Kirola maite dut, aritzen naiz eta kiroletik bizi naiz. Kriston mauka. Endorfinaz betetzen ditut sarri-sarri zainak eta diruz poltsikoak. Balizko paradisuak antzeko zerbait behar du: eguraldi epeletan bizikleta bueltatxo bat egin, dutxa goxoa, bazkari sanoa... eta arratsaldean erretransmisio interesgarri bat, lagunekin berriketa saio luzea eta maindireen igurtzia. Detailerik gabe. Niretzat behintzat plan hoberena.

Baina bada dena ipurdiz gora bota dezakeen egoera bat, lesioa. Batetik berezko mina eta kezka, bestetik gaizki ohiturik gaudenez, eguna bete ezina, eta hirugarrengoz, lesioen atzean dabilen petrikilo, sasi-mediku, osteo-ez-dakit zer, kiroartista, tituludun masaialari eta azal lodiko masaialariak. Ofizioa ondo ezagutzen dutenak gehienak baina tartean-tartean mutur galanta dutenak ere bai.

Denek dakite eurengana doazenak flakeziak jota daudela, itxaropena pipiak jota, poltsikoak jota, aurretik beste batzuk entzun dituztelako beraien negarrak. Beraz eta labur esanda, jota. Hala ere, ez dago errukirako betarik. Ondorengo egoera hauek erdi ezagunak egiten bazaizkizue badakizue zertan ari naizen:

- Beno, nik uste hau oso gaizki dagoela baina zerbait egingo dugulakoan nago. Pazientzia lagun beharko dugu.

- Lehendabizi hitzalditxo batera etorri beharko duzu...

- Gu gara bakarrak berez lan hauek egin ditzakegunak, besteekin ez zaitezke fida.

- Irakur itzazu sendatu direnen adierazpenak horman zintzilika dituzun paper horietan. Edo, bestela, irakurri mahai gainean eskura dituzun AEBetatik ekarritako aldizkari entzutetsuok.

- Plaka hauek egin behar dituzu halako lekutan. Bai, halakoan zehazki, besteetan ez dute hain ondo egiten eta.

- Hasteko hogeiren bat saio egingo ditugu eta gero esango dizugu ze tankera duen zure lesioak.

Pasa dira egunak eta asteak eta probatarako erabiltzen duten kurkumixa banintz bezala dakusat neure burua. Logika guztitik urrun geratzen den dirutza ordaindu dut eta oraindik dudan lesioaren irtenbideari buruz aztarnarik ez.

Hamarnako taldetan sartu naute musika mistikoz betetako gelara eta hamar minutu beranduago kalean nintzen osatu beharra duen edonork behar duen gozotasunik gabe. Gero eta pobreago, gero eta tristeago. Pertsona baino gehiago zita orduan zintzilikatutako zenbakia. Hutsa, zero.

Hauek, itxuraz, kirola egitearen ondorioak, min kolateralak, eta zin dagizuet horrelakoetan piperrik ez zaidala axola hurrengo denboraldian zenbat euskal talde izango diren lehen mailan edo arraun talde nagusiek agintarien babespetik ihes egiteko balorerik izango duten. Berdin zait euskal kirolari batek euskaltasuna galtzen duen auzoko herrialdeko selekzioarekin joatea erabakitzen duenean ala curling-a kirola den ala ez. Berdin zait.

Badira gure inguruan erabaki beharreko kontu garrantzitsuagoak baina niretzat belauneko mina da garrantzitsuena. Kirolarion sindromeren bat jasaten ariko naiz seguruenik baina hori ere ez zait axola. Zapatilak jantzi eta negu luze honi amaiera eman diot. Ahal bada, kirolariok erabat ahaztuta gauzkan Segurantza Soziala buruan bueltaka izan gabe. Ahal bada gure zaletasuna aitzakia hartuta endorfinaz hustutako odola xurgatzen saiatzen diren tunante horiek bueltaka dabiltzala sentitu gabe.

Egunen batean osatzen banaiz epelak entzun beharko dituzte.