Noiz eta nola jaio zen Epelde&Mardaras bikote artistikoa?
Mikel Mardaras. La Brocha izenarekin urte mordoa eman ondoren egin genuen Epelde&Mardaras hartzeko hautua, 1993 aldera. Cooperativa La Brocha izena genuen eta, tira, izen polita zen baina ez zen batere komertziala, zahar geratu zitzaigun.
Emilia Epelde. Mazarredoko lokalera joan ginenean aldatu genuen izena. Baina hori baino lehen urte mordoa generaman Bilbo Zaharreko arte-aretoan; 11 bat urte daramatzagu mundu honetan. Biok beste lanbide bat genuen baina utzi egin genuen, eta Mardaras artista denez eta lana uztearren kalte-ordaina eman ziotenez, Bilbo Zaharrean lokal bat erostea erabaki genuen. Konponduta oso txukun geratu zitzaigunez, artea erakusteko lekua izango zela deliberatu genuen.
Ordudanik nola izan da zuen lan egiteko modua?
E. E. Gurea areto komertziala da. Bestela esanda, artistaren eta gizartearen arteko bitartekari lana egiten dugu; artistak sortzen duen hori modurik onenean erakusteko eta preziorik onenean saltzeko leku aproposa duena da arte galerista. Dena dela, uste dut interes komertzialak baino gehiago mugitzen gaituela emozioak, bihotzak. Saldu beharra dago, hori argi dago, baina erakusketa ona bada, saldu egiten da, bizirauteko lain bai behintzat.
Gure asmorik behinena artea esportatzea da. Euskaldunek egiten duguna munduan ezagutu dadin nahi genuke. Lau katu gara eta oso leku txikia hartzen dugu, baina harritzeko modukoa da hain artista onak izatea: Oteiza eta Txillida, Zumeta, Balerdi... Badira beste batzuk maila handia dutenak eta nazioarteko ospe hori merezi dutenak. Horretarako, baina, merkatu egitura beharko genuke, esportatzeko dirua izan... New Yorken izan ginen Zumetaren lana erakusten, esperientzia ikaragarria izan zen baina kamikaze modura egin genuen, eskerrak gero dena ondo atera zen... Dena den, argi dago ezin garena horrela bizi.
Oso leku ezberdinetan izan duzue arte aretoa. Bilbo Zaharrean aurrena, Guggenheim parean gero eta etxean bertan orain.
E. E. Guk galeria zabaldu genuenean Bilbo Zaharra egungo artearen zentroa izatea aldarrikatzen genuen: hutsik zeuden lokal mordoa zegoen, merke alokatu zitezkeen edo lau txakur txikirengatik zaharberritu. Artisten kokagune izan zitekeen, baina orain badirudi asmoa bestelakoa dela. Dirua beste gauza batzuetan eta beste filosofia batez gastatu dute. Guggenheim parera joatearena prozesua izan zen. Anbizioari eta eskarmentuari esker lortu genuen Mazarredon egotea. Beti eduki dugu aurrera, hobera egiteko bultzada hori.
M.M. Zazpi kaleetan dugun etxe-galeriari dagokionez, orain ahaztu samar daukagu Erandioko kontu honekin guztiarekin, baina ondo doa! Eremu bitxia da, 200 metro koadro bete margo ditugu, pentsa, hiru erakusketa egin daitezke aldi berean. Lan egiteko modu diferentea da, margoak etxean bertan dituzu-eta.
Orain lau urte hutsik zeuden eraikinak arte-areto bihurtzeari ekin zenioten. Artea herritarrei gerturatzea al da zuen asmoa?
E. E. Bai ba, ni haserretu egiten naiz artearen inguruan diskurtso elitista entzuten dudanean. Egia da zerbaitekin disfrutatzeko, ulertzeko informazioa behar duzula, baina hori jakinarazteko modurik ez baduzu, akabo! Gure egitekoa artea jendeari hurbiltzea da. Arte areto arrunt batean sartzea beldurra eman diezaieke askori. Hemen ateak zabal-zabalik ditugu, sartzerakoan azaltzeko gogoa izango duen norbait topatuko du jendeak. Etor daitezela, eta gero nahi badute kritika dezatela, esan dezatela euren iloba tankerakoak egiteko kapaz dela, baina sar daitezela.
Hamaika bat urte daramazue arte galerien mundu honetan. Eskarmentuarekin bakarrik erantzun daitekeen galdera bat: zer behar du artistak ona izateko, eta arte galeristak?
E. E. Nik neuk, arte galerista gisa, sinetsi beharra daukat egiten ari naizena, babesten ari naizen artista horrek benetan merezi duena; neurri handi batean erlijio-kontua ere bada. Artea sentitzen den zerbait da, zentzuak estimulatzeko modua da. Arteak harreman gehiago du sentiberatasunarekin, arrazoiarekin baino. Egia da zirrarak burmuina eta arrazoia martxan jartzen dituena, baina lehenik eta behin zirrara eragin behar du artelana begi aurrean izateak.
Artista izateko baldintzak? Norberari zor zaion leialtasuna izatea eta batez ere, askatasuna. Merkatuaren aginduak galdegiten dituzten arte-galeriak ere badaude, baina artista ezin da horien mende egon. Guk ez dugu inoiz halakorik egin. Artistak libre izan behar du sortu behar duena sortzeko eta guk bere lana sal dadin baldintza egokiak bilatu behar ditugu.
M.M. Artista eta arte galeristaren arteko harremanak bikoteen modukoa izan behar du, poligamoa da arte-galerista, artista askorekin egiten duelako lan; guztiekin, baina, errespetu eta leialtasuna izan behar du.
Egidazue Euskal Herriko arte merkatuaren argazkia.
E. E. Jaurlaritzak mila milioi euroko aurrekontuak ditu sortze artistikoa bultzatzeko. Azkenaldian, zentro publiko ugari sortu dira, gainera. Hori horrela, bi alor daude: publikoa eta pribatua. Zoritxarrez, bi aldeen artean ez dago elkarrizketarik, oso kolaborazio urria dago bien artean. Erakunde publikoek ez dute artelanak erosteko politikan arte adituen iritzia kontuan hartzen; horretan jarduten dugu eta iruditzen zait gure iritzia oso kualifikatua dela. Halere, begiz jota gaituzte, merkatariak »zentzurik txarrenean» omen garelako.
Gure merkatua guk landu behar dugu, aurreztutakoarekin koadroa erosten duena da gure bezeroa. Behin bakarrik saldu diogu margo bat (Balerdi bat) erakunde publiko bati, Arte Ederretako Museoari hain zuzen ere. Mingarria da oso, guk ordaintzen diegulako erakunde horiei, lehia desleiala sortzen dute, gu ezin gara eurekin ekonomikoki lehiatu. Gainera, zentro publikoak sortu dira artisten sorrera sustatzeko eta horietan ere, ez dugu zer esanik. Asmoa artista gazteen lana akuilatzea omen da, bekak dituzte denbora batez, baina hori amaitutakoan bere lanaren kontura egin beharko du aurrera lagun horrek. Zentro horiek ez dute inongo loturarik galeriekin, beraz, artisten ibilbidearen katea apurtu egiten dute. Mendekotasun asko sortzen dira, horrenbestez. Artista baten izana askatasuna bada, tankera honetako zentroetan merkantilismo sutsua sortzen dute artistaren eta zentroaren artean; hori horrela, zentro horretako zuzendariaren mesedetara egongo da artista.
Erandioko Udalarekin, ordea, ezin kexa. Erakunde baten babesa izan duzue lehen aldiz.
E. E. Erandioko Udala bikain portatu da gurekin, babes instituzionala dugun aurreneko aldia da eta oso pozik gaude. Babestuta sentitzen gara, gainera kultura zinegotzia biziki pozik dago, hunkituta. Uribitarteko proiektua egin genuenean, udal-baimenik gabe egin genuen, kultura zinegotziak ez baitzigun obrei ekiteko beharrezkoa zen baimena eman nahi izan. Eskerrak prentsak kontuaren berri zuen, bestela itxi egingo ziguten dena.
Hamar bat arte areto dago Bilbon. Lehiarik ba al dago?
M.M. Galeria bat mantentzea oso zaila da, baina dirautenek oso estilo edo lerro diferenteak dituzte. Bakoitzak artista jakin batzuekin egiten du lan, ez dago lehiarik gure artean.
E. E. Hamar horietatik 7-8k urte nahikoa daramate euren burua arte areto sendotzat hartzeko eta honen kontura bizi ahal izateko. Nolanahi ere, uste dut hamar gutxi direla, uste dut hobe dela artearekin espekulatzea etxebizitzarekin egitea baino, duinago bai sikiera. Ezin da espekulatu oinarrizko beharrizanekin.
Gainera, arte aretoen arteko harremana ez da etxafuegoak botatzeko modukoa. Pentsa, ez dago euskal galeristen taxuzko elkarterik. Bada Euskal Arte Galeristen Elkartea izeneko bat, guk bi aldiz egin dugu han sartzeko eskaera, baina ez dugu taxuzko erantzunik jaso. Legeak ezartzen dituen gutxienekoak ere »kuota pagatzea eta gutxienez urtean behin biltzea» ez ditu betetzen, baina Eusko Jaurlaritzak balekotzat jotzen du eta bitartekaritzat erabiltzen du.