaz amets dagit, amoreman emearen ura hurrupa eta ortzeari begira geratzeko, Josiren martiztarren eta Angelen harkadiak noizbait gurutzatu lehian. Baina dagoeneko bidaia bukatu zait.

...When I remenber Gaztelugatxe.