Pentsatzeko astirik gabe, lubakitik lubakira; lagunak eta etsaiak bereizteko betarik hartu ezinik, denak etsai direla dion bidetik jo eta kito! Arnasa konturatu gabe hartuz, ordu jakinetan, ohikoetan janez eta asteburutan edanez, aurrera goaz denboran, ez beste ezertan. Ez dugu astirik hartzen edo hartu nahi hausnarketarako.

Bankuek eusten diete maitaleen urrumara eztiei eta soin umelei; berrogeita hamar urte amaiezinezkotan bankuek hipotekatuko dituzten maitale horiei. Eta geroxeago, herentziaz hipotekatuko dituzten seme alaba gazteei. Bankuak beti banku!

Abiada bizian goaz, joaz. Bizian abiada, abiada bizian. Bizia bizi, biziegi agian.

Idazleari eta politikariari galdeketa patroi bera egiten diote kazetariek. Hiru kazetari idazle bakarrari tiroka, galderaka. Baina, kazetariak badaki idazlea sortzaile dela, astia eman behar zaiola gauzak ekartzeko, mintzoak barruko mintzoari tira eginez sortzen ari baita elkarrizketa berria, mundu berria. Sekula ordura arte errepikatu ez diren irudiez jantzia. Jantziek soilik uler dezaketen munduaren irudia.

Politikoak, aldiz, hiru kazetari tiroka nahi ditu bere aurrean, galdera galderaren gainean; gauza askori erantzun dien sentsazioa piztu nahi du eta amaieran: hau al zen dena? Ba ez da hain luzea izan!, esanez amaitutzat emango du. Betikoa.

Haurtzarotik ohitu gara horrelaxe. Jostailuak geuk egingo genituela, nola eta zerekin egin… hori guztia pentsatzen eta ondorena amesten hasi ohi ginen. Amaitzerako geurea zen jostailua, maite genuen, harro sentiarazten gintuen gure obrak. Orain, ordea, Olentzerok dakarzkigu jostailuak, sailean. Gehitxo, ongi ezagutu eta gozatzeko, ze gero Erregeetan -atzera narras beti ibiltzen da norbait familian-, beste sail bat iritsiko zaigu eta berehala eskolara. Han geratuko dira jostailuak hautsaren lagun, hauts eginda. Horrela ezin da maitatu ezer eta maitatzen ere ikasi egiten da, edukitzen ohitu bezala.

Azaleko bizitza, azaleko harremanak izaten ikasten dugu eta ohitzen gara ume umetatik, bankuekin izan ezik. Beno, bankuekin ere… larrua jotzea bera azal kontua da. Azala azalaren kontra -edo alde-. Gazteak azalkerian?, helduak azal zaharrak botatzen. Jo ta ke helarazi arte! Edukiz baino kopuruz neurtzen da: nik astean lautan; nik hastean beti, oraingoz!

Lehen maitasun itsua sinatzen zen heriotzak banandu arteko, Jainkoaren izenean. Orain zientzialariek -egungo jainkoek- asmatu berri omen dute dibortzioaren kontrako pilula, desioa eta maitasuna bereizteko astirik gabe bizi garenontzat. Desioa bizi den arte bizi da bikotea edo hirukotea edo… beraz, elika dezagun desioa, esan dute eta egin. Maitasuna ez baitu edozeinek benetan ezagutzen, ezta zientzialariek ere. Laster egutegian markatuko dugu noiz egin dugun azkena larrutan eta tarte handia badago pilula hartu behar dugula argi egongo da. Ez al da tokatuko erremedio horri ere alergia dionik bestela…eta auskalo zenbat pilula hartu behar dugun: hegazti gripearen aurkakoa, antikontzeptiboa, gosea apaltzekoa, zelulitisarena…

Lurrari eta bizitzari sustraituta ginduzkan gure baitako zuhaitza zaindu eta mimatzea ahazten ari zaigu edo ez dugu ikasi: urtero inausi, alferrik jaten ari diren adarrak ebaki eta San Joan sutara bota; benetako azala estaltzen dioten goroldioak kendu eta indarrak xahutzen dizkion mihura sortak errotik ebaki, orain ez baitago mihura haziaz elikatuko den karrastarrorik.

Ez dugu astirik gure benetako gu aurkitu, ikertu eta goxatzeko, elikatzeko, sendatzeko. Bere ihesi gabiltza eginahaletan. Bere muttur bat azaltzen zaigun bakoitzean biziari abiada handituz erantzuten diogu. Sentimenduak itto eta kitto. Nortasuna sendotzeko aukera guztiei leihoak itxi.

Horrelako bizitza? Ezta pentsaure!