Euskal Herriko hiriburuan, Iruñean, jaio zinen. 1946an izan zen, uztailak 18 erranguratsua gauzatu zutenetik hamar urterat. Nolako giroa ezagutu zenuen haurtzaroan?Giroa erlijioso karlista zen, etsipenez betea. Jendea ez zen zoriontsua, ez zegoen aberastasunik, utzikeria baizik. Batzuk hobeki bizi ziren lehen baino, gerra irabaztearekin batera erdietsi zuten jabegoaz gozatuz, baina jendea, oro har, ez zen gustura bizi. Nik uste dut erlijioa errealitatetik alde egin ahal izaiteko bidea zela, gizartea hagitz erlijiosoa zen. Eskolan, berriz, garaipenaz mintzatzen ohi zitzaigun, euforia betean, baina nik ez nuen balizko garaipen hura inon sumatzen, atzematen ere.
Dena den, zu hazi zinen bitartean gizartea poliki-poliki aldatu zela idatzi da. Honela gertatu zen? Nola bizi zenuen balizko aldaketa hura?Bai, denborarekin, europar kapitalak bultzaturiko garapen gune berriak zirela- eta, ekonomia hobetu zen eta kritika ere azaltzen hasi zen, industriarekin batera hitz batez. Txikitan ene begitxoek ikusi zuten bi greba erraldoi horiek ez zaizkit sekula ahantziko. Iruñean bertan izan zen. Langile gehienak matxinatu ziren. Irudi bat dut burmuinetan grabaturik, Amaia eta Arrieta karriken inguruan zen Lopez lantegia eta han jazorikoa, langileen irudi hura.
Helduek diktadurak inposaturiko egoera orokorra, status quo delakoa praktikan onartzen zuten, baina ez zeuden ados, ez zuten maite. Sistema kritikatzen zen, desastre hutsa zela erraiten zen, jendea gaizki bizi zen, baina ez zegoen inongo antolaketarik gauzak aldarazteko. Etxean "Radio Pirenaica" entzuten genuen, baina deus gehiago egin gabe. Gerrarat joan zirenek ez zuten irabazpen handia eskuratu, hori agerian zen, eta jendea kexu zen, baina lagunartean bakarrik, solasaldietan.Eta 1951-1952 nahiz 1956an bi greba horiek gertatu ziren, datekin oker ez banago. Egin kontu, ni sei eta hamar urtekoa nintzen, baina oroitzen ditut. Hagitz bortitzak izan zirelakotz. Matxinada zapaldu ondoren, bazter guzietan fusila zuen goardia zibil bat zegoen, karrika guzi-guzietan. Ikaragarria zen. Gobernadore zibila Valero Bermejo zen. Jendeak manifestaldietan gose zela oihukatzen zion. Asteburu batez langile ugari zezen plazarat eraman zuten, greba egin zuen oro. Errepresio sentsazioa, izua zabaldu zen. Jendeak ez zuen Goardia Zibila maite, berde horietaz beldur zen, teorian gehienak Gerra Zibila irabazi zuten karlistak ziren arren.
Zu zeu, zure familia karlista zela aipatu duzu...Noski, karlisten semea naiz. Horregatik Nafarroa garrantzitsuena zen guretzat. Pentsa, guk uste genuen Francok estatu mailan zuen aurkari bakarra ginela, bertze probintzia guzietan jendea falangista zelakoan geunden. Horri loturik foruena zen oinarrikoena. Zortzi urte nuela Javier Pueyo Iruñeko alkateak, eta "Movimiento" hartako bertze batzuek gelditzen ziren hondar foralak desagertarazi nahi izan zituzten. 1954ko iraila zen, "Inmaculada" inguruko jai bat ospatutakoan alkatea udaletxean ezkutatu zen eta orduak eman zituen bere dimisioa eskatzen zuten milaka lagunek inguraturik. Jendeak alkatea jipoitu nahi zuen, alkate frankista hartaz trufatzen zen.Gure ustez, frankismoak Nafarroa gorrotatzen zuen, baina ez ginen antolatzen gurea defendatzeko. Gizartea antifrankista zen, baina horren aitzinean zer egin zehaztu gabe. Edonola ere, garbi dago oraindik lotan baina esna zitekeen lagun ugari zegoela. Niri dagokidanez, espainiarra nintzela uste nuen, baina denbora pasa ahala gero eta espainiar sentimendu txikiagoa nuen.
Apeztegian tarte bat eman zenuen eta hor, erran didazunez, barrena inarrosi zitzaizun.1965ean apeztegitik atera nintzen. Nafarra nintzela komentziturik nengoen, baina "separatismo" inguruko aipamenik ez nuen ezagutzen, izaitekotan horren aurkakoa izanen nintzen. Lagun "separatista" batzuekin elkartu eta ados geundela ohartu nintzen. Bat-batean eskolan ikasiriko guzia zentzugabe bihurtu zitzaidan. Karlista sentitzen nintzen, hamazortzi urte nuen, baina kontraerranak agerian ziren. Aitzinasmoak gainditu eta lehenagoko bide antzuari muzin egin nion. Javier Escaladaz oroitzen naiz. Arturo Kanpionen liburu bat utzi zidan eta, bertze hainbati gertatu bezala, niri ere testu horien bidez aldatzeko tenorea heldu zitzaidan. Laburbilduz, Espainiak Nafarroa txikitu zuen eta karlismoak foruak defendatzen zituela ulertu nuen. Ondorioz, Nafarroaren historia ikertzeari lotu nintzaion eta ikastearen bitartez nagusitu zitzaidan irudiak ez zuen deus ikusirik ordura arte inposatu zidatenarekin.
Franco hil ondoren, berriz...Egun Francok sendotu zuen egoeraren oinordekoak gara. Trantsizioak ez zuen funtsezko aldaketa sorrarazi Nafarroan, nagusien indar berrantolaketa baizik. Espainiar botereek nafar nortasunaren berreskurapena galarazi dute, erru handiena "Amejoramiento" delakoaren sustatzaileena da, aldaketa oztopatzen dutelakotz.
Zer iruditzen zaizu aspaldidanik nahiko bazterturik zen baina gure artean berriro ere hedatzen ari den "Nafarroaren zentralitatea" Euskal Herri mailan?Nik uste dut gaia kontu handiz landu behar dela. Nafarroak ez du Bilboko nagusitasuna onartu behar, ezta alderantziz ere. Nafarroaren zentralitateak eskatzen duena da euskaldun sentitzen garenon hausnarketa sakona gure historiaren gainean, mitoak bigarren mailan jarriz. Honela, Nafarroaz gain bertze zenbait euskal estatu eman dela ideia okerra da. Sabino Arana eta bertze ez dira kritikatu behar, haien usteak zintzoak ziren, historia aztertzerakoan nahasturik ibili arren. Estatu bakarra nafarra zen, ordea. Ondorioak ezkorrak izan dira, baina espainiar eskuindarren manipulatze lan handiarengatik batik bat.
Gure betebeharra euskal historiaren berrirakurketa da. Euskal estatuaren sorrera baskoien erresistentziarengatik sortu zen eta estatu hori Iruñea eta Nafarroa deitu zen. Garai batean egun deitzen dugun Euskal Herri osoa Iruñeko edota Nafarroako erregeen agintepean izan zen. Musulman iturriek Antso Handiari "baskoien erregea" deitzen zioten. Eta oraindik euskal lurralde gehiago zegoen: Burgos, Errioxa, Aragoi... Denok nafarrak gara, bizkaitarrak edo gu. Plangintza egiterakoan gauza anitz baztertu eta sentimendu hau ulertu behar dugu. Bertze euskal estaturen bat Gipuzkoan edo Bizkaian eman zela ez da egia eta topiko horiek gainditu behar ditugu. Era berean, benetako nafar nortasun historikoa ukatzen duenari nafarra ez dela erran behar zaio, egungo herrialdekoa izan arren.
Zer pentsarazten dizu adierazpen honek: "Euskal Herria nazioaren kontzeptu kulturala da, eta Nafarroa kontzeptu politikoa".Errealitatea definitzeko hamaika izen erabili da, eta ez bakarrik Euskal Herriaren gainean, hor ditugu Erresuma Batua edota Galia moduko kontzeptu aldakorrak. Ez dut uste gai hauen inguruan eztabaida sortzea bide zuzena denik, nahikoa aldrebesa baizik.
Otsailan Iruñean emaniko hitzaldi batean, Burgosko Belorado herriko Rufino Gomez ikerlariak bere eskualdeko euskalduntasuna agerian utzi zigun: toki izenak, abizenak, hizkera, ohiturak, harremanak... Zer deritzozu?Ongi definiturik dagoen nazioaren aldarrikapena egiteko eskubidea dugula uste dut. Euskal estatua Nafarroa izan da eta aitzinasmoak baztertu behar ditugu. Gure arteko loturak agerian dira.
Euskal Herria eta Nafarroaren etorkizuna, ikuspegi historikotik abiatua.Bi aukera dira, "sasinabarristek" nafar nortasuna desagertaraziko dute edo nortasun hura berreskuratzeko bidean jarriko da. Lehenak ez dira uste bezain indartsuak. Bigarren aukera, berriz, gizartean sustraitzen ari dela dirudi.
Nafarroaren historia ikertzeari lotu zintzaizkiola aipatu duzu, zure ideologian iraultzailea izan zen murgilketa, alegia. Nola azalduko zenioke edozein laguni Nafarroaren historiaren funtsa, ardatza zein den?Bi hitzetan, gutxienez erromatar aldiaren amaieratik askatasuna eskuratzeko euskal jendeak aitzinerat eraman duen borroka konszientea da Nafarroaren historia. Eta borroka hori zehazten ahal da. Alde batetik, autonomia hor dago, hots, jendearen subiranotasuna, independentzia, arrotzak diren botereen aitzinean. Era berean, gizartean, feudalismoa ez zen erabat inposatu, egiten ahal diren ñabardura guziak edota salbuespenak onartzen ditudan arren. Izan ere, nolabaiteko askatasun esparru zabalak baitira, jaurerriak mugatuak dira, jauntxoak, handikiak nafar estatuaren funtzionarioak dira, ezohiko eskubideak dituzte baina ezin dute eremu-agintea bere gain hartu. Egoera hau da foru antolaketa politikoak burutu zuena. Foruak garbi uzten du: lehena jendea da eta bigarrena erregea. Erregeak agintzen zuen nafar ordezkari nazionalek nahi zutelakotz, baita guda garaian ere. Bertze gauza da honen gaineko gorabeherak eman zirela, jakina.
Hor dugu, erraite baterako, Erdi Aroko Obanosko "Infanzones" talde antolatuaren leloa: "Pro libertate patria, gens libera state". Nork ukatuko dit hor "patria" hitzak "nazio" erranahia duela? Eta zer erran nahi zuten? Estatua librea zela bertako jendea librea bazen. Bisigodo eta frankoen denboraldi ilunetatik gu menperatzeko borroka dago. Musulmanek bertze era baterat jokatu zuten, liskarrak izan arren. Arriskua nafar eremuaren inguruan eraikitzen ari ziren estatuetatik zetorren eta oraindik ere dator. Nafarroa txikitu dute, lurraldetasuna zatikatuz. Nafarroa baskoi esparru txikitua da, eta hala ere estatua gauzatzea erdietsi zuen! Egun horren hondarra, bertzerik ez da.
Ene ikuspegi hau ulertu ahal izaiteko estatu handien eurozentrismoaren aurkako jarrera ere aldarrikatzen dut, zeren eta horrek gure euskal ikuspegia ere menperatzen baitu eta hau hagitzez garrantzitsuagoa da gertakariak berak baino