Urteetako barealdiaren ondoren, astindua hartu du Kataluniako politikak. Hiruko gobernuak aro berria ireki du, eta Katalunian ez ezik, Espainian ere ezinbesteko erreferentea izango da aurrerantzean.

Euskal Herrian eragin nabarmena du eszenatoki berriak.

Kataluniar "epelen" aldean, euskal abertzaletasuna sendoago eta aurrerago zegoela uste izan dute askok gure artean. Aldarrikapen nazionalisten bidea euskaldunek zabaldu, eta kataluniarrak atzetik zetozelakoan geunden, harro pentsatuta gainera, gutxiespen puntu batekin zenbaitzuen ahotan.

Kontrako egoeran gaudela esango nuke, ostera.

Katalunia oso aintzakotzat hartzeko eredua da orain, Quebec edo Irlanda baino ispilu garbi eta hurbilagoa.

Maragallen proposamenak lasaitua ekarri dio EAJri. Dagoeneko, lehendakaria ez da bakarra aldaketa eskatzen. Ibarretxeren kontrako erasoak, bigundu, desbideratu egin ditu Maragallek, lehen batentzat bakarrik zen presioa biren artean banatuz. Ajuria Enera egindako bisitan, Maragallek argi utzi zuen bere egitasmoak eta lehendakariarenak helmuga bera dutela. Baina elkar-lanerako eta akordiorako borondate horrek ez du EAJ guztiz poztu. Hirukoak CiU aliatua kendu du agintetik, eta hemen gauza bera edo antzekoa gertatu daitekeela pentsatzeak kezka puntua sortu du jeltzaleengan.

Eta zer esanik ez, euskal sozialistak ere begira-begira daude Kataluniako ispiluan. Ikusi besterik ez jarduera politikoari eman dioten ukitu euskaltzalea, ez oso sendoa egia esan, baina behingoz, testimonio hutsetik harantzago joan daitekeena. Maragallen arrakasta ikusirik eta Redondo Terreros Espainia zalearen gainbehera sufrituta, euskal sozialistak konturatu dira jokaera berezi eta berezkorik gabe, ezin daitezkeela alternatiba moduan azaldu Euskal Herrian. Hasi besterik ez dira egin, keinuak baino ez ditugu ikusi, eta ikusteko dago zenbaterainoko sakonera duen jarrera horrek. Nazio askoko estatuaren aldeko apostua egin zuten sozialistek Santillanako bileran. Hitzetik ekintzetara pasatzeko aukera ezin hobea daukate, aitzakiarik gabe, behin Alderdi Popularraren nazionalismo espainiar sutsua atzean utzita. Santillanan Maragallen tesiak nagusitu ziren, baina Ibarra, Bono, Vazquez eta konpainiaren geriza ez da lehengoa baino laburragoa. Euskal auzia konpontzeko bigarren aukera daukate sozialistek. Agintean egin zituzten hamalau urteak alferrik galduta, barkaezina litzateke hobeto ez jardutea. Lehen horrenbeste oker eginda, ez zaie zaila izango.

Abertzale independentistek ere arretaz begiratzen diote Mediterraneo aldeko iraultza txikiari. Esquerra Republicanaren (ERC) jarduerak, eta batik bat emaitzek, zer pentsatua eman dute. Pozten naiz Esquerraren tesiek abertzaleen artean hain harrera ona izatea, badago eta zer ikasirik.

Carodek independentzia nahi du, eta garbi-garbi azaltzen du, beti ere Kataluniako aniztasun politikoa, kulturala eta identitarioa errespetatuz. Ez dago iruzurrik bere hitzetan, moral bikoitzik, maximalismorik, zalantzan ipintzen gaituen hizketaldi aldrebesik. Eta hor dago emaitza.

Euskal Herriko independentista askoren aldean, Kataluniakoak pragmatikoak dira, errealistak, posibilistak. Munduaren kontra bakarrik aritu beharrean, ez daukate arazorik Espainian eta Europan lagunak egiteko, ahalegintzen dira behintzat. Gobernu autonomikoan sartu dira, eraikuntza nazionalerako eta politika egiteko tresna ezin hobea dela pentsatuta. Presarik ez, baina gelditu gabe, 2010erako independentziaren aldeko apustua Katalunian oso zabaldua eta onartua egongo dela esan du Carodek. Independentismoari "prestigioa" ematea du helburu, eta hori lortzeko bidea argi dauka: etsaien zerrenda gehitu beharrean, mezua zabaldu eta konplizitateak sortu.

Dokumentu, foro, eztabaidagune eta antzekoen faltarik ez daukagu Euskal Herrian. Buelta eta buelta betiko kontuei, pauso bat bera ere ez aurreratzeko.
Bat-batean Katalunia, eta isil-isilik nola aurreratu gaituen!!!