Azken agurrean «txapelaren itzala, doan lekura doala» botata, txapela galdurik ikusi al duzu?

Orain bi urte garbiago ikusten nuen eta egindako lanarekin gustura nengoen. Aurten, aldiz, finalean denak oso pareko ibili gara, bukaerara iritsi garen laukote hori behintzat, eta nik ez dut batere garbi eduki.

Bukaera arte oso erregular ibili zarete guztiak. Kartzelan poto bana egin duzue bai Aritzek eta bai zuk. Saioko une kritikoa izan al da hori?
Aurreko txapelketako finalean ni agian hobekiago ibili nintzen, besteen gainetik nolabait esatearren. Aurten, maila dezentea izan dela uste dut, ez da maila eskasik egon; baina inork ez du ezer zoragarririk egin, ez da inor besteak baino gehiago izan. Horrek mantendu du zalantza hori.

Zenbait unetan ahotsak dar-dar egin dizu finalean. Nerbioen eragina akaso?

Nerbioak izan daitezke; nerbioak-edo. Badaude zenbait momentu bertsoa pentsatzen, egituratzen ari zarela, eta aldi berean kantatzen ari zara, bi lanak elkarrekin batera egiten diharduzula. Horrek zenbait unetan haria galtzera eramaten zaitu. Ez da erraza biak batera lantzea.

Txapela jantzi ondoren Jon Lopategiri eskaini diozu txapela, baina ez al da neurri batean ere Aritzi eskainitako bertsoa izan?

Bai. Nik argi daukadana da hau egun batekoa kontua dela. Puntuaketa ezagutzen ez dudan arren ezin da alde handirik egon bion artean. Bigarrenez bera gelditu da bigarren. Aritzek lan polita egin du, neuk beste. Jon Lopategik pozik egoteko arrazoirik badu bere eskolako batek irabazi duelako; baina txapela etxera joan ez delako erdizka egoteko arrazoirik ere badu.

Txapelketan tratamendu berezia eskaini zaio bizkaierari. Aurretik lan franko egin da bertsolariek bizkaiera erabil zenezaten. Igor Elortzari eman zaio euskalkia hobekien tratatu duenaren saria. Zuk zeuk ere zure buruari gogor egin diozu bizkaiera jorratzeko orduan, ezta?
Bai, nik uste dut demostratu dela guretzat ez dela halako lan zaila, egunero kalean bizkaiera erabiltzen dugunok ez dugula aparteko arazorik horretarako. Lau klixe aldatzea baino ez da, nahiz eta klixe hauek zenbait unetan oso lagungarri izaten diren. Aurrerapausu handia izan da txapelketa honetakoa, eta honekin Arriagan bildutako jendea askoz gertuago edukitzea lortu dugu. Bestela artifizialagoa izan ohi da.

Gazteak indartsu agertu zarete txapelketan, baina publikoak bai gazteak bai adinekoak estimatzen dituela oso argi geratu da finaleko saioan. Horren lekuko dira Enbeitak eta Mañukortak jaso dituzten txaloak.

Zaleak asko estimatzen ditu guztiak. Nik hori oso argi daukat eta Araba eta Bizkaiko bertsolari txapelketak horren islada izan behar du. Gazteak txapelketan egotea beharrezko bezain beste da nagusiak edo hain gazteak ez diren horiek ere kantuan aritzea. Garai batean propaganda larri egin zen «gazteak, gazteak» eta nik uste dut finaleko saioaren ondoren oso garbi geratu dela hemen denontzako lekua dagoela.

Bigarren txapela eta makila lortu dituzu. Orain, inoiz baino gehiago esan dezakezu bertsolaritza ez dabilela herren?

Ez, ez, batere herren. Gaurko saioan nire txapela bigarren maila batean geratu da behar bada. Parekotasun horrek eta publikoaren erantzun horrek hemen zerbait mugitzen ari dela adierazten duela iruditzen zait.