Gaia ez da hizkuntza-politikaren karpeta nagusietan egon ohi dena, baina bere txikitasunean hizkuntza-komunitatearen etorkizunean esanahi handiko osagaiak behintzat badituela sumatu genuen Durangon bildu ginenok. Hizkuntza-politikaren karpeta nagusietan idatzita daukagunez, euskaltegien zeregina ahalik eta hiztun gehien, ahalik eta azkarren eta ahalik eta onenak osatzea da. Baina nola?
Gelako metodologia
Ahalik eta metodologiarik aproposenak erabiliz. Hori izan da modu antolatuan galdera horri eman izan zaion erantzuna. Izan ere, euskaltegiaren zeregin nagusia horixe izan da: eskolak ahalik eta ondoen ematea. Eta mutur bateko metodologiarik "gramatikalenetik" beste muturreko metodologiarik "komunikatzaileraino" aldeak egon, egongo dira, eta hobekuntzak asko eta ondo egin, egin dira, baina, metodologiak metodologia, ibilbide akademiko hutsak bermatzen al du ikasleak bigarren hizkuntza eskuratzea?
Gelaren pisua
Erantzunak ezezkoa dela dirudi. Irudikapen hori pitin bat behintzat indartu egiten du zera jakiteak: 2 orduko erritmoan diharduen ikasle batek ikasturte batean gelan (eta euskaraz) pasatzen dituen orduek ikasle horren urte osoko esna-orduen %6 inguru betetzen dutela (365 egunetik 173tan joango da euskaltegira eta egun horietako bakoitzean, 24 ordutik esna pasatuko dituen 16 ordutatik 2 igaroko ditu euskaltegian). Hori %100eko asistentziarekin.
Berezko harreman-sareak
Pello Jauregi EHUko irakasleari lapurtutako esaldia da hau: "Gure irudikoz, euskarazko erabilerak ez du aurrerapen nabarmenik ezagutuko, baldin eta gizarte multzo handiek, eskolaz gain, ez badute euskarazko esperientzia luze eta sakonik talde informalen batean, dela talde hori familia den, dela sare horizontaleko talderen bat den. Berezko talde informal horietan garatzen baitira benetan hizkuntzazko erraztasuna, atxikimendua eta ohitura".
Pellok hori idatzi zuenean, eskola-umeez/gazteez ari zen, baina iruditzen zait berdin dela baliagarria "eskola" jartzen duen tokian "euskaltegia" jarrita.
Horiek horrela, badira hiru galdera berri: ikasleak baliatzen al ditu bere harreman-sareetan (familian, lanean, lagunartean...) euskaraz egiteko izan ditzakeen aukerak? Zein zailtasunekin egiten du topo bere harreman-sareko euskaldunekin euskaraz egiterakoan? Euskaltegiak lagun al diezaioke ikasleari kide euskaldun horiekiko harremanetako hizkuntza-ohiturak aldatzeko ahaleginean?
Harreman-sareetarako metodologia
Erantzuna, ematez gero, euskaltegi edo irakasle bakoitzak emango dio. Hala ere, uste dut gehienetan ikaslea euskaltegitik kanpo euskaraz hitz egitera animatu ohi dela, baina garatu gabe daukagula hori sistematikoki egiteko modua (adibidez, kide euskaldunak identifikatzeko sistema, euskaraz aritzeko aukerak eta eragozpenak ezagutzekoa, nortzuekin hasi erabakitzekoa...).
Hizkuntza-ohiturak aldatzea zeregin zaila da, baina nola egin ikertzera, esperimentatzera eta "didaktizatzera" iritsi behar dugula iruditzen zait.
Mintzalaguna
Hasieran behintzat berezko harreman-sareak ez badira ere (parte-hartzaile askok adiskide izaten bukatzen dute), Mintzalaguna izenburupean sar genitzakeen mintzapraktikako egitasmoen helburuak badu arestian aipatutakoaren antzik. Labur esateko, euskara ikasten ari den ikasleari (hala nahi duenari) euskaltegitik kanpo euskaraz arituko den harreman-sare berri bat eskaintzen zaio. Horretarako, euskaraz erraz egiten duen euskaldunarekin parekatzen da (gehienetan, euskara-elkarteek lortutako boluntarioak), eta, gehienetan, astean behin biltzen dira (nahi dutena euskaraz eginez). Gehienetan, euskaltegiko ohiko ikasleei eskaini ohi zaie, baina baditu beste hainbat aldaera ere (ikastetxeetako gurasoak, etorkinak...).
Gehienetan diot, beti ez duelako izen bera (berbalaguna, solaskide...), beti ez direlako euskaltegiko ikasleak, beti ez direlako kide kopuru beraz osatzen taldeak, beti ez direlako maiztasun beraz elkartzen eta beti ez direlako baliabide berak izaten gauzak egiteko.
Durangoko jardunaldietan, jabetu ginen programa bakoitzak badituela bere ezaugarri eta nabardurak, baina, batez ere, konturatu ginen hezurdura berekoak direla.
1991n Donostiako Bagera elkarteak abiatutako Mintzalagunaren antzeko egitasmoetan, mila kidetik gora biltzen dira gaur egun.
Etorkizuna
Jardunaldietan, ikusi genuen egitasmoak etorkizun oparoa izan dezakeela eta badituela baldintza interesgarri batzuk, datozen urteetan proiekzio polita izateko.
Lehenik eta behin, helburua du ona. Ona osatzen ari den hiztunarentzat, ona osatzen lagun dezakeen hiztunarentzat eta, ondorioz, ona hizkuntza-komunitatearentzat. Bigarrenik, adostasun handia dagoela iruditzen zait egitasmoan parte har dezaketen erakundeen artean. Eta, hirugarrenik, eta hau gutxitan gertatzen da, merkea da.
Eskuliburua
Jardunaldien helburua izan da, programa hauen berri emanez eta horien inguruan hausnartuz, programak hobetzea. Zehatzago esanda, bertaratu ginenoi Topaguneak argitaratu eta helburu horixe duen Euskaldun berrien erabilera programak eskuliburua banatu ziguten. Programa batek eskuliburua izatea bera bada adierazgarria (programa asko dauzkagu eskuliburua eskertuko luketenak). Egitasmoak oinarri eta prozedura batzuk badituela behintzat esan nahi du, eta ez da gutxi.
Zeregin batzuk
Fruitu batzuk ikusten badira ere, eta lurra emankorra dela sentitzen bada ere, ereiteko momentua dela iruditzen zait. Izan ere, egitasmoak bere horretan utziz gero, usteltzeko arriskuak ere bai baitaude.
Erein, euskaltegietan (euskaltegien sareetan) ereitea komeniko litzateke, hasteko, hausnartuz: hiztunak osatzeko prozesuaz, erabilera eskaintzeko aukeraz, hori egiteko moduaz...
Erein, euskara-elkarteetan ere ereitea komeniko litzateke. Adibidez, horrelako programen interesa aztertuz, bazkideak horrelako egitasmoetan parte hartzearen abantailak aztertuz (parentesi artean esanda, ez al du gaur egun euskal hizkuntza-komunitateak -toki askotan- beharrezkoagoa, orain arte egin ohi izan diren gauzetan -dirua, sinadura, antolakuntza-lanak...- arituko diren pertsonak baino, harreman-sareetan hizkuntza-ohiturak aldatzen arituko diren euskaltzaleak?).
Erein, Topaguneak ere erein dezake egitasmoari ekintza (eta izen?) batasuna emanaz. Oraingoan ere, katalanek, gu baino beranduago hasi arren, Voluntaris per la llengua txapelarekin, gauzak hobeto nola saltzen diren lekzio txiki bat eman digute eta Europako Batasunak saritu ditu hizkuntzak ikasteko 50 metodo onenen artean kokatuz. Eta erein dezake egitasmoaren barrunbeak gehiago hobetuz: "euskaldun zaharrak" lortzeko eta hezteko sistemak, programa gestionatzeko aplikazio informatikoak...
Eta, erein, administrazioak ere erein behar luke. Udalek, adibidez, herrietan programak finantziatuz. Aldundiek eta gobernuek, berriz, esate baterako, azpiegitura profesionalak, ikerketak, materialen sorkuntza, prestakuntza eta antzekoak lagunduz.
Hizkuntza-komunitatea
Uste dut Lluis Aracil soziolinguista katalana zela esaten zuena "hizkuntza bat eskuratzea, gramatika bat ikastea baino gehiago, hizkuntza-komunitate bateko kide izatera iristea zela". Mintzalagun egitasmoak irispide izan nahi du, osatzen ari den hiztuna hizkuntza-komunitatera iristeko (hori ere osatzen ari baita, bide batez). Iritsi ere, modu efektiboagoan eta afektiboagoan.
Eta, amaitzeko, euskal hiztun bagarenok (izatera iristeko ahalegin berezirik egin ez dugunok bereziki) euskal hiztuna izateko bidean abiatu den horri, hasteko, aitortu egin beharko genioke egindako ahalegina. Aitortzeaz gain, harrera ona egitea ere tokatzen zaigu, merezi duelako. Eta mintzalaguna izatea ere komeni zaigu, mintzatzeko laguna komeni zaigulako.