Eñaut Etxamendiri elkarrizketa
Eñaut Etxamendi: "Nebrosis Batean Eror Ez Nendin Nintzen Musika Sortzen Hasi"
Behin batean, bazen bikote bat kantuz aritzen zena, Etxamendi eta Larralde izenekoa. Etxemendi eta Larralderen abestiek bihotzak sukarrez erretzen zituzten. Eñaut Etxamendiri, Aezkoakoen odol beroa eta 52 urte, begiak zimurtu eta bizkarra konkortzen zaizkio abestiari ekiten diolarik. Lurrak higatu dizkio eskuak, idazkiaren menpe dabil, bere erlojuan idazkiaren ordua baitakar. Dohain aparta du kondatzeko, erritmoak dio manatzen, karisma kementsu bat dario. Hitz batez, gorabehera handiko giza-semea.
GALDERA: disketxearekin diska berri bat prestatzeko asmotan zabiltza...
ERANTZUNA: Nondik jakin duzu hori?
GALDERA: ...lehendabiziko aldiz orkesta batekin lan egingo duzuna, zure orain arteko elementu berria litzateke hau.
ERANTZUNA: Denbora guti ematen diogu horri. Eskatu zidaten gure diska bateko abestiak emateko, nihaurek magnetofoi zahar batekin egin nuen. Hortarik neke handia dutela notak ipintzeko uste dut. Orduan eskatu didate nihaurek notak jar ditzadan. Nik, ez dut astirik, ez eta teknikarik, ahal banu errez izango litzateke, baina ez dut teknikarik. Hamar bat kantu eman diet, eta ez dakit zertan dabiltzan.
Baditugu 30 kantu ineditoak, norbait harrapatuko banu publikatzeko, gehiago egingo nuke. Badu aspaldi gelditu naizela kantu egitetik. Eskatzen gintuzten leku guztietara ezetza ematen genien. Balitz argitaratzeko ahala orkestarekin disko hori froga bat litzateke. Gehiago egingo nuke, ezen orain akumuladoreak berriz beteak baitira, hainbeste urtetan deus egin gabe.
GALDERA: Zer funtsezko aldaketa nabaritu duzu zuk, entzulegoan, giroan eta kantariengan?
ERANTZUNA: Gu hasi ginelarik kantuz, ez zen deus ere, fitsik! Aintzinetik, ari izanak ginen politika-mailan jendea itzar arazi nahian, meetingak eginez. "Enbata"ren lehen urteak ziren, lehendabiziko kideetarik nintzen, eta sakaitza besterik ez genuen egiten. Herriko etxera bospasei pertsona jiten zen, bata poliziakoa, bestea herriko nebrotikoa... bazterkindu horietarik.
Nik beti pentsatzen nuen, barnean neukana zerbait moduz azaltzea. Unibertsitatean irakatsi zizkidaten mintza-teknikek ez zuten hemen funtzionatzen. Euskaldunei erratea: «Zarete, gara, herri nebrotizatu bat, zapaldutako bat, desegindako bat!». Orduan biltzen dituzu aulkiak aurpegira. Jendeari erraten diozu: «Kantzerra badugu!». Eta horrelakorik jendeak ez du entzun nahi. Une hartan gertatu zen, ni nebrosis batean ez nendin eror, nihaurentzat hasi nintzen musika sortzen.
Olerkiak baino inportanteago beti izan da enetzat musika. Hori baita nigarra emateko molde bat, oso berezia. Hitzak kartzela bat dira enetzat. Hitzez erran duzuna, hori da besterik ez, nahiz metaforak erabili, hitzetan ezarritakoa gakotuta egoten da. Baina airea, musika Otxagabitik etortzen den haize hura bezala da, hor deude mila testu posible direnak, ez dago batere kartzelarik.
GALDERA:Nola hasi zinen, bada, kantatzen, Allande Larralderekin hasieratik?
ERANTZUNA: Nik Amikuzen lan egiten nuen ikastetxe batean. Herri horretako apezek, jaunttoek antolatu zuten arrats bat etxekoendako eta eskatu zidaten abesteko. Jakin bait zuten abesten nuela, Benediktinoetan izana nintzela, Aezkoako alaba zen Maddi Etxepare eta Peio Etxegoienekin prestatu genituen hirulau kantu eta guztiz prestatu genuen Otxagabiko Kantua, nik egindakoa. Hemengo jaun frantsesatu horien aurrean abestu genuen. Zoratuta geratu ziren. Amaitu bezain laster aditu nuen atso bat, musika irakaslea zenak, zera: "Benediktinoetan hezia izan da eta nabari zaio!". Otxagabiako kantua uste zuen gregorianoa zela. Dena den, hola hasi ginen.
Gero nuen Larralde ezagutu. Oso gazte, etorri berria, Larralde bera ere, aurretik abeslaria zen; «Les petits chanteurs» katedraleko abeslariekin ibilia zen.
GALDERA: Abesten hasi zinen beraz Iparraldean deus ez zegoenean. Ez kontzientzia euskaldunik, giro egokirik ez...
ERANTZUNA: Hasi ginenean abesten, ohartu nintzen gure meeting politikoetan baino ehun aldiz jende gehiago jiten zela, eta zoraturik egoten zen. Badakizu, gure jendea, uste dut beste jendea ere berdin izango dela, miserian, landertasunean, dagoen jendea ez duzu tratatu behar logika erretoriko batez, lirismoz baizik, afektibitate samurtasunez. Haur bati ez diozu Descartes baten logika emango, abestuz lasaituko duzu.
Ohartu nintzen, nik ene baitan nituen kontzeptuak (gure nortasun berezia) Frantziako unibertsitateko hitzekin ez nuela deus erdietsiko. Gauza berak erraten ahal zirela, elizak liturgietan egiten duen modura, musika eta olerkiak erabiliz, hitz-erdika. Handik jendea ateratzen zen 40 gradutako sukarraz. Jendea: «Ieup, dia!!!», berotuta irteten zen, eta nik ene baitako "Hori duk bidea!". Gero, urte batzuren buruan, 66 edo 67an, ohartu nintzen jendea ni bezala zela, bide beretik ulertzen zuela gauza.
GALDERA: Horiek izango ziren zure urte ederrenak, «boom» urteak.
ERANTZUNA: Urte batzuk izugarrizkoak. Zazpi/zortzi urte izan ziren, Francoren garaia zen, errepresioa, ETA sortzen ari, hemen abertzalegoa sortzen pittinka. Ibiltzen ginen ibiakoitz (larunbat) arrats guztiez han-hemenka abesten, jendea arras berotzen zen. Gure abesteko zera zen, kontzientzia baten lur azpitik berriz, hila zegoen tokitik, berpiztea. Berpizte bat zen. Ene bizitzan garai hura izan da "la resurrection". Esperientzia bat izugarrizkoa. Orduan, musikak, hitzak, manerak, presentatzeko erak, publikoa bera, identifikatzen zen publikoa. Elgarretaratzen zen jendea.
Ordurarte jendea oso berezita, hautsia, zen. Hasi ziren taldeak osatzen, elkarrikusten eta, ondoko egunetan elkarrekin mintzatzen, «horrek kantu berri bat eman dik!». Badakizu, mundu berri bat sortzen.
Oso galduta zegoen tokitik. Errateko zenbateraino galduta zen, Lekunberrin, 65a izango zen, herriko bestak, eta ostatuan jende zaharra kartetan ari, artzain batekin, umetako lagun enea, hasi egin ginen ezti-eztiki abesten: "Andereño bat ikusi nuen, igande goizño baten..." eta jendea begiratzen ea mozkorrak ez ote ginen. Han izan da momentu bat dena oso galduta zegoena.
GALDERA: Beste musika klase batzu sortuz joan dira, gaur egun. Punk, errok euskaldundua edo. Zuentzat mundu honetan ere lekurik ikusten duzu?
ERANTZUNA: Gure formazioa zela eta, heldu zen errez abesten genuela. Herriak hori hartu zuen. Gero, beste batzu atera ziren «Ez dok hamairu» hola hasi zen. Giro horrek hamar bat urte ireun zuelarik. Beranduago, beste une bat heldu zen. Abertzalegoa sortu delarik, kontzientzia bat sortu delarik, hortan kantuek nahiko garrantzia izan dute, garrantzia handia, aldizkari nahiz egunkeriek baino askoz handiagoa. Gero, herriko parte batek kontzientzia hartu eta, abertzaleak antolatzen ari zirela eta, beste giro batera hurbildu garela uste dut.
Gaur herriak getuago eskatzen du, edo beste gauza bat abeslariengandik: kalitatea, estetika gehiago. Orduan rokerrak sortu dira. Hauek, uste dut garrantzia handia dutela, errokerrién gazteri bat, deseuskaldundua zena, erdaldundua, bizitzeko moduak uniformizatuak zituztenak, euskal mundura itzulerazi ditu, lan izugarrizkoa eginez. Baina bi musika diferente dira.
Gure denboran «Herri Zaharra. behar zen hartu, despertsonalizatuta zegoena, eta uste dut lan hori egin genuela, ez guk abeslariok bakarrik, denen artean. Bigarren belaunaldi bat agertu da, gaztetxoek euskara galdutekoa, rokerrek eta horien inguruan izan diren organizazioek, orain ekarri dutena euskal ildora.
GALDERA: Bai, baina zer toki rokeroentzat eta zer toki zuek bezalakoentzat?
ERANTZUNA: Nik uste dut bakoitzak bere zeretik jarraitu ahal duela, beti gauza berriak egiten saiatuz. Estetika, olerki eta politak eskatzen dira eta euskaldunak ez garela bakarrik artzain, arrantzari batzuk, jende modernoa ere bagara eta normal da pretentsioa izatea, herriak bere abeslari eta musikari partetik beste edonork egiten duen beste hainbat. Ez dut erran nahi, telebistan eta pasatzen direnak, onak direnik, baina kalitatea, estetika mundua, normal den bezala, populu bat garenez gain beste bat bezala, jendeak hori eskatuz gero, guk ere saiatu behar dugu ahots onak, olerki finak, musikalari trebeak izaten.
GALDERA: Baina, gero beste arrisku bat azaltzen zaigu, kantari batek aipatu zuen moduan: «Ez dago ezer ederragorik kantatzea baino». Horrekin esan nahi da mitifikazioa ere posible dela, kantatzeari soilik ematen zaio garrantzia.
ERANTZUNA: Bizi izan ditut izugarrizko gauak, onak, ederrak, musikaz eta lirismoz; baina ez da bizi guztia hori. Gure herrian jende anitz dago horretatik kanpo dagoena, jende hori mutil-zahar (donado) edo berdin gazteak, bere lanarekin bere herri-zokoetan, mendi-zokoetan daudenak.
Ni maisu naiz, eta nekazaria ere bai, mundu honetan inbertitzen ari naiz. Astea luzea da, ibiakoitza ez da bakarrik astea, bada astelehena... Hor badago bizitzeko giro bat, «gurea», «gurea» izan daiteke edo izango da gure menderatzaileena, ezta, bakoitzak bere alde bere diruarekin inbertitu duelako eta zorrak dituelako, traktore handiak dituelako eta ezin pagatuz, sindikatu antzu batekin eta saiatuto delako izorratuta izan ez dadin. Hor bedago egunoroko inbertitze bat, Euskal Herrian gizon eta euskaldun bezala. Hori ez da kantuan bakerrik, jakina, baso bat edatean ostatuan arituto gara elkarrekin kantuz, baina biharamonean ere lanean aritzen zara. Laneko eremu horietan, erderak badu hartuta izugarrizko tokia, eta erdera erraten dudanean ez da bakarrik hizkera, erran nahi du Frantziak, Amerikak edo Espainiak hartu duela. Hor gure jendarteko modua, gure giro berezia, elkarrekin bizitzeko moduak, horiek egiten dira traktore batekin, tresna batzuekin, harriak lurretik kentzen ari zarelarik, edo plantazioak lantzen, edo abereekin.
Nik esaten dut mundua ez da bakarrik kantuan amaitzen, kantua festa da, definizioz, noizean behin egiten den gauza, egun guztiz ez, ez duzu egun guztiz egiten ahal, higatu egiten zara eta. Nik ez dut horrelakorik izenpetzen. Nik ene alorretan behat dut inbertitu, edo bestela nintzateke mistifikatzaile bat. Aspaldian komediante, abeslari, putak, eta ez-gizon bezala ekarriak ziren, kontuz ibili, bakarrik besta giroetan ibiltzen badira, herriak putak bezala ekarriko gaitu.
GALDERA: Konposatzeko maila zuk nola egiten duzu, nola bilatzen dituzu aireak, hitzak.
ERANTZUNA: Kasik beti lehendabizi musika egiten dut. Musika egin eta, badut ideia bat gaia zer izan ahalko litzatekeen. Enetzat, inportantea izaten da airea bilatzea, prolema izaten da musikaren araberako hitzak harrapatzea. Hortan neketzen naiz, ez naiz bertsolaria, eta musika egindakoan senditutako hitzetan itzultzen saiatzen naiz.
Inspirazioak nondik heltzen zaizkidan? Ene gaiak ez dira bereziak, arras klasikoak. Asko dira euskal kantu zaharretatik inspiratuta, beste zenbait dira EUTOpako doinu klasikoetatik harrapatuta kantuz hasten dela) «Bidez bide ari direnak, kantu bat dute laguna...» Abesti horietan Schuberten eragina badago ene iduriko (ostera kantuz) «La truite vagabonde...». «Ibili» da "vagabonder".
GALDERA: "Iuplala" edo Carreroren aire sonatua nondik asmatu zenuen'
ERANTZUNA: A, hori ez duzu enea, hori betidanik erran dut. Enetzat Ducasse fandangolariaren doinu bat, Martin Robins izeneko batek «country music» kantazale batek lapurtuta eta pittin bat aldatua. Lehendabizi aditu nueneko diska hori, egin nuen «Hori fandangoa duk!». Gero bilatzen aritu nintzen eta batzuek erran zidaten «Ducassen fandango bat izanen da!». Beti nuen gogoan gureganatu behar genuela. Carrero bota zutenean, asteazken batekin edo, hurrengo ibiakoitzean guk abestu behar genuen Maulen, Zuberoan.
Enetzat Zuberoa "Meka" bat da, kontsagratua izateko Zuberoan behar dut egin. Populu artista bat da, 16 edo 17 mila dira baina misterio bat izan arren, artistak dira. Kantu bat Zuberoan pasatzen, onartzen bada, horrek erran nahi du ona izango dela. Beraz, Maulen abestu behar genuen, "ongi liteke zerbait Carreroren gainean egitea". Pertsulari batek berehala egingo luke, nik ez nekien zer egin. Ibiakoitza heldu, ez nuen gehiago horretaz pentsatu, gogotik galdua nuen. Bidean kotxean gindoazen, (kantuz) "Tairairai... (iuplalaren airea)" hori abesten, zulo batean kotxeak jauzi bat eman zuen eta orduan nik haurrari egin nion «Iuplala» (oihuz). Bada kantu zahar bat Zuberokoa, oso galdua, ezezaguna; «In nomine Patri (eleizako airea hartuz) et filii, gora hintzenetik behera erori... maitia hori guzia zure begiengatik», hola hasi nintzen arrats berean, ez publikoan (kantuz Iuplalaren airea, oraingoan). «In nomine patri et filii, gora jauzi eta duzu erori» beraz musika ez da enea. "Joseba Elosegi" abestiaren hitzak Oztibarren egin nituen, bertan ikasi nuen aire zahar batean, hola badira bizpahiru kantu. Baina Joseba Elosegiren airea, frantses aire zahar bat da: «Fleurs d'épines, fleurs de roses», euskaldunek berendua beste erritmo batez.
Beste batzuetan, gertatzen da Karaibetako, Greziako erritmoetatik inspiratuta izatea. Gauza harrigarria izaten zait, nehor ez da ohartzen. Erraten didate: «Behar duk egin zerbeit modernoa!». Ni farrez egoten naiz. «Bai, hik egiten duk Baxe-Nafarroa eta Zuberoko ohituretatik egiten duk!», jendea ez da konturatzen. «Tiki, taka, ibilki da astotxoa»... Karaibeetakoa da erritmo hori. «Ai, ai, neskatxa, goizeko lanbroa». Orduan erraten zidaten eta «Garaziko eta hango bazterretako musika duk hori!». Balekite, hori Greziako «sirtaki» erritmoan egina da. Inspirazioan ez da miraririk, kopiatu egiten da, gero hitzak doinuarekin bat etor daitezen saiatu.
ERMINE MADARIAGA
35-39
GaiezKulturaMusikaMusika modePertsonakAbeslariakETXAMENDI1
PertsonaiazETXAMENDI1
EgileezMADARIAGA4Kultura