Artikutzara iristeko, lehenik N-1 errepidea hartuta Oiartzunera iritsi behar dugu. Bertan, Altzibar eta Karrika auzoak zeharkatuz, Bianditzeko gailurrera doan errepidea hartu eta bihurgune gutxi batzuen ostean Artikutzako sarrerara iritsiko gara.

Kotxea guarda etxea edo Eskas izenez ezagutzen dugun horretan utziko dugu. Pare-parean, Artikutzan egin daitezkeen eta debekatuak dauden ekintzen berri emango digun panela topatuko dugu eta maldan behera abiatu aurretik komeni zaigu gainbegiratu azkar bat eskaintzea.

Guarda etxearen albotik igaroko gara beheranzko errepideari helduaz. Baina berehala, ezkerretara beste panel bat topatuko dugu, oraingo honetan Artikutzan bizi diren animalien berri ematen diguna. Iragarki horren ondoko bidezidorrean barrena, basoan sartuko gara. 3.700 Ha-ko hedadura duen lurralde honen % 30a pagadiek osatzen dute, guztira 1.135 Ha. Ondoren hariztiak datoz, 800 Ha-ko azalera estaliaz. Gainontzekoak haltzadiek, baso mistoek eta otalurrek betetzen dute. Azken ekosistema geratzen zaigu aipatzeke, gizakiek eraikitako ekosistema artifiziala, urtegi ingurua. Ur ertzean, sahatsak, urritzak, lizarrak, haltzak, intsusak eta ur zaleak diren beste hainbat espezie bizi dira.

Hasiera batean, pagadian zehar ibiliko gara. Sasoi honetan, nekez topatuko dugu landarerik. Goiztiarrenetako bat, zakur hortz izenez ezagutzen dena dugu. Arrosa-more koloreko loreak ditu eta lantza itxurako hosto orbandua.

Segituan, behera iritsiko gara. Errekatxo bat zeharkatuko dugu zubi baten gainetik eta berriz ere gorantz.

Halako batean, seinale txiki bat ikusiko dugu, "ur jauzia", ipintzen duena. Kontuz-kontuz urreratu eta mendi hegalaren aldapa izugarria izango dugu begi bistan. Berriz ere lehengo bideari eutsi eta ekin gogoz aldatsari.

Bidean goazela, ez ikaratu bat-batean bide erdian zuhaitz bat erorita topatuz gero, paradisu honetan, bai zuhaitzak bai animaliak bere kasa jaio eta hiltzen baitira. Leku pribilegiatua da horregatik Artikutza bizidun ororentzat.

Eta beste seinale bat eta beste panela begien aurrean. Ez dago beraz galtzeko arriskurik leku honetan. Ataka bat ere ikusiko dugu. Igaro ondoren, bi norabide: bata urtegira eta aterpetxera doana, eta bestea, zuzen herrira. Nahi izanez gero, Donostia eta Lezoko zona altuak urez hornitzen dituen urtegia bisita genezake salto batean.

Herria berehala dugu. Lehenik latsarri zaharra, alboan ermita. Ermita txiki baina dotorea, San Agustin egunean (abuztuak 28) betetzen da erabat, urteko egun horretan soilik irekitzen baitute Eskaseko ataka kotxeentzat. Bidea jarraituaz, antzinako eskola eta frontoi ederra pilotan aritzeko. Ez dira etxe asko ez, eta bertan bizi direnak urte osoan oraindik gutxiago.

Frontoia pasa eta, ezkerretara dagoen pista hartuko dugu, garai bateko meategi bidea izandakoa. Minutu batzuetan, abandonaturiko bi etxe dauden lekura iritsiko gara, lehengo lantegietako langileen bizileku.

Aurrera jarraituaz, eskuinetara ageri zaigun bidezidorrari muzin eginez, orin artekoari segituko diogu. Burdinazko ataka bat pasako dugu Elama bailaran murgilduaz. Ez ahaztu bide osoan zehar, Elama ibaiaren ezkerretara ibili beharra daukagula, gainontzekoan, ibilbideak ez du inongo zailtasunik, pista zabala eta erosoa baita. Bat-batean, zelai eder bat ikusiko dugu gure ezkerretara, eta zelaiaren erdi erdian, meta ziriak zutunik, belar idorraz estaltzeko pronto.

Metro gutxi batzuk egin eta berehala,eskuinetara hartuaz, zubi eder baten gainetik, Goizaringo konplexu metalurgikora iritsiko gara, gure ibilbidearen azken muturrera. Urteen poderioz landareez apainduriko eraikuntzen hondakinez beteriko lekua da lehen begirada batean. Baina bere barnean, aspaldian martxan egon zen burdinola ezkutatzen du. Karobia, labeetan kiskalitako harri beltzak... nonahi topatuko ditugu.

Eta iritsi da atzera buelta egiteko tenorea. Birritan leku beretik igarotzeak, badu bere abantaila, inguruko elementuak miatzeko aukera gehiago. Beraz, Artikutzako izarra den Soldanella villosa ezagutzeko egokiera aproposa. Goizarin eta herria bitarteko pareta hezeetan arreta jarri, baina hostoez baliatu beharko gara ezagutzeko, loratu martxoa arte ez baita egiten.

Herrian gaudela, frontoiaren alboan dagoen zubia igaroko dugu, zatitxo batean errepidean ibiliaz. Baina berehala, eskuinetara seinalea, Eskas ipintzen duena. Berriz ere basoan sartuko gara. Parada ederra, isil-isilik joanez gero hainbat txori espezieen kantua behinik behin entzuteko edota lurretik dabilen animaliaren bat edo haiek utzitako arrastoren bat ikusteko: orkatzak, basurdeak, azeriak, basakatuak, muxarrak, urubiak, ipurtatsak, apo mota ugari, suge gorriak, mutur luze pirinearra, muskerrak... eta ezin zerrenda bukatu.

Azken indarrak aprobetxatuaz, poliki-poliki kotxea dagoen lekura iritsiko gara. XIII. mendeko lehen aipamenek diotenez, Artikutza Orreagako Kolegiataren jabetza izan zen XIX. mendea arte, Artikutzako basoak egoera bikainean mantenduaz. Baina XIV. mendean sorturiko burdinelak eta aktibitate honi loturiko ikazkintzak, zeresanik izan zuten bertako paisaia aldaketekin. XIX. mendean esku ugaritatik pasa ondoren, 1919. urtean Donostiak erosi zuen berez Nafarroako lurrak diren natur gune zoragarri hau.