Herri honetan gezurra ari duela erakusteko Lorea Agirrek idatzi digun ispilu ederraren atarian, Joxe Azurmendik, hainbat kontu interesgarriren artean, kritikaren bokazioa ere hartu du hizpide. "Kritika arte zail bat da. Mailuarekin baino agian hobeto egiten dena pintzelarekin, kontuz egiten ikasiz gero. Aukera daukagu ikasteko. Ikasiko dugu", dio hitzaurrearen amaiera aldera, euskal prentsaren berehalako erronkak aipatzean.

Oraindik ere ikasi egin behar dugu, argi dago. Egunero ikasten da zerbait. Duela egun batzuk, esaterako, Urola-Kostan, ikasteko gogoa dugun hainbat lagunek ekin diogu bideari, laugarren Hitza abiaraziz. Irakurleei eguneroko berriak euskaraz eskaintzeko aukeraren aldeko apustua egin dugunok, ordea, irakasle duinak izan ditugu azken urteotan. Ez gara eremu antzuan hasi lanean, eta hitzez ongi landutako eremu horretan batzuek erakutsi diguten kalitatea eta profesionaltasuna uztartuz egin nahi dugu aurrera.

Beharbada bat baino gehiago harritu egingo da kritikarik zorrotzena egia dela esaten baldin badugu, baina hedabide gehiegik ezkutatzen dutena agerraraztea eta azken batean herritarrei hitza ematea da, antza, askori susmagarri egiten zaiena. Euskadi Literatura Sarien banaketan hizlari elebakar bakarrak euskararen intolerantzia salatzeko sinesgarritasunik ez duen bezala, ordea, euskarazko eguneroko prentsaren bidean, orain artean eskua zabalik izan ez dutenek dute pluraltasuna ezbaian jartzeko sinesgarritasun ahulena. Hitza herritar eta alde guztiei emateko ahaleginak eta gaitasunak erakusten du, beti, pluraltasunaren neurria. Eta ahalegin horretan eguneroko euskal prentsa zein baino pluralagoa den galdetzen dugunean, badakigu zer esaten dugun. Inork ez du oraindik eredu pluralagorik erakutsi. Erantzunik gabe geratu da galdera.

Ildo horretan aurrera segitzea, irakurle guztien zerbitzura egotea, eta egunero kalitatea eskaintzea besterik ez dugu, beraz, egin beharreko lana duin egiteko. Urola-Kostako hamaika herrietan, Euskal Herriko beste hainbat eta hainbat herritan bezala, orain arte ez genuen geure udalerrietako berriak geure hizkuntzan jasotzeko aukerarik. Hitza sortu behar izan da horretarako, eta harrigarria da zein mesfidati begiratzen dioten batzuk egunkari berriari, ibilbide frankista nabarmena izan duen egunkari erdalduna eta errotua etxekoa balitz bezala irakurtzen duten bitartean. Hari ez zaio pluraltasunik eskatzen. Haren pluraltasun eza, ezaguna eta nabarmena da. Haren tolerantzia falta, onartu egiten da. Eta, hala ere, abertzalerik abertzaleenak ere etxeko sukaldean du egunero.

Ez da erraza urteetan mamituriko ohiturak aldatzea irakurleei. Horregatik, albisteak beste inork baino lehenago eta hobeto jorratzea da gure erronka. Azken batean, egunero herritarren zerbitzura dagoen kalitatezko egunkaria egitea. Beste inor baino profesionalagoak izan behar dugu. Ez dugu nahi gurea euskaraz delako soilik hartzen duen irakurlerik. Gurea beste inorena baino duinagoa delako bildu nahi ditugu irakurleak. Beste inork baino hurbilago egon nahi dugu haiengandik. Beste inork baino hurbilago egon behar dugu, ezinbestean. Azken batean, orduan soilik lortuko dugu herritar guztiek gustura irakurtzea, eta euskara kalitatearekin lotzea, eta ez militantzia hutsarekin. Horrela soilik lortuko dugu Hitza gure herrietako plaza handiena izatea eta, bidenabar, euskarari ekarpena egitea.

Argi dugu zein den bidea. Argi dugu zein diren bide-lagunak. Eta argi dugu zein diren irakasleak ere. Esan dugu lehenago: ez gara eremu antzuan ari lanean. Hau bezalako euskarazko aldizkariak, azken urteotan loratu diren herri-aldizkariak, euskarazko eguneroko prentsa, eta azken hilabeteetan bidea zabaltzen ari diren Hitza berriak ditugu eredu. Pintzela hartu eta egunero marraztu nahi dugu egia, dituen kolore eta ñabardura guztiekin. Badakigu arte zaila dela. Baina aukera daukagu ikasteko. Ikasiko dugu. Zuen laguntzarekin!