John Perkins delako batek liburu bitxia argitaratu berri du, gaztelaniaz (Confesiones de un gangster económico. Ediciones Urano, 2005). John Perkinsek «gangster ekonomikotzat» jotzen du bere burua, eta liburuan zehar adierazten du, gordintasun osoz, zertan dautzan bera bezalako Het man baten lanbidea eta bizimodua. Dirudienez, hetmanak duela mende erdi bat dabiltza hortik zehar, inperioaren aldeko lan zikina egiten, arlo ekonomikoan:

"Une erabakigarria 1951n gertatu zen, Iranen, herria matxinatu zenean hango baliabide naturalak eta bertako jendea eskilmatzen ari zen petrolio-konpainia britainiar baten aurka. Konpainia hau gaurko BP -British Petroleum alegia-, delakoaren aurrekaria zen. Gauzak zertan ziren ikusirik, Irango lehen ministroak, demokratikoki hautatua zen Mohammad Mosaddeq izenekoak, bertako petrolio-hobi guztiak nazionalizatu zituen. Britainiarrek, asaldaturik, laguntza eskatu zieten bigarren munduko gerran beren aliatuak izan ziren estatubatuarrei. Baina biek ala biek uste izan zuten esku-hartze militarrak sobietarren erreakzioa sorraraz zezakeela, Iranen alde. Beraz, marineak bidali beharrean, Washingtonek Kermit Roosevelt bidali zuen. Hau Theodoreren biloba eta CIAko agentea zen. Bere jarduna bikaina izan zen. Borondateak konkistatu zituen sobornoaren eta mehatxuen bidez. Honen ondorioz kaleborroka eta manifestazio biolentoak antolatu ziren, eta giro horrek Mosaddeq gorrotatua eta gaitasunik gabea zelako inpresioa sortu zuen. Azkenean Mosaddeq erori zen -gelditzen zitzaion bizialdia etxean atxilotuta pasatuz-. Mohammad Reza Shah amerikarren aldeko diktadorea izan zen hurrengo agintaria. Modu honetan, Kermit Rooseveltek lanbide berri baterako baldintzak sortu zituen".

Ohar gaitezen Perkinsek aipatzen zituen sobornoak eta mehatxuak enpresen eta ekonomiaren munduan egin zirela, ez zuzenean arlo militar edo politikoan. Izan ere, jarraitzen du azaltzen Perkinsek, ordutik aurrera amerikarrek gauza bera egiten segituko zuten mundutik zehar, baina CIA erabiltzea horrelako operazioetan arriskutsua zela iritzirik -beren gobernua inplikatu zezakeelakoan, agentearen jarduna agerian geldituz gero-, erantzukizun hori multinazionaletako langile "berezi" batzuei pasatu zieten: Het man edo gangster ekonomiko direlakoei, hain zuzen.

Beste alde batetik, hauxe irakurtzen da Said W. Edwarden Cubriendo el Islam liburuan; (Debate, 2005):

"Islama ez da inoiz Europan ongi ikusia izan. Historiako filosofo nagusiek, Hegelengandik Spenglerrengana, maitasun gutxiz begiratu diote Islamari. Idazle exotikoren batek edo santu sufiren batek sortzen duen uneko interesetik haratago, europarrek nekez sartu dute ‘ekialdearen jakintzaren’ barruan jakintsu edo poeta islamiarrik. Omar Khayam, Harun al-Rashid, Simbad, Aladino, Alí Babá, Sherezade eta Saladino dira, gutxi gorabehera, gaurko europar kultu batek ezagutzen dituen pertsonaia islamiarrak. XIX. mendearen bukaeran, nazionalismo islamiarrak indarra hartu ahala Asian eta Afrikan, kolonia musulmanek europarren tutoretzapean egon behar zutelako ideia finkatu zen, errentagarriak zirelako, azpigaratuak zeudelako eta mendebaldarren diziplina behar zutelako (...). Eta hor daude Islamak Europako kulturan dauzkan errepresentazioak -giro akademikoan, artean, literaturan, musikan eta iruditeria kolektiboan- XVIII. mendearen bukaeratik gaur arte".

Mendebaldarrok Islamaren aurrean: lukurreria, indarkeria, lapurreta, ezjakintasuna, erdeinua, arrazakeria. Historikoak, denak.

Eta orain "adierazpen askatasunarekin" ateratzen gara. Patetikoak gara, zinez.