Ondorioa hasieran. Ez dakit artikuluaren hasieran ondorio nagusia jasotzea ulergarria izango den. Berdin zait. Mundua, mundua eta gizakia, beldurrak zuzentzen eta mugitzen ditu, ze lastima! Beldurrak markatzen du gizonaren -eta emakumezkoaren- ekintzen ehuneko handi bat, ia osoa. Enpresak, erakundeak, erlijioa, politika, bikotea, lana, kirola, koadrila... ia guztia. Honekin ados ez bazaude, bada-ezpada, egizu ariketa eta zure portaera aztertu ezazu apur bat. Egunean zehar egiten dituzunak, eta esaten dituzunak, errepasatzen badituzu baieztapen hau konpartituko duzula uste dut, neurri batean besterik ez bada ere.

Baina kontuz. Gerta daiteke geu ere ez konturatzea gure erreakzioak kutsatuta dauden ala ez begiratzerakoan. Eskanerra izorratuta eduki genezake. Baliteke, egin eta esaten ditugunak egiteko eta esateko ikara eta estuasuna egotea abiapuntuan. Hainbeste aldiz tindatu dugunez gure irizpidea, iritzia, pentsaera eta portaera, beharbada, izaki autentikoa atrofiak jota daukagu »desagerturik ia, estalita». Gure erreakzio naturalak zeintzuk diren jakiteko ere lanak izan ditzakegu. Ahalegin handiak egin behar izaten ditugu batzutan plano bi hauek bereizteko: egin eta esan beharko nukeena eta nahi dudana.

Horrela ibilita ez gabiltza ondo. Lehenengo eta behin geure buruari egiten diogu kalte. Gauzak egiteko motibazio nagusia ikara izatea ez da ona. Askatasunez, libre eta zoriontsu bizitzeko trabarik nagusiena delakoan nago. Gero eta argiago ikusten dut ingurua ez dela garrantzitsuena, kontestuek gugan eragina duten arren. Askoz larriagoa da gure barru eta kanpoaren arteko inkoherentzia iraunkorra. Guztia desbirtualiza dezake horrek. Gugandik espero den hori egiten, eta sortzen ditugun espektatibak betetzen, lan nekagarriegia daukagu. Inork ez du merezi horrelako bizimodurik. Gida horrekin bizi izanda ezin dugu ezer egin gustuz, ezta sentitu ere. Gure plazerraren antena detektatzaileak ezin dira irten eta tentetu geruza nazkagarri horren artetik. Ez gaude sentitzeko, hurkoak konplazitzeko baizik, uneoro.

Kasu praktikoa. Doktrinan irakatsi ziguten 10 manamendu daudela, beste gauza batzuen artean. Euretako bat maitatu egin behar dugula da. Oker genbiltzan orduan ere, pertsona duina izateko oinarriak galduta. Baina, ojo! Hau ez da erlijioaren kontu esklusiboa. Adibide hau lanera, koadrilara, politikara... eraman dezakegu inongo erreparu barik. Erakutsi digute zein balore den ona eta zein txarra, zer sentitu beharko genukeen miserable ez izateko, munstro ez sentitzeko. Ba ez. Sentitzen dena sentitzen da, horrek ez dauka bueltarik. Gainontzeko poz eta pena adierazpenak beldurrez egindakoak edota zeresangodutenaren opari antzuak dira, hutsak. Ez dugu plastikozko lorerik merezi, ez jasotzeko eta ezta erregalatzeko ere. Gezurrezko paradisuak efimeroak eta faltsuak dira. Hieroglifo emozional konplikatuak, ez-iraunkorrak. Kalte egiten die gure buruei, eta albokoak, benetan zein garen jakiteko aukera bedeinkatua galtzen du.

Elkartasuna, maitasuna, filantropia... horiek denak, askatasunetik datoz oparoen. Gutako bakoitza ondo egotetik sortzen dira sentimendurik ederrenak, benetakoak. Izateko modu natural horrek beti erakusten du iparra argi, ez dago gezurraren ingeniaritzarik egin beharrik. Paper gainean jokabiderik errazena dirudiena -berezko duguna- konplikatu egin dugu, eta batzuei, kosta egiten zaigu metatutako geruzak eranstea. Edozein modutan, Zoriontasun City-rako bidea zein den ikasi dugu eta martxan goaz. Paisaiak dastatzen hasita nago. Que buena!

Bai. Emadazu tripetako laguntza eta maitasuna, desio eta gozamen lurraldeetakoa, lurrundua eta intentsua. Nahi duzun guztietan narrutan egingo dugu horrela, beldurragatik, Jainkoak ere ez du merezi-eta.