Kanpo isla handiagoa nahiz sekzio sindikala eta tokiko egitura, Herri Biltzarra, sustatzea da sindikatu abertzaleak proposatutako erronka eta helburuetako bat, bere antolaketa txostenean irakur daitekeen bezala: "Antolaketa partehartzaile eta eraginkorra".
Sindikatukideekiko komunikazioa bultzatu eta hobetzea ezinbestekotzat jotzen du, eta baita sindikatuko dinamika guztietan partehartze bideak areagotzea ere, bere proiektu sindikalarekin lotuta dagoen jende kopurua gero eta handiagoa izateko helburuz. Sindikatuaren hedapen helburuak bete ahal izateko, txostenak kanpo isla handiagoa ahalbidetuko lukeen dinamikari garrantzia berezia ematen dio. Gero eta erreferentzia garrantzitsuagoa den sindikatuak -dio txostenak- ezin du barne antolaketaren garapena eratzera mugatu, eta beraz, sindikatua zabaldu eta euskal gizarte osoari jakinaraztea eskatzen du.
LAB sindikatu konfederala dela kontuan izanik, txostenak etorkizunera begira bi egitura bultzatzea proposatzen du: sekzio sindikala, sektore ikuspuntutik, eta tokiko egitura, Herri Biltzarra, lurralde ikuspuntutik. Sindikatuaren eskuhartze politiko-sindikalerako ezinbestekotzat jotzen diren osagai horiek behar bezala aktibatu eta dinamizatu bitartean, txostenak ziurtatzen duenez, antolaketa garapena mugatua izango da.
1992ko Biltzar Nagusia LABen sektorekatzearen hasiera izan bazen eta 1996koa eskuhartze esparruen irekierarena, V. Biltzar Nagusi honetan (txostenak dioenez) ekintza sindikaletik urrun dauden eta sindikalismo tradizionalerako nahiko eskuragaitzak diren sektore berri horiekin konektatu beharra dago

Euskal Herria, guztion eta guztiontzako nazioa". Horixe da sindikatu abertzaleak bere baitan nahiz biltzarrean eztabaidatu beharko duen bere txosten politikoaren izenburua. Txosten horrek nazioarteko ingurunea aztertzen du: sozialdemokrazia, Europako Batasuna, europar sindikalismoa, internazional sindikalak eta sindikatu abertzaleak Europako eraikuntzan duen lekua. Ondoren, Euskal Herriko egoeraz dihardu, Lizarra-Garaziko ituna eta ETAren su-etenaren ondorengo egoera berria kontuan hartzen duen testuinguru politikoaren analisi eta iritziarekin. Atal horretan oraingo prozesu politikoa eta euskal lurraldetasuna aztertzen ditu.
Hirugarren atalak "Independentzia demokrazia politiko eta sozialerako alternatiba gisa" hartzen du kontuan. Atal honetan gaurko Estatuak eta ekonomia eta politika alorreko elkarrekiko dependentzian oinarritutako independentzia aztertzen dira. Ondoren Euskal Herrirako alternatiba gisa, Euskal Estatuaren aldeko apustua egiten da, demokratikoki irabazi eta itxuratu beharreko independentzia alternatibaren aldekoa. Txosten hau esparru juridiko-politiko berriaren, demokraziaren eta burujabetasunaren analisiarekin amaitzen da. Atal honetan lurraldetasuna, eduki sozioekonomikoak, prozesuaren ezaugarriak, borroka erritmo eta metodoak, esparru berria eta estatu ereduak, prozesu konstituziogilea eta presoen askatasuna aztertzen dira, euskal sindikalismoaren eta esparru berriaren azterketarekin amaitzen delarik.
Independentziarekin eta klase elkartasunarekin lotutako alderdiak azpimarratuko ditugu jarraian, baita borroka erritmo eta metodoak. Txosten honen iritziz, independentziaren aldarrikapenak eta eraikuntza nazionalaren apustuak ez dute inola ere, klase sindikatu egoeraren ikuspuntutik, Europako Batasuneko nahiz munduko beste nazioetako esplotatu eta zapalduekiko elkartasunik eza esan nahi. Txostenak dio burujabetzaren aldeko abertzaletasuna eta internazionalismoa ez direla kontrako kontzeptuak, elkarren osagarriak baino, eta nork bere nazioa eraikitzea eta beste herrialdeekiko, bereziki sektore zapalduenetako langileekiko elkartasuna izatea beti izan direla ezker abertzalearen tradizioan oso garrantzitsuak. Sindikatu abertzale bezala, tradizionalki ezker espainiarretik egindako kritikak -unibertsalistatzat jotzen diren ikuspuntuetatik eginak egonik langile klasearen ikusmolde ekonomizista dutenak, baina askotan espainiar nazionalismo chauvinista mozorrotzen dutenak- gaitzesten dituzte. Adibidez, abertzaletasunak estatu esparruan klase kontzientzia mugatzen duela, ekonomi espazio zabalak sozialismoa eraikitzeko egokiagoak direla edota Europako Batasunaren aurrean nazio txiki bat eraiki nahi izatea anakronismoa dela.
Txostenaren arabera, lan harremanen desarautzea eta gizartearen indibidualizazioa lehenesten dituzten joeren aurrean, sindikatuak abertzaletasunaren gizarte kohesioak norgehiagoka eta klase elkartasuna hobeto artikulatzeko aukera ematen duela uste du. Euskal Herrian sindikalismo abertzale indartsu eta borrokazalea izatea litzateke, beraz, horren adibiderik egokiena. Langile klase kontzientzian unibertso nazionalaren aberastasunak duen garrantzia mesprezatzea, gutxiestea edo gaitzestea erabat atzerakoia da txosten honen aburuz, eta horixe erakusten du errealitateak berak. Ekonomi espazio handiek langile klaseari batasun, kontzientzia edo antolaketa maila handiagorik ez diotela ekarri gaineratzen du.
Txosten honek dioenez, gehienetan nazionalismo iraultzaileei egindako kritikekin bat etorri ohi da europar sindikalismoa, zeinak korronte sozialdemokraten kontrolpean eta ideologia nazionalista nagusien eraginaz, estaturik gabeko nazioen mugimenduengan mesfidantza izan ohi duen. Hori dela-eta, txostenak mesfidantza hori gainditu, aliantzak ezartzen saiatu eta Europako edo nazioarteko esparruan eginkizun bateratuak bultzatzearen aldeko apustua egiten du. Amaitzeko diote beharrezkoa izango dela sindikalismo abertzaleak ulertaraztea nazioa izatea ez dela eskubide demokratiko, ekonomiko eta politiko zilegi soila, EBren eta gizarte ereduaren egituraketa politikoari ikuspegi iraultzaile eta progresista ekartzen dion zerbait baino