Antton Garikanok honela zioen «Senez» aldizkarian itzulpengintzari buruz:
«(...) Nire ustez literatura unibertsala da, munduan bakarra. Hizkuntza diferenteak izatea kontingentzia besterik ez da. Azken batean, adibide bat jartzearren, nik Hoffmann hizkuntza askotan irakurri izan dut, alemanez, ingelesez, gazteleraz... Azkenean beti da Hoffmann, eta neure buruan euskaraz dago. (...)
Urrats handi eta onak ematen ari garela iruditzen zait, gero eta gehiago egiten da euskaraz, baina beldur naiz ez ote den hizkuntzaren kalitatearen kaltetan. Liburuak asko argitaratzen dira, baina horiek nora doaz? Ni neroni kezka horrekin gelditu izan naiz beti nire itzulpenak argitaratuak ikusi izan ditudanean: izango al da irakurlerik beste aldean (...). Gero, gainetik, kritika dago hutsaren hurrengo. Liburua kaleratzen duzu, eta hortxe gelditzen zara zalantzan, gustatu ote da?, ondo egin ote dut? Nik pozik hartuko nuke, egia esateko, nire itzulpengintzaren kritika zorrotz bat (...). Askotan pentsatu izan dut gure literaturaren eta itzulpengintzaren mundu txikian halako talde gorrotagarri bat behar dugula, legeaz bestalde bizi den epaile multzoa, jendeari halakoa edo bestelakoa gaizki egin duela aurpegiratzen diona, sasi guztien gainetik bizi dena, eta eskubide guztiak modu lotsagabean hartuko dituena... Behintzat haiengatik kristorenak eta gehiago esateko aitzakia izango genuke, hitz egingo genuke literaturaz eta itzulpenaz».