Leongo auzian inkulpatuak daudenen defentsa Yolanda Molina Ugarte, Alain Larrea, Anne-Marie Mendiburu abokatu euskaldunek eta izen handiko Chouck abokatu frantziarrak daramate. Prozesu honen inguruan itzal handiak daude bere hastapenetik. Gertaera 1983ko abuztuan izan zen arren, frantses justiziak ez zuen afera Asisetako Gorteetara (Auzitegi Nagusia) bideratu 1987ko abuztura arte. Gorteetako presidenteak informazio gehiago bildu bitartean hamar urte igaro zituen, eta 1997ko apirilaren 8ra arte ez zuen prozesua abian jarri.
Abokatuen arabera, prozesua orain bideratzea giza eskubideen konbentzioaren aurka doa. Ez da lehen aldia frantses justiziak legea hausten duela. Gabi Mouesca auziperatuaren kasua dugu adibide esanguratsuena. Estrasburgoko Europako Giza Eskubideen Batzordeak Frantziako Estatua kondenatua du, Gabi Mouesca inplikatua agertzen den auzia hau bera, legeak agintzen duen garaian burutu ez delako. Abokatuen hitzetan, Mouescak aske behar luke, baina preso atxikitzen dute, berriz ere zigortzeko.
Leongo prozesuaren sumarioa bost epaileen eskuetatik pasa da. Antza, zerbaitek traba egin du prozesua aitzinarazteko. Abokatuen ustez, traba hori Larreren desagertzea da. Izan ere, sumarioan zeuden 167 froga-datuetatik 130 desagertu dira. Bestalde, 17 urte iragan ostean zer argitu dezakete lekukoek? Abokatuek prozeduraren baliogabetasuna eskatu zuten arren, Auzitegi Nagusiaren arabera froga datuen desagertzeak ez du prozesuaren garapenerako eragozpenik sortzen.
Orain, berriz, fiskalak auzia bere aldera montatu du. Interesatzen zaizkion frogak eta lekukoak baino ez ditu ekarri epaiketara. Esate baterako, inoiz gertakariaz ardura berezirik ez zuten polizia garrantzitsuak deituak izan dira deklaratzera une honetan. Ordea, hasieratik ikerketak bideratu zituzten jendarmeak ez ditu fiskalak deitu; edo deitu dituztenak oso maila apalekoak dira. Fiskalak osatu duen zerrendak zur eta lur utzi ditu abokatuak. Baionako PJko (Polizia Judiziala) buruak epaiketan deklaratuko du IKren dosierrak segitzen dituelako, eta ez auzipetzen ari den kasua ezagutzen duelako. Berarekin Bordeleko PJko Albert Mouligne polizia funtzionarioa eta Baionako Gerard Fabrieres polizia daude.
Ihes egin zuten militante inkulpatuen arrastoan aritu zen Henri Mazeres koronela -Kortsikako Paillot aferan inplikatua- Leongo aferaren dosierran zegoen. Bera zen orduan Landetako Jendarmeriaren Komandantzia buru. Abokatuek deitu dute epaiketara, baina fiskalak ez. Militanteen arrastoan aritu zen Frederic Denis, Akizeko Jendarmeriaren Komandantzia burua, gertakarien ikerketa eta konstatazioak egin zituena, ez da deitua ere, bere ordezko bat, graduazio apaleko Freire jendarmea, deitua izan da.
Gertakarian partehartzea izan zuten guztiak deitu dituzte abokatuek, baina fiskalak ez ditu ekarri nahi. Denis Rue jendarmeak, zaurituta suertatu zen Plouzeau eta zendu zen Guimmarra jendarmeak bidali zituen. Fiskalak berriz, ez ditu ez Plouzeau jendarmea ez kanpinlekuaren gerente Phillipe Coyola deitu. Prozedura ahozkoa da, eta beraz, froga eta lekuko guztiak ekartzea ezinbestekoa da. Abokatuen aburuz, justiziak poliziaren tesien arabera jujatu nahi ditu euskal militanteak. Fiskalaren asmoa, Guimmarraren hilketa Filipe Bidarteri leporatzea da. Dosierra osatu zenean, lekukoek ez zuten Bidart ezagutu, ezta gerenteak berak ere. Alta, bera zen militante bilatuena orduan, Frantziaren lehenengo etsaia.
Filipe Bidart CRSeko bi polizien hilketengatik kondenatua dago. Molina Ugarte abokatuaren esanetan, epaia lotsagarria izan zen. Gertakaria izan zelarik euria burrustan ari zen; karrikan argirik ez zen ia. Hil-hurren geratu zen poliziak identifikatu zuen Filipe. Tiro egin zutenek aurpegia estalita zeramaten, poliziak, ordea, Bidarten begiak ezagutu omen zituen. Deklarazioa sinatu eta hil egin zen

Leongo aferaren inguruan beste afera izugarria dago: Pascal Dumonten desagertzea. Aferek loturarik ote duten argitzeke dago. Alta, bien arteko loturarik frogatuko balitz, Poporen desagertzea argitzeko urrats berebizikoa litzateke.
Pascal Dumont Carbon-Blanceko 15 urteko gaztea, 1983ko abuztuaren 22an desagertu zen Lacanau-Ocean hondartzan; bi lagunekin kanpatzera joan zelarik. Eguzkia hartzen geratu zen, lagunak bainatzera joan zirenean. Uretatik bueltan Pascal ez zegoen hondarrean. Lagunek ez zuten Jendarmerian desagerpenaren berri hurrengo egunera arte eman. Familiak biharamunean jakin zuen.
Lau egun beranduago -abuztuak 27- Jendarmeriak gorpu bat aurkitu zuen Lacanautik 15 kilometrora; Porge herrian. Familia gorpu hura identifikatzera joan zenerako, jendarmeek Pascal Dumonten izena zeraman heriotz-txostena sinatzeko exijitu zion familiari; aparteko azalpenik eman gabe.
Pascalen amak -Yvonne- liburu bat idatzia du bere semearen desagertzearen inguruan. Familia xume hau erotzat hartua izan da, eta bere diru irabazpen guztiak xahutu izan ditu bere semea aurkitzeko. Honela dio liburuan:

Gorpua deskonposizio egoera aurreratuan zegoen; begirik gabe eta oso ilunduta. Drama ikaragarria hasi zen egun hartan Dumont familiarentzako. Autopsia eskatu zutenean hamaika trikimailu jasan zituzten. Yvonnek kontatzen duenez, familia jazartua izan zen. Senarrak biziriko ahulezia une batez baliatu ziren Jendarmeria eta Justizia, eta gorpu hura beren semea zela zioen txostena sinatu zuen. Germain Dumontek bota zuen sinadura mila bider madarikatu izan dute Dumontarrek. Estortsionatuak izan omen ziren.
Gerora egin zen beste autopsia batek gorpu hura hiru aste uretan egon zela agertu zuen. Hartara, gorpu hura, hiru aste lehenago desagertu zen Popo Larrerena izan zitekeela pentsatzeko susmoak daude. Gogoz kontra izanik ere, familiak gorpu hari lurra eman zion eta hilobian honela idatzia dago:

Harrez gero, ahalegin askotxoren ondoren, kasua berriz ere irekitzea lortu zuten. Poitou izeneko detektibe bat kontratatu zuten ere bai. Honek, poliziak eta jendarmeriak eraiki txostena hankaz gora jarri zuen. Pascal bere egunean tratatu zuten dentisten eta sendagileen txostenak aurkeztu zituzten. Poitou eta kasua argitzeko aritu zirenek mehatxuak jaso zituzten. Tribunaletan irekitako prozedura berriek ezin izan zioten infernuko makinaria judizialari aurre egin. Kasuaren inguruan jardun duten guztiak presionatuak izan dira kasua bertan behera uzteko. Dumont familia bezala, erotzat hartuak izan dira.

1985ko martxoaren 15ean Pascalek etxera deitu zuen. Oso denbora laburrean aritu zen, negarrez. Familiak pentsatu bezala, Pascal bere nahiaren kontra bahitua eta prostituzio sare batean jarduteko behartua izan bide zen. Gurasoen susmoek funtsa hartu zuten, antza.
Parisko Joël Weis hezitzailearekin harremanetan jarri zen familia. Weisek prostituzio sareetatik hainbat nerabe atera ditu. Pascalen arrastoan ibili ostean, Opera auzoan ikusi zuela adierazi zion familiari. Proxeneta batek behartua bizi zela, kirioak jota; beldurturik erabat. Poliziak eta justiziak Pascalen sosia edo berdina izango zela erantzun zioten. Hurrengo urtetan Frantziako hedabideetan agertu zuten kasua. Pascalen antzeko kasu ugari ematen dira Frantzian. Haur trafiko sareak oso zabalduta daude.
FR3 telebistaren "Au nom de l'amour" saioan atera zen familia. Bere semea ezagutu zuten zenbait ikusleren deia jaso zuten. Eric izeneko homosexual baten lekukotasunak ukan zituzten ere bai:

Urte asko iragan dira harrezkero. Familiak Pascal ezagutu omen du film pornografikoetan; fisikoki oso aldatua dagoen arren. Justiziak ez dio familiari sekula lagundu semea aurkitzen. Alderantziz, ahalik eta traba gehien jarri, eta burutik egotea egotzi dio familiari.
Popo Larreren kasuko abokatuek familia deitu dute auzira:

Abokatuak azkeneraino joateko prest daude eta Pascal Dumonten familiaren laguntzarekin kontatzen dute. Ahal izanez gero, gorpuzkinen ADNren froga egitea ere eskatuko dute