Eskola publikoetako lehen gela elebiduna 1983an ireki zen, Sara herrian. 1982an, François Mitterrand lehendakaria hautatua izan ondoren, Frantziako Gobernuaren Pierre Mauroy lehen ministroak eskola publikoetan euskaraz irakasteko baimena ahalbidetu zuen. Garai hura gogoan, Sarako eskolako lehen gela elebidunaren Añamari Kurutxet andereñoa izan zenarekin mintzatu gara. Irakasle hau makearra da sortzez, Parisen bizi zen orduan, eta hamabi urte zeramatzan irakaskuntzan. 32 urte zituela itzuli zen Ipar Euskal Herrira eskola elebidunean aritzeko. Egun Luhuson bizi da eta Heletako eskola publikoan jarraitzen du lanean.
Nola gogoratzen duzu hastapen hura?
1982an, Hezkunde Nazionaleko Alain Savary ministroak Frantziako eskola publikoetan hizkuntza gutxituen zabaltzea erabaki zuen, eta hurrengo urtean, euskara -euskaraz irakasteko gisan- erabiltzea baimendu zuen. Ondorioz, bospasei herrietan gela elebidun bat muntatzeko proiektuak hasi ziren. Sara izan zen proiektua edo gela zabaldu zuen herri bakarra. Hasteko, eskolako irakasle taldearen adostasuna eta haur multzo gutxieneko bat behar ziren. Halaber, Herriko Etxearen adostasuna behar zen, eta azkenik, irakasle boluntario bat, hautazkoa. Euskal Herrian ez zuten inor hatzematen, ordea. Ni orduan Parisen nengoen, irakasle lanetan ari nintzen. Euskal Etxean euskara erakusten nuen bestalde. Alta, Euskal Herrira jautsi nintzen postu hori hartzeko.
Irakaskuntza garatzeko zein bitarteko aurkitu zenituen orduan?
Ordurako irakaskuntzan esperientzia banuen. Haurrak ttipiak ziren, bost urtetakoak, beraz, ez zen hain zaila izan. 1983ko apirilean hasi ginen, Ama Eskolan, 18 haurrekin: 3 ordu euskaraz eta 3 frantsesez. Hurrengo ikasturtean, irailean, ikasle horietatik 6k lehen mailan (CP) segitu zuten. Matematika, zientziak eta euskara ematen nituen. Lehen Mailako irakaskuntza lehenagotik ezagutzen nuen eta franko erraz aritu ginen. Hezkunde Akademiako Lichau inspektore anderearekin aritzen ginen, haurren ikaspenen segimendu zehatza egiten genuen berarekin. Konparazione, matematika landu zuen inspektore horren metodoa euskaratua izan zen beranduago, Ikas-Bi elkarteak argitaratua.
Nola bizi izan duzu irakaskuntza elebidunaren garapena?
Saran hogei urte eman nituen, eta anartean gauza frango egin genuen. Bizitoki egokia da, euskal kontzientzia dago, gurasoek gogoz atxikitzen dute euskara, baita Herriko Etxeak ere. Eskolan, berriz, ohiko ikasgaiez gain, bost antzerki sortu eta taularatu genituen. Kantu eta bertsu jaialdiak eta ateraldi franko egin genituen, Nafarroako Bakaiku eta Arantza herrietara, kasu. Sarako Jean Battitte Elizanbururi egindako omenaldia eta berari eskainitako liburuxka ditut gogoan. Bestalde, irakaskuntzako hiru sareetako irakasleekin osatu genuen talde batek euskarari buruzko egindako liburua ere estimu handiko lana daukat. Elkarlanean egindako lan hori izugarria iruditzen zait. Halaber, orain dela hamar urte Mari Karmen Garmendia EAEko Kultura Sailburuak egin zigun bisita ere oroitzen dut. Gure liburutegia hornitzen eta antolatzen biziki lagundu zigun, baikortasun izugarria transmititu zigun, eta hori beti eragingarria izan da Hegoaldeko eskolekin harremanetan segitzeko.
Gela elebidunak sortu zirelarik Seaskako irakaskuntza geldiarazteko gisan abiatu ote ziren zurrumurrua zabaldu zen. Nola gogoratzen duzu hura?
Baiki, zurrumurru hori han-hemenka ibili zen. Irakaskuntza elebiduna ikastolen aurka sortu zela? Nik ez dut horrelakorik sekula pentsatu. Arrunt sistema ezberdinean ari gara, eta gainera, denentzako tokia dago. Euskaraz zerbait egiten dugularik tokia badago denentzat. Gure sareetan ari diren haurrak ez dira ikastolara joanen, eta beraz, irakaskuntza elebiduna eskaintzen bazaie, hobe nik uste. Adibidez, Sarako eskolak Hegoaldeko beste eskola publikoetako gurasoekin batera parte hartzen du tokian tokiko festetan, eta guretako askok Herri Urrats festan ere parte hartzen dugu.
Eskola publikoen inguruan Ikas-Bi eta Ikas-Bi Gurasoak elkarteak ari dira. Egun, irudiz, tirabirak dituzte.
Ni ez naiz afera horietan sartzen, Sarako gurasoak, kasu, ez daude Ikas-Bi elkartean. Ikas-Bi eskola publikoetan ari diren guraso batzuen elkarteak dira, 1986an sortuak. Ordurako gela elebidunak abiatuak ziren. Konparazione, gela elebidunak Ikas-Bi elkartearen gelak deituak izan dira, baina funtsean eskola publikoko gela elebidunak dira, batzutan nahasketa izan da jendearen artean. Elkarte hauetan ez dago gurasoen gehiengoa gainera. Haien artean eman diren eztabaidak penagarriak dira. Gutxi gara eta elkarren aurka jartzen bagara indarrak alferrik xahutzen ditugu. Zernahi gisaz, egoera honek ez du apaltzen beren lanaren garrantzia. Elkarte honetan ikusmolde ezberdinak dituzten gurasoak daude, gure lana biziki bultzatu dutenak. Material didaktikoa prestatzen lan izugarri egin dute. Eta hori egiteko diru parte handia Hegoaldean erdietsi dute, handik heldu diren diru laguntzak ere eskertu behar dira, nik uste.
Nola ikusten dituzu eskola elebidunak gaur egun?
Asko aitzinatu da, dudarik gabe. Orain hogei urte 18 haurrekin abiatu ginen, eta egun 3.000 haur baino gehiago eta 100 irakasle inguru ari gara gela elebidunetan. Sarako kasua, adibidez, biziki onuragarria da. CP mailan ari ziren 14 ikasleetatik 6 elebidunetan hasi ziren. Egun, berriz, Ama Eskola guztia elebiduna da, baita Lehen Mailako CP, CE eta CE2 gelak ere. Haur hauetatik batzuek euskal fakultatean segitu dituzte beren ikasketak eta hori biziki inportantea da. Zerbait erein genuen eta orain fruituak biltzen ari gara, hori zinez baikorra da. Saran parada ezin hobea izan genuen irakaskuntza garatzeko, herrian euskara erabiltzen zelako. Egun, euskararen transmisioa gero eta ahulagoa den arren, haurrak eta gazteak euskaraz aritzen dira. Eskola pribatua nahiz Ikastola ere badaude, bakoitzak badu bere tokia eta euskarak ere bai. Saran giro goxoa dago, familian eta etxeetan euskaraz egiten da. Herriko Etxeak ere euskara atxiki izan du eta niretzat plazer handia izan da han aritzea.
Egun zertan ari zara?
Iaz Heletara etorri nintzen. Heletan gela elebidun berri bat ireki da, indar guztiz bultzatzen duguna, nik nire esperientziaz laguntzen dut. Halaber, Iparraldean, eskolaz eskola ibili izan diren irakasle ibiltarien eredua berreskuratu dugu. Gurasoek hemengo herri txikietako eskoletan sistema hori atxikitzea galdetu dute eta euskarazko klaseak ematen dizkiet ikasle handiei