Ronaldo, brasildar jokalariak, Milango Interren urteko 750 milioi pezeta (30 milioi libera) irabazten ditu futbolaren eta publizitatearen bidetik. Gainditzeko errekor zaila da. Europa mailan ez dago araurik horrelako egoerak kontrolatuko dituenik. Merkatu librea nagusitzen da eta Europako taldeek eskuak libre dituzte futbol jokalarien salerosketak nahi bezala egiteko. Nahi bezala edo ahal duten bezala. Talde handienen arteko lehia itzela da eta jokalariek gero eta eskakizun gogorragoak egiten dituzte. Eskatu eta ez ematea ere libre da, baina ez da hori gertatzen. Taldeek, boteretsuenek, ordaindu egiten dituzte soldata astronomiko horiek. Eta soldaten inflazioaren espiralak jarraitu egiten du.
Futbola askorentzat diru iturri bihurtu bada ere, bat baino gehiago beldurtu da kirol honek hartu duen itxurarekin. Non dute muga jokalarien soldatek? Zenbat hazi behar dute oraindik futbol elkarteetako aurrekontuek? Europako futbol taldeetako buru batzuk aztoratu dira eta zurrunbilo beltzean sartzen ari den kirol edo ikuskizun honetan ordena pixka bat jartzeko garaia dela aldarrikatu dute. Soldaten prezioek gorantz jarraitzen badute, negozioak behea joko duela iragarri dute. Iritzi hau aireratu dutenak ez dira edonor: Michel Zen-Ruffinen FIFAko idazkari nagusia, Peter Leaver Ingalaterrako ligako zuzendari exekutiboa eta Jacques Thebault Frantziako Futbol Liga Nazionaleko zuzendaria.
Egungo egoera neurtzeko azter ditzagun adibide batzuk. Azken denboraldian, Frantzian, jokalari profesionalen soldaten bolumena % 27 hazi da. Hiru denboraldietan, zifra 25.000 milioi pezetatik 81.000 milioitara igo da. Eta beste hainbeste gertatu da Italiako, Espainiako eta Ingalaterrako ligetan. Nola da posible diru kantitate horiek ordaintzea jokalariei? Igoera hori nola jasaten dute taldeek? Beste arrazoien artean, telebista da ezinbesteko elementua. Frantziako ligak 10.000 milioi pezeta jaso zituen 1996an telebista eskubideengatik. Aurten, 20.000 milioi pezeta baino gehiago eskuratu ditu ligak. Taldeen diru sarrera horrek urtero gorantz egiten du eta beraz, jokalarien soldatak ordaintzeko aukera ere handiagoa da.
Hala ere, legeak oztopoak jartzen ditu. Frantzian bai behinik behin. Frantziako ligan, taldea diru zorretan badago ez dauka jokalari berririk erosterik. Espainian adibidez, zorretan egoteak ez du zerikusirik fitxaketak egiteko.
Soldaten gehiegizko inflazioaz gain, Europan bi abiadurako ligak sortzearen beldurra dago. Europako titulu nagusiak talde berberek irabaziko lituzkete. Finantzabide onak dituztenak lehen abiadurako ligan izango dira eta bigarren abiadurakoan diruz errenka dabiltzanak. Uneotan Europako talde nagusiak honakoak dira (97-98 denboraldiko aurrekontuak kontuan hartuz): Manchester United, Bayern Munich, Barcelona F.C., Turingo Juventus, Milan A.C. eta Real Madrid, Borussia Dortmund, Inter Milan, Newcastle eta azkenik Italiako Parma. (Azpimarratzekoa da Frantziako talde bat bera ere ez dela sartzen hamar horietan. Denboraldi honetan aurrekontu handiena duen talde frantziarra Paris Saint-Germain da; 7.500 milioi pezeta).
Zurrunbilo inflazionistak gorantz segitzen du eta hori moteltzeko proposamen bat egin du hainbat adituk; «salary cap»en antzeko legea. Estatubatuarrek saskibaloian, futbol amerikarrean, izotz hockeyan eta beisbolean lege hau aplikatzen dute. Denboraldia hasi aurretik soldatei muga bat jartzen diete, talde guztientzat bera. Europan egin proposamena ez da guztien gustukoa, lege hori aplikatzeko zailtasunak asko izango direla uste baitute. Jacques Thebaulten ustez, estatu desberdinetako taldeen erregimen fiskala eta estatutu juridikoak ez dira berdinak eta egunen batean, batzuen zein besteen aurrekontuak bateratzea oso zaila litzateke. Bestalde, ez du uste une honetan Europan lege hori betearazi, kontrolatu eta zigorrak jarriko dituen erakunderik dagoenik, ezta UEFA bera ere. Dena den, neurriren bat hartzekotan azkar hartu behar dela dio, berandu baino lehen. Zen-Ruffinenek dioenez, Europako legeekin bateragarria izango den erregulazio sistema bat prestatzen ari dira.

Jean-Francois Bourg kiroletako ekonomia eta eskubideen ikerlaria aburu horretakoa da: Europako futbol merkatuko legeak basatiak eta zoroak dira. Joan den hilean Frantziako «Le Monde» egunkarian egin elkarrizketan ea Europako hainbat bururen kezka justifikagarria den galdetu zioten ikerlari frantziar honi. Jean-Francois Bourgek bi abiaduratako futbol taldeen egoera ikusten du etorkizun hurbilean. Aurrekontuen arabera, futbol taldeen elite bat eta bigarren mailakoa banatuko dira. Elkarrizketari jarraiki, ikerlariaren ustez ez dago egun biderik inflazioa moteltzeko eta talde guztiei aukera berak emateko. Merkatuak arau basatiak ditu bidelagun eta ez da posible Europako legedi desberdinak erregulatzea. Egungo lehia ekonomikoa erregulatzearen aldekoa da frantziarra, baina ez «salary cap» lege amerikarraren antzeko bide bat jarraituz, horrek konpetentziaren merkatua deuseztuko luke-eta. Partidak telebistaz emititzeko eskubidearen gaian ere badu bere iritzia: «

».
Futbola negozioa bihurtu den aldetik, futbol elkarteak burtsan sartu dira. Europan hogeita hamarren bat elkarte daude burtsan, baina frantziarrik ez; bertako legeak debekatu egiten du. Jean-Francois Bourgen ustez, horrela, taldeen diru iturriak asko murrizten dira. Burtsaren bitartez ez dute sarrerarik Frantziako taldeek, baina bai jokalarien salmentaren bitartez. Ikerlari frantziarrak dioenez, jokalari frantziar asko doa kanpora jokatzera eta gainera garestiak dira. Horri esker, Frantziako taldeek diru sarrera ederra dute, batez beste, sarreren % 25. Futbolaren urrezko garaia den ere galdetzen diote ikerlariari. Erantzuna argia da: «

».

Jokalari berrien soldaten zifrak ia egunero aireratzen badira ere, zehazki jokalari bakoitzak zenbateko soldata jasotzen duen jakitea oso zaila da. Soldata era desberdinetara kobratzen dute jokalariek. Batzutan –Ingalaterran adibidez–, soldata netoa izaten dute. Beste batzuk, taldera iristen direnean, buruekin adostu eta ekipamenduarekin edo sari bereziekin berdintzen dute soldata. Marseilleko l'Olympiquen berriz, Adidaseko nagusi eta taldeko lehendakari Robert Louis-Dreyfusek zuzenean kontratatzen ditu jakalariak.
Jokalarien soldatek gero eta zero gehiago dituztela azpimarratu berri dugu, baina beraien arteko aldeak ere esanguratsuak dira. Sebastian Perez erdilariak, Ingalaterrako Blacburn taldekoak 20 milioi pezeta jasotzen zituen hileko. Paris Saint-Germaineko Marco Simon aurrelariak 25 milioi pezeta kobratzen zituen. Zenbaki horietatik dezente urruntzen dira Zinedine Zidane (Turingo Juventus) eta Ronaldo (Milango Inter) brasildarra. Lehena ongien ordaindutako futbolari frantziarra izan da urteko 500 milioi pezetarekin. Brasildarrak berriz, munduko errekorra dauka eta urteko 750 milioi pezeta kobratzen ditu Milango Interren.
Zifren zurrunbiloa gorantz doa eta ez dirudi amaierarik duenik momentuz. Amerikar estiloko legeren batek agian espiral azkarra motelduko du