Unibertsitatsean irakasten ziguten hedabide hotz eta beroen artean bereizten. Gaizki gogoratzen ez badut hotzak dena egina ematen diote jasotzaileari eta beroek berriz tartea uzten diote bere altzotik ipini dezan. Baina gauzak zuriak edo beltzak ez diren bezala, hedabideetan dena ez da hotz edo bero eta gure telebistaren tenperatura hartzeko momentuan nik epeltasuna baino ez dut antzematen. Aurrekoa bota ta gero ohartuko zarete ez dudala jakintsu bezala azaltzeko asmorik, nire eritziak zerikusi gehiago dute zentzuekin, eta batez ere seigarrenarekin.

Epeltasuna aipatu dut ezaugarri bezala, baina mando gainean igotzen naizenean eta laugarren botoia sakatu (Ez, nik ez dut lehenengoan, barkatuko didazue.) batzutan erabat hotz geratzen naiz eta bestetan aldiz sutu, tristura sentitzera ere iristen naizelarik. Esatebaterako irailak 11 sonatuan, kate guztiek jarraipen zehatza egiten zuten bitartean ETB 1en afrikako leinu bati buruzko dokumentala ematen zuten. Zergatik? Beharbada nahikoa zela erizten zutelako gaztelerazko katean egiten ziharduten ahaleginarekin. Kontua da beste behin euskaldunok euskararik gabe bizi behar genuela egunerokotasuna.
Ez dakit asmo zehatzik ote zegoen orain hogei urte ETB martxan jarri zenean. Baina, agian gaztetasunaren ausardia dela medio, gaur baino arrisku gehiago hartzen ziren. Egun arriskuaren lekuan aundiantziaren izena idatzita dago. Eta helburu bat bada: aundientzia ahalik eta handiena lortzea. Horretarako, euskaldunok horren diferenteak ez garen lekuko, munduko telebista guztiek egiten dutena egiten du gureak ere, kopiatu. Unibertsitatean ere eztabaidatzen genuen MacLuhanen esaldi famatuari buruz, "hedabidea mezua da". Ez dakit oker nabilen baina beti izan dut kontrakoa pentsatzeko joera. Telebistak berez ez duela baldintzatzen mezua, baizik eta bere erabilerak. Ziurtasun hori ere kolokan daukat aspaldian. Artikulu hau idazteko momentuan ez daukat gai honi buruzko sentsazio onegirik, beste momentu batean idatzi izan banu borrokalari eta baikorrago azalduko nintzateke, eta egingo nuke, beharbada, egin zitezkeen gauza batzuen zerrenda, telebistak zerbitzu publiko gisa dituen bete beharrak azalduz. Baina nago ez ote dituen helburu publikoak lortu nahi jokabide pribatuen lanabesak erabiliz.
Uste dut azkenengo ohorezko Goya jasotzean bota zuela Antonio Bardemek saria bihotzez eskertzen zuela baina, aretoan zeuden produktoreei zuzenduz, berak lanean segitu nahi zuela. Nik gauza bera sentitzen dut telebistan behin eta berriro egin ditugun telesailak errepikatzen dituztenean. Alde batetik poztu egiten naiz baina gehiago poztuko nintzateke berriak egiteko aukera izango bagenu. Eta genu honetan jende mordoa kabitzen da.