Pablo Zubiarrain `Hernani Ttikia' grabaketa estudioan aurkeztu zen. Herriko bertsolari kuttun honek zuzenean ezagutu zituen teknologia berriek marrazki bizidun bihurtu dituzten bertsolariak: exenplu ederra jaso zuen bertso-langintza ikasteko, Txirrita, Frantses Txikia, Saiburu eta Ttanttua maixu hartuta. Gaztetan Basarri, Uztapide eta Zepai izan zituen bertsotarako lagun, eta beranduago, berriz, Mitxelena, Lasarte, Lizaso eta Arozamenarekin jardun zuen.
IZ estudioetan, bertsolaritzaren historiako «40 printzipaletan» dagoen zinta bat jarri zioten entzuteko: ezagutzen den Txirritaren grabazio bakarra. Baina kalitatez oso da kaxkarra, zarata asko du, eta ez dira bertsolarien ahotsak garbi bereizten. Hernani Ttikiak zintak baino hobeto dauka gordea oroimenean Txirritaren ahotsa. Hargatik, berari zegokion grabazio zaharreko ahots bakoitza norena zen erabakitzea. Jarri zen adi-adi entzuten, eta bota zuen epaia: «

». Akabo! Nola ez zegoela Txirritarik? Nor zen, bada, orduan, kantuan ari zena? Nor zen Txirritaren bertsoak plajiatzen ari zen «pikaro gaizki aziya»?
Bestalde, edizio eta produkzio arduradunentzat Txirritaren ahots faltsua bezain susmagarria zen grabazio zaharrean sumatzen zen publikoaren jarrera. Izan ere, gizon gaixo bat entzuten zen, saio osoa eztulka eman zuena, baina batzuetan «ojum, ojum!» trumoi-eztanda batean lehertzen zen arrausika, eta bestetan «iji, iji!» kexa moduko intziri fin parregarri batek alde egiten zion. Ojum eta iji horietan zegoen koxka, eta tonu pare bateko koska bazen. Horrela, soinua desitxuratzen zuena abiadura zela ohartu ziren, eta ordenagailuz grabaketaren maiztasuna erregulatu zuten. Ojum eta ijiak orekatuta diagnostikatu ahal izan dute gizon horren eritasun maila, eta, bide batez, kantuan ari ziren bertsolarien ahotsen kalitatea. Orain, seriotasunez esan dezakegu, Txirritaren pitokeria (edo pito ahotsa) uste baina grabeagoa zela. Gertakizun honek bertsolaritzaren historian «aldaketatxo» bat ekarri du: Txirritaren mitoa akabatu du. 140 kilotik gorako gizon puska bere ahots meharrak eta neurrizgorako erronken zaletasunek karikaturizatzen zuten, gaur arte. Grabazio honek, ordea, ezagutzen diren datu historikoekin osatuz, beste kronika bat eraikitzen digu. 1918an Columbia disketxea Donostiara iritsi zen. Orduan ere desafioa jokatu zuten Txirritak eta Pello Errotak, eta Columbiak bien arteko norgehiagoka grabatu zuen. Disko batean gorde ziren haien bertsoak, eta «Txirrita eta Asteasu» izen artistikoarekin komertzializatu. Baina grabaketa karbonozko diskoan egin zen, eta sistema honek maiztasun gutxiago du izkinetan, erdialdean baino. Proba beza edonork, azkar errebobinatutako zinta batek zein pottoki tonuan garrasi egiten duen, eta ulertuko du zergatik zuen Txirritak horrelako pito ahotsa. Beraz, orain argi dago 140 kilotako gizonak ahotsa ere gorputzarekin proportzioan zuela. Erronka, berriz, ez zuten pisuaren arabera egin. Izan ere, distortsioak medio, grabazio originalean bertsolarien ahotsak asko aldatzen dira bertso batetik bestera, eta hargatik lau bertsolariren ahotsak zirela pentsatu izan da orain arte: Txirrita, eta honen aurka ausartu zirela uste zen beste hiru. Ez dakigu, aukera izan balu, Txirrita ez ote zen guztiekin desafioka hasiko, baina berak eta Asteasuk buruz-buru jokatu zuten txapelketa izan zela uste da orain. «Erramint(a) hortaz nago/ (i)enamoratuta!» kantatzen du Txirritak grabaketa originalean, mikrofonoaz ari dela. Ez, ordea, jakin izan balu zein traizio egingo zion! Behin maitemindu behar, eta, emakume bati sekula esan ez zizkion hitzik politenak kantatu ondoren, ez zuen nahi bezalako ordainik jaso! Ederrak izan dira, bada, egin diren bere «aipamenak, beste berrogei urtian», grabaketa hori dela medio!