ELAk ere urteurrena ospatu du abendu honetan. 50 urte bete dira Sindikatu Libreen Nazioarteko Konfederakuntza (CISL) eratu zenetik, eta ELA haren kide eratzaileetako bat izan zen. Gaur egun, nazioarteko erakunde sindikal indartsuena da. 213 konfederazio sindikaletan bildurik, 143 herrialdetako 124 milioi langile ingururen ordezkaritza du. Indar horri esker, batzutan burokrazia sindikal handi bat sor badezake ere, leku garrantzitsua betetzen du mundu mailako negoziazioetan. Elkarrizketetarako ordezkari esanahitsua da hainbat nazioarteko erakunderen aurrean; esaterako, Munduko Bankua, Nazioarteko Moneta Fondoa, Merkataritzaren Munduko Erakundea edo Europako erakundeen aurrean.
CISLek, 2000. urtean, bere 17. Mundu Biltzarra burutuko du Hego Afrikan. Bere 50. urteurrena ospatuko du eta, batez ere, lan arloak munduan duen egoera aztertuko. Eguneratutako sindikalgintza batetik abiatuz, antolakuntzaren bidez langileen premiei erantzun bat ematen saiatuko dira.
CISL 1949an sortu zen Londresen. Une hartan 178 ordezkari eta 68 behatzaile bildu zituen, 53 herrialdetako 48 milioi langile ordezkatuz. Konfederakuntza honen sorrerak zerikusi handia du Gerra Hotzaren hasierarekin. Munduko sindikalgintzaren batasunarekin egiten zen amets. Nolanahi ere, ametsak ez zuen asko iraun. II. Mundu Gerraren ondoren, Munduko Sindikatuen Federazioa (FSM) sortu zen 1945ean, mundu guztiko langileak bilduz. Baina Europa eta ia munduko gainerako herrialde guztiak bi bloketan zatitu ziren, eta nazioarteko sindikalgintza ere zatitu egin zen. Horrela, FSM batez ere ekialdeko blokean mantendu zen, eta CISL eratu zen.
Nazioarte mailako erakunde sindikal honek, sortu zen une beretik, aniztasun handia izan du bere baitan, bai bertan afiliaturiko erakunde sindikalei dagokienez, bai horien ideologiari dagokionez. Zenbaitetan, CISL erakunde antikomunista huts bezala agertu izan da komunikabideetan, eta batzuk «horia» izatea ere leporatu izan diote. Baina, bere lehen biltzar eratzaileko ebazpenak irakurtzen baditugu, garbi ageri da askatasunaren erabateko aldarrikapena egiten zuela zentzu guztietan: adierazpen askatasuna, pentsamendu askatasuna, elkartzeko askatasuna, sindikatu libreak. Halaber, oso nabarmena da «totalitarismo eta eraso guztien aurka, zapalkuntza-erregimen guztien aurka...» duen jarrera. Eta beti aritu izan da gizarte justiziaren, gizarte segurantzaren eta herri guztiek independentzia nazionalerako duten eskubidearen alde.
CISLek izan duen zabalkundea handia izan da. Berau Hirugarren Munduko sindikatuetarantz hasi zen, gero azaleratzen zihoazen herrialdeetako sindikatuetarantz eta, 1989. urtearen ondoren, Europako erdialdeko eta ekialdeko herrialdeetako sindikatuetarantz. Erakunde sindikal hau mundu mailako erakunde bihurtu da, eta bere zeregina ekonomiaren globalizazioak, kanpo-zorrak, langabeziak, ezegonkortasunak, multinazionalen jarduerek eta Munduko Bankua edo Munduko Moneta Fondoa bezalako boteregune indartsuek nazioen politikan duten eraginak langileriarengan dituzten ondorioei aurre egitea da.
Gaur egun Bill Jordan da CISLen lehendakaria, eta erakundearen 50 urteen balantzea egiterakoan, bi alderdi nabarmendu ditu: erakunde sindikalaren eraketa eragin zuten oinarrizko irizpideekiko konpromisoaren tinkotasuna eta etengabean aldatzen ari den munduari aurre hartu eta egokitzen asmatzeko gaitasuna

LAB sindikatu abertzaleak dagoeneko iragarria du bere 5. Biltzarra: 2000. urteko apirilaren 7 eta 8an burutuko da Donostian. Arduradunek adierazi dutenez, biltzarraren helburu nagusia Euskal Herriko eraikuntza nazionalean eta sozialean sakontzea izango da.
Hiru ponentzia aurkeztuko dira, guztiak ere demokrazia eta subiranotasun mailako eszenatoki berri batean kokaturik. Eraikuntza nazionalak «

» egon behar duela diote. Nahiz eta eszenatoki politikoa globalizatua eta elkarren menpekoa dela onartu, ponentziak independentziaren eta Euskal Estatu baten alde egiten du. Diez Usabiagaren ustez, gainerako Estatuen antzeko Euskal Estatu baten aldarrikapena baliabide aktibo bat da gizartearen aldaketa eta kohesiorako, herrien arteko klase-elkartasunerako eta demokrazia politikoan sakontzeko.
Jarduera sindikalaren ponentziak subiranotasun esparru baten eraikuntzarako zein ekintza den beharrezkoa azaltzen du, baita euskal gizarte berri baten alde gizarte eredu alternatiboa eraikitzeko burutu beharreko ekintzak ere. Diez Usabiagaren iritziz, gizarte berri baten oinarriak jartzeko hiru ardatz behar dira: lanaren eta aberastasunaren banaketa, 35 orduen ezarpena helburutzat hartuz, lanaren ezegonkortasunaren aurkako borroka eta gizarte soldataren lorpena. Azkenik, antolamenduari dagokion ponentziak aldaketa garrantzitsuak aurkezten ditu, sektore eta lurraldekako jardueraren arteko bategitea bultzatu nahian, eskualdetako egiturei garrantzi handiagoa emanez