Gure munduan beldurraren eta intolerantziaren sinboloak nabarmentzen ari dira, hau guztia miseria sozialarekin nahastuta. Begitantzen ditut oraindik Ceuta eta Melillako etorkinen irudiak, alanbrada-hesiko arropak, zapatak, esekitoki bailiran. Eta hau guztia nire etxeko besaulkitik. Ze urrun, baina ze gertu. Irudiaren bitartez nire baitan hori guztia barneratzen da. Baina ezin dut beraiekin hitz egin. Oso arrotzak dira niretzat gizaki horiek, baina era berean oso gertukoak. Eta ideia hau txertatzen ari zait: ezinbestekoa da, dugu, atzerritarrarekin elkarrizketa burutzea. Gure esperientziak trukatzea -kulturak eta gizakiak zapaltzen dituen sistemaren aurka joateko ere- gizatasun komuna aldarrikatzeko, hau ezinbestekoa baitugu. Ahaztu al dugu ba Bestearekin topo egitea izan dela gure espeziearen oinarrizko esperientzia? Antzinako familia-tribuak beste familia-tribuak ezagutzerakoan ohartu ziren munduan bazeudela beste pertsona batzuk antzekoak zirenak. Zer egin orduan? Arrotzak erasotu? Ezaxolarena egin bere aldamenetik igarotzerakoan? Edo saiatu ezagutzen eta lortu elkar ulertzea? Gaur ere aldamenean dugu Bestea. Eta ezagutu nahi dut. Identitatean ezberdintasuna dago.