Negu harroa aurtengoa. Teleberrietako lerro-buru nagusiak bereganatu nahi izaten duten horietakoa. Aukera ematen bazaio, noski, eta gurean bai, gurean minutu garrantzitsuenak eskaini dizkiogu albistegietan: elurtea elurtearen atzetik, zero azpitik 25 gradu Zaraitzu ibarran, kotxea hartu behar baduzue kontuz, ski estazioen egoera orain, Ana Urrutiaren sharea gora aparra lez. Akigarria. Nik jada irudikatu dut udazkeneko Teleberrien hasiera: ETBko kazetaria Pagomarin hostoen erorketa esklusiban eskaintzen. Neguan elurra, joño, txikitatik marraztu izan dugu horrela! Egia da azken urteetako negurik gogorrena dela hau, baina hortik ordu laurdena horretan xahutzera...

Telebista minutua garesti dagoela gauza jakina da, eta hortaz barkatuko didazue Urkiaga, Barazar, Etxegarate, Altube eta enparauak buruz ikasi ditugun asteotan pilatutako amorru punttua. Iruditzen zait denbora galtzen ari garela, taxuzko zer edo zer egiteari beldurra egongo balitz bezala. Zerbait gaizki egin eta hitz beste egiten duen haurraren moduan, telebista orduetako parrila betetzea da gauza, edukien mamia benetan eskasa izanda ere. Kantitatea kalitatearen gainetik. Zuek ez dakit, baina nik hamairu aldiz ikusi ditut jada Quebeceko telebistatik mailegutan hartutako sketch horiek, esaterako. Eta igandeetan, ez al da kirola maite ez duena erdarazko kateak ikustera bultzatzen? Horiek maratoiak, horiek! Kirolez Kiroletik Kirol-Eskirolera pasa da bat baino gehiago.

Baina noan neu ere mamira. Urtea hasi denetik hainbat kontzertutan izana naiz, ikusle gisa. Gogoko dut eszena berriaren -eta ez hain berriaren- osasuna haztatzea. Normalean lasai egoteko modukoa iruditu zait, eta zenbait kasutan zertxobait harrotzekoa ere. Harrobia gogotsu, bizkor dator, eta aurreikusten zen belaunaldi aldaketa -behar baino geldoxeago bada ere- ematen ari dela ezin uka daiteke. Egia da ere hutsune gehiegizkoa nabari dela talde handi bihurtu direnen eta hasiberrien artean; erran nahi baita tarteko maila ahula daukagula. Behin-behinekoa zirudien krisi testuinguru hau dezente luzatzen ari da eta horrek egonkortasun eza jazarri du ezinbestean, sormena-ekoizpena-komunikabideak-entzulegoa katearen begiak ahulduz. Oinarria eta teilatuaren arteko hormak falta zaizkigu. Baina tira, hori denborak berak ekarri dezakeen zera bat da; dena boladaka aldatu ohi denez, tarteko egoera ezegonkor hau ere ziurrenik igaroko da -inork ez daki nola-, pauso irmoak berriro eman ahal izateko.

Sormen aldetik osasuntsu bagabiltza eta ekoizpenaz hala moduz -agian gizartearen abiadurara ezin egokituz-, aipatutako katearen beste muturrari kirika jartzea ezinbestekoa da, hertsiki lotuak baitaude, inondik ere: komunikabideak-entzulegoa. Entzulegoa dagoena da, nahiz eta egia den hedabideetatik alde batera edo bestera "hezi" daitekeela. Dena dela, komunikabideei errua botatzea susmagarria iruditu izan zait beti. Partida galdu eta erantzukizuna epaile jaunari egozten dion entrenatzailea dakarkit gogora. Baina, noski, eragina izan badu, eta telebista publikoaren egitekoetako bat hori beharko luke: bertako kultura sustatu eta bultzatzea. Hemengo panorama musikala -musika popularrari buruz ari, rocka eta abar- kulturatzat hartzea izango litzateke lehendabiziko urratsa. Eta bigarrenik, hori aintzat eta errotik hartuko lukeen saioren bat abian jartzea. Zaila da ulertzen euskara bezalako hizkuntza minorizatu baten baitan dagoen aberastasun musikala edukita -kontuan hartzeko entzule kopuruarekin-, nolatan ez zaion taxuzko tarte seriorik eskaintzen, euskaraz dagoen kate bakarrean. Arrazoi asko datozkit gogora, baina gehienak arbuiagarriak zaizkit, eta txoritxo urdin batek esan dit arazo funtsezkoena ez dela dirua. Zer bada... elurra!?