Pablo Suberbiola Soziolinguistika Klusterreko teknikariak Jakin aldizkarian esanak: «Euskara normalizatzaile batentzat normala izan daiteke pentsatzea, euskaraz dakien baina gutxi erabiltzen duen jendeak (bikoteek, kasu honetan) 'nahiagoko lukeela' harreman hori euskaraz izatea, baina traba, zailtasun edo ohituraren batengatik ezin duela. Baina hala al da? Hartu 'tipologia' horretako zuen inguruko bikote erreal bat... nahiagoko luke? Nahi luke? Tira, 'sozialki' oso ondo geratzen da esatea beste zera hura 'jo, ya me gustaría, pero tenemos la ohitura en erderas y ...', baina hori esaten duenak, badu nahi hori? Bere buruarekin gusturago legoke hori lortuko balu? Planteatu du inoiz?».

Rufino Iraolak El Diario Vascon esanak: «Euskal Gobernuak (Euskal Autonomia Erkidegoari buruz bakarrik arituko naiz) garbi izan eta argi adierazi beharko luke zein eredu linguistiko nahi duen bere eskumeneko Euskal Herri zati honentzat. Eta hori ez da garbi esaten, baizik eta halako diskurtso orokor baten gerizpean estaltzen da: 'Queremos un bilingüismo real para nuestro pueblo', esango dizu, adibidez, Juan Jose Ibarretxek. (...) posible al da zinezko elebitasuna? Askorentzat ez; adibidez, honako tesi hau defenditzen dutenentzat: 'Pertsonak izan daitezke elebidunak, baina gizartea beti elebakarra izango da'. Hori egia bada, engainua da elebitasun errealaren kontua. (...) Eta, hitz erdika ibili gabe, garbi esango dut: euskararentzat salbaziorik ez dago (epe luzera ari naiz), baldin eta bere espazio geografiko elebakarra definitzen ez bada. Utzidazue nire utopia aurkezten. Lehenik eta behin, erabaki behar da euskararen benetako espazio elebakarra zein izango den, hizkuntza bat espazioren batean hegemonikoa ez bada, galdu egiten baita. Baliteke, nire planteamendu utopikoaren arabera, Bilbo sekula gizarte euskalduna ez izatea, baina horregatik ez litzateke euskaldunen kopurua murriztuko».