Bezperan ilusio eta nerbioen erruz lo gutxi eginda azaldu gara denok autobus geltokira, bizitza osorako alde egingo bagenu bezalako maletatzarra arrastaka. Gurasoek betiko azken gomendioak eman dizkigute umeoi, alferrik: «Txintxo ibili. Jan dena. Osorik itzuli. A! Eta ondo pasa!» Azken muxu bana eman, eta ospa! Udalekutara goaz!


Lehen egunean nahikoa lan izan dugu lur hartzen. Aterpetxera iritsi orduko azkar ibili beharra dago, denek utzi nahi baitute goiko ohatzean zakua. A zer ume piloa, eta ni bakarrik! Jolasen bidez ikasi ditugu besteen izenak, nongoak diren eta zer zaletasun dituzten. Gero taldeak egin ditugu, badakit nori pasatu behar diodan baloia, eta zein diren jokoetako kontrarioak. Eta badaezpada ere, azkar jarri dizkigute arauak! Gaueko 00:00etatik aurrera isilik, egunero ontziak garbitu, begiraleei abisatu gabe ez alde egin...
Egun berri honen ondoren, oheratu, eta gora begira jarri beharra dago. Hasteko, ez dagoelako fidatzerik, alboko gelako piratek hortzetako pasta botako ote dizuten edo pixa egiteko behatza baso bete uretan sartuko duten. Eta bestalde, begiak irekita baloratu beharra dago, zer putzutan sartu garen. Ai, amatxo maitea, lehenengo gaua zu ikusi gabe! Tira, edozertara ohitzeko prest nago, bai jauna. Horrelako beste 13 egun, eta berriro etxean naiz. Baina ez dakit grazia gutxirekin egindako leka horiek beste behin irensteko gai izango ote naizen... Tira, lehen eguna izateko ez da hain txarra izan, bi edo hiru lagun egin ditut behintzat.


Bost egunetan ederki osatu dugu umeon gizartea. Badaude liderrak, badaude liderrei meriendako txokolatea oparitzen dietenak, badira marginatu sozialak... Baditugu taldeko gure kirolariak, taldeko gure artistak, taldean fundamentua jartzen dutenak eta taldearen kontura bizi direnak... Orain badakit zein den nire lekua taldean eta udalekuan. Ezagutzen ditut nire lagunak eta urruti eduki beharrekoak. Eta nola ez, baditut nire fitxajeak...
Begiraleen arauak puskatzea da gure legea. Gauez gela batetik bestera ibiltzea, isilka. Harrapatuz gero, atariko harri txintxorrak errazten jartzen zaituzte, edo etxeari bueltaka ordu erdiz korrika. A zer izorratzea! Baina behin froga gaindituta, «zerrenda beltzean» sartzen zara, alegia, gaizto famatuenen artean. Eta aizu, horrek ere badu bere morboa.
Jada begirale bakoitza ederki ezagutzen dugu. «Gaztanbera» bi musu edo bi malkoren truk edozer egiten uzten dizun horietakoa da. «Petral»engana, berriz, edonor inguratzen da! Errietarako sekulako hitz jarioa dauka, eta zigorrik zelebreenak bururatzen zaizkio. Beti bera bidaltzen dute beste begiraleek, gu zibilizatzera.


Egunak aurrera joan ahala, eta zenbat eta gehiago ezagutu elkar, orduan eta ezberdinagoa da udalekua. Lehen eguneko lagun batzuk nire ahizpa biki bihurtu dira, eta besteei jada ez diet ia kasurik egiten. Ordainetan, konturatu naiz hiru egun isilik pasatu dituen lotsati horrek eta biok kontatzen dizkiogula elkarri sekreturik handienak. Fitxajeak, zer esanik ez! Lau aldiz aldatu dut mutil lagunen zerrenda-eta! Ezagutu, behintzat, denok ezagutzen dugu elkar, eta gero eta lagun gehiago ditugu.
Itxuraz ere ikaragarri aldatu gara. Taldekide batek eskaiola darama eta hiru lagunek Frankesteinek adinako urratua buruan... Goiko ohatzekoari, berriz, oraindik ez zaio sukarra jaitsi. Baina itxura zaintzen dugu, ez pentsa! Zazpi egunean erabilitako nikia orain dela gutxi aldatu dut eta gogoratutakoan garbitzen ditugu hortzak. Ez pentsa askoz gehiagotan garbitzeko premiarik dugunik. Dietan gaudela dirudi. Ahalik eta gutxien betetzen dugu lenteja eta arrain egosiz gure platera. Zizareen pare iritsiko naiz etxera!
Lehen egunero idazten nituen gutunak, baina orain idazten didanari erantzuten diot eta kito. Ez dago eskubiderik! Batzuk zortzi gutun jasotzen dituzte egunero eta beste batzuok hain gutxi...
Egunen erdiak xahutu ditugu jada eta hasi da atzera zenbaketa. Etxera iristeko gero eta gutxiago falta da...


Orain denok osatzen dugu talde bakar bat. Jada ez zait axola putzura goazenean noren ondoan jartzen dudan bainuko toalla. Elkarri trentzak eta eskumuturrekoak egiten aritzen gara eta korapilo bat eginda bukatzen ditugun jolasak dira politenak.
Udalekutako hizkera sortu dugu, gure argot berezia. Zarauztarren «txaparroa», bermeotarren «laga» eta oiartzuarren «nazka ematen nazu» elkartuta hitz egiten dugu, gero eta azento nahasiagoan. Udalekutako kantu bereziak ditugu, gureak bakarrik direnak. Denetan onena da, noski, gure taldearen gorazarrea.
Zer nahi dudan ere ez dakit, neroni nago korapilo bat eginda. Gero eta egun gutxiago falta dira, eta alde batetik gogoa dut txakurrari kasu egiteko, eta udalekutan gertatutako dena kotorreatuz gurasoak metrailatzeko. Baina bestetik, laster banatu egingo gara eta orain gauero bukatzen dugu erdi negarrez, lagunak kontsolatu ezinda.


Kaka zaharra! Zergatik da egunik politena azkenekoa? Zergatik ematen dizkigute jateko egun horretan kroketak? Zergatik egiten ditugu plan eta jokorik «guay»enak beti bezperan? Justu hain ongi gaudenean, bukatu egin behar udalekuak!
Egun osoa pasatu dugu gure lagun ezkutuari oparia egiten. Ezin omen genion ezer erosi. Eskulana izan behar duela, «balore sentimentala» eta horrelako txorakeriak izateko. Erosten utzita ere, alferrik. Dena gaur gaueko merendola sekreturako goxokiak erosten xahutu dugu-eta!
Gauean banatu ditugu opariak eta dantzaldira! Edo udalekuetako argotean esanda, «dultze meneo»ra! Hauxe da udaleku osoa begira pasatu duzunari dantza eskatzeko garaia. Eta betikoa, espabilatuenek dantzatuko dute beste guztien gustukoekin. Besteok, kalejiran eskutik heltzearekin konformatu behar!
Inoiz baino beranduago utzi digute oheratzen begiraleek. Beraiek ere ez zeukaten festa makala beheko gelan! Baina gaur ez dugu kasik lorik egin. Gelan borobilean eseri eta linternen argitan kontu-kontari aritu gara. Ahalik eta gehien esna irautea da gaurko gure erronka. Alferrik, hurrengo egunean begiak zabaldutakoan konturatuko gara bezperan norbait ibili zaigula bibotea margotzen. Eta ez daukagu mendekua hartzeko beste gaurik!


Gorroto dut azken eguna. Gosaldu, eta maleta egiteko galtzerdi galduen bila ibili behar ohe azpitan! Gero, betikoa. Argazkirako irribarre bat egiten hasi eta ezin malkoei eutsi. Akabo, bat hasi da intzirika eta denok muki jarioan bukatu dugu. Eta errematerako, «Zergatik galdu itxaropena» kantu depresiboa kantatu behar, elkarri lepotik helduta!
Geltokira iritsi eta autobusetik jaisterako afaltzeko arrautza frijituak egiteko eskatzen diegu gurasoei, lepotik zintzilikatzen garen bitartean. Orain lotsa ere ematen digu begiraleei agur esateak eta beste umeei elkarri idazteko hitz emanda aldendu gara bakoitza gure bidetik